عاقبــت مــدارا! / شیوه ای که درخشان در پرسپولیس باب کرد

پرسپولیس عادت بد زیاد داشت اما این یکی را دیگر ندیده بودیم. اینکه بازیکنان را بلندی فریادشان به ترکیب یازده نفره برساند. اتفاقی که درخشان آن را در تیم باب کرد- البته اگر این بازی آخر و اعتراض های بعد از آن را به حساب نیاوریم- و در هر بازی می دیدیم که بر اجرای این شیوه چه اصراری می ورزید.

حکایت جالبی است اما به این شرط که از روز اول همراهش شده باشی. پس به عقب برمی گردیم؛ البته آنقدر که برسیم به دو روز پیش از بازی با نفت مسجدسلیمان که پرسپولیس را سپردند به حمید درخشان و او هم به عنوان اولین و تنها تغییر، سوشا مکانی را نشاند روی نیمکت و نیلسون را به دروازه بازگرداند.  همین تغییر که البته در زمان مربیگری علی دایی هم بارها تکرار شده بود، پرسپولیس را به راهی تازه انداخت. بعد از سوت پایان آن بازی، میکس زون ورزشگاه آزادی در اختیار سوشا بود و او همه عصبانیتش را با تاختن به سرمربی جدید فریاد کرد. سوشا تا توانست اعتراض کرد و پاسخش را هم گرفت! در بازی با راه آهن فیکس شد و بهانه را داد دست منتقدانی که حمید درخشان را به خاطر تسلیم شدن مقابل اعتراض های یک بازیکن محکوم می کردند.  آقای سرمربی البته اصرار داشت باور کنیم که دلیل بازی کردن سوشا مکانی عملکرد او بوده، نه اعتراض هایش. یک پیغام هم برای بازیکنان پرسپولیس داشت و آن اینکه «امتحانش مجانی است، اعتراض کنید ببینید فیکس می شوید یا نه!» نیلسون اما امتحان کرد و جواب گرفت. همانطور که سوشا در بازی با راه آهن فیکس شد، دروازه بان برزیلی هم جای خود را در ترکیب اصلی پرسپولیس به دست آورد.

نیلسون دیده بود که رقیبش با اعتراض به ترکیب اصلی برگشته. برای همین وقتی لیست یازده نفره تیم برای بازی با راه آهن را خواندند، داد و بیدادکنان ساکش را روی دوش انداخت و می خواست اردو را ترک کند. حتی وقتی او را به ماندن راضی کردند، حاضر نمی شد با اتوبوس تیم به ورزشگاه برود اما خب در جریان بازی و روی نیمکت، او را جور دیگری دیدیم. هر چند نیلسون به اندازه سوشا مورد حمایت نبود که هر روز یکی از مربیان زحمت صحبت با او را به جان بخرد و آرامَش کند. از حمایت بازیکنان هم دیگر خبری نبود و این دروازه بان بازی با استقلال صنعتی خوزستان را هم روی نیمکت نشست. این بار اما بی هیچ اعتراضی!

این بار نوبت یکی از مدافعان تیم بود که به خاطر نیمکت نشینی از پرسپولیس رو برگرداند. علیرضا نورمحمدی البته نشستنش روی نیمکت هیچ وقت دور از انتظار نبوده اما تکرار این اتفاق در بازی با استقلال صنعتی خوزستان را نتوانست تاب بیاورد. او یک هفته پیش از آن و در روز محرومیت بنگر، وظایف دفاعی اش در بازی با راه آهن را به خوبی اجرا کرده بود و برای فیکس ماندن، همین فاکتور را کافی می دانست. نورمحمدی اما نیمکت نشین شد و همان کاری را کرد که سوشا آغازگرش بود و نیلسون آن را ادامه داد.

سوشا مکانی را پادرمیانی های پنجعلی بازگرداند، نیلسون جونیور با اصرار مدیربرنامه اش در اردو ماند و نورمحمدی هم با اصرار چند تا از نزدیکان تیم- که البته هیچ سمتی در پرسپولیس ندارند- راضی شد به اردو برگردد و در جریان بازی روی نیمکت بنشیند. بعد از آن هم هیچ حرفی نزد. درست مثل نیلسون که البته او را باشگاه نشین ها از حرف زدن در روزنامه ها منع کردند و همین شد بلای جانشان.  دروازه بان برزیلی پرسپولیس وقتی دید مربیان اعتراضش را نادیده گرفته اند، راهی باشگاه شد و تا توانست بر سر مدیران فریاد کشید. بهانه اش پول بود اما در واقع نیمکت نشینی های تکراری او را به اعتراض واداشته بود که اتفاقا به خواسته اش هم رسید و فیکس شد. همانطور که نورمحمدی فیکس شده بود و پیش از آن، سوشا مکانی!

در بازی با سپاهان هم نیلسون را در ترکیب اصلی پرسپولیس دیدیم و هم علیرضا نورمحمدی را که هر دو به نیمکت نشینی شان در بازی قبلی معترض شده و از شیوه تازه ای که آقای سرمربی در پرسپولیس باب کرده، نهایت استفاده را بردند.

بازیکنانی که جرات نداشتند روی حرف دایی و حتی دستیاران او حرف بزنند، حالا به حنجره هایشان تکیه کرده اند و عجیب اینکه به خواسته شان هم می رسند. هیچ یک از آنها اما به اندازه سرمربی از تقصیرهای این اتفاق سهم ندارند. اشتباه اول را حمید درخشان مرتکب شد که حرف معترضان را خواند و با آنها مدارا کرد. از این جماعت، فقط میثم حسینی بود که اعتراضش سرمربی را قانع نکرد. شاید چون گفته هایش را همه شنیدند و مثل ماجرای معترضان پیشین، جای تکذیب نداشت.