عالیشاه، آیینه بی عبرت / امان از جنس خراب ایرانی

شیرینی هفته شش امتیازی سرخ ها را فقط یک خودی می توانست خراب کند؛ یکی مثل امید عالیشاه که دوباره نشان می دهد حداقل در فوتبال، قرار نیست آبی از جنس خراب ایرانی گرم شود.

امید که در نیم فصل اول جزو خوب های پرسپولیس بود، در نیم فصل دوم با حضور خریدهای جدید نیمکت نشین شده و خیلی زودتر از آنچه انتظار می رفت حوصله اش از این وضعیت سر رفته است. او بعد از بازی با پیکان، کادرفنی را تهدید کرده که بعدا دلایل بازی نکردنش را خواهد گفت. باورکردنی نیست که یک بازیکن حرفه ای، سرنوشت ناگوار آن همه عصیان و طغیان را در تیم برانکو ببیند و باز دست از پا خطا کند، اما انگار رسم عبرت گرفتن جایی در سرزمین ما ندارد.

اگر با یک بازیکن معمولی طرف بودیم، عاقبت تلخ امثال رضا حقیقی و محمد نوری و پیام صادقیان و مهدی طارمی را به او یادآوری می کردیم و یا اصلا از محسن مسلمان می نوشتیم که برانکو برای بیرون کردنش، حتی منتظر باز شدن پنجره هم نماند. ماجرای عالیشاه اما فرق دارد. امید، خودش مایه عبرت است؛ همان زمان که در واکنش به نیمکت نشینی در لیگ شانزدهم، زیرزیرکی پروژه سرباز شدنش در تراکتور را دنبال کرد و شبانه از تهران گریخت. تراکتور محروم شد، عالیشاه سر از کنج خانه درآورد و فوتبالش داشت تمام می شد.

این روایت، برای عبرت گرفتن یک تکه «سنگ» هم کافی است، اما امان از جنس خراب ایرانی. با همین فرمان برو جلو و آن روی برانکو را بالا بیاور، بعد هم به صادقیان ها و مسلمان ها برسان سلام ما را!