عادل، متهم غایب / خداحافظ برانکو، سلام برانکو!

دوشنبه شب این هفته برانکو ایوانکوویچ بعد از 9 سال روی صفحه تلویزیون ایران ظاهر شد تا با عادل فردوسی پور گفت وگو کند. این یک بازگشت غرورآمیز برای او بود. مردی که در سیمای یک بازنده بزرگ و یک بدهکار مالیاتی ایران را ترک کرد، این بار در شرایطی به مهم ترین رسانه کشورمان بازمی گشت که گذشت زمان به طور کامل او را تطهیر کرده بود.

برانکو طی این مدت در نظرسنجی های عمومی به عنوان یکی از موفق ترین مربیان خارجی تاریخ فوتبال کشورمان شناخته شد و حتی در همین برنامه اخیر نود نیز توانست از اکثر هواداران پرسپولیس برای نشستن روی نیمکت این تیم رای اعتماد بگیرد. پیروزی بزرگ تر برای ایوانکوویچ اما کرنش های بی پایان عادل در مقابل او بود. مردی که در ماه های منتهی به تابستان 85 به جدی ترین منتقد برانکو تبدیل شده بود، حالا بی وقفه پروفسور را می ستود. فردوسی پور از کارنامه موفق این مربی در داخل و خارج از کشور سخن می گفت، نظم و انضباط او را می ستود و از اخلاق نیکویش تعریف می کرد. شاید در تمام طول این مدت، بسیاری از هواداران به جمله ای فکر می کردند که فردوسی پور در پایان بازی ایران و آنگولا در جام جهانی 2006 به زبان آورد: «خداحافظ جام جهانی، خداحافظ برانکو ایوانکوویچ!» در حقیقت این جمله عادل به عنوان موثرترین مرد رسانه ای ایران، تبدیل به یک مجوز شفاهی مهم برای مدیران ورزش کشور شد تا از مربی کروات عبور کنند. مطابق انتظار در پایان این مصاحبه اخیر هم فردوسی پور یادی از آن موضوع کرد و در موردش توضیح داد: «بالاخره در آن زمان جو عمومی علیه شما بود و من هم این مساله را گفتم، اما امیدوارم حالا که به ایران برگشته اید موفق باشید.» استاد فردوسی پور به همین راحتی موضع گیری مهم و کلیدی آن روزش را معلول فضای کلی کشور دانست، بی آنکه نادم باشد یا اعتراف کند یکی مثل او نباید مرعوب چنین جوهایی بشود.

شاید بشود عادل فردوسی پور را با عبارتی مثل «متهم غایب» توصیف کرد. او هنگام موفقیت ها معمولا در صحنه حضور دارد، اما جایی که کار خراب می شود، سخت بتوان رد پایی از وی پیدا کرد! شاید اگر مجری برنامه نود، 9 سال پیش کمی خویشتندارتر بود، می شد در فضایی عقلانی تر در مورد برانکو و آینده همکاری اش با فدراسیون فوتبال تصمیم گرفت؛ درست مثل همین مقطع اخیر که به نوعی سماجت عادل موجب شد کی روش در ایران ماندگار شود. او اما در آن زمان راه دیگری را پیمود تا نیمکت تیم ملی به مدت 5 سال به محلی برای آزمون و خطای مربیان بی کیفیت داخلی تبدیل شود. حالا هم فردوسی پور پای خودش را از ماجرا بیرون می کشد که البته این هرگز اتفاق جدیدی نیست. او عادت دارد سر بزنگاه ها همین کار را انجام بدهد. همین هفته گذشته وقتی علی کفاشیان میهمان نود بود و بحث به سمت توصیه پذیری او از وزارت ورزش کشیده شد، عادل روزهایی را به وی یادآوری کرد که رسانه های ورزشی در انتخابات فدراسیون فوتبال از او به عنوان یک گزینه مستقل در مقابل محمدحسین قریب حمایت می کردند. البته خیلی زود مشخص شد آن هیاهو بیهوده بوده و کفاشیان سزاواری این همه پشتیبانی را نداشته است. اشاره عادل درست بود، اما چیزی که او نگفت این بود که خود او و برنامه نود سردمدار حامیان کفاشیان بودند و برای انتخاب او سنگ تمام گذاشتند!

هرجا کار عیب پیدا می کند، دیگر اثری از فردوسی پور نیست. بعد از هجوم دو جیمی جامپ به زمین در بازی های اخیر پرسپولیس و استقلال، دوربین برنامه نود یکی از آنها را به تصویر کشید و در همین حین گوینده نریشن گفت: «آیا وقتش نرسیده مسوولان مربوطه جلوی این تماشاگران را بگیرند؟» او انگار نمی داند همین که تصویر این جیمی جامپ ها یک بار در زمان برگزاری بازی به نمایش درمی آید و یک بار هم نود به طور مفصل آنها را نشان می دهد، بزرگ ترین تشویق برای ادامه فعالیت تماشاگران خاطی است. اینجا اتفاقا هیچ کس بیشتر از کارگردان تلویزیونی بازی و البته تهیه کننده برنامه نود مقصر نیست، اما افسوس که عادل هیچ خطایی را به خودش نمی گیرد. اشتبا هات مال بقیه است!