عجب جای امنی بودی

امشب عجب جای امنی بودی پرسپولیس؛ در آغوش مطمئن خداوند. و چقدر سفیه و ساده اند آنان که گمان می کنند عزیزکرده پروردگار را با دلارهای نفتی و لابی های کثیف می شود پایین کشید. امشب عجب جای امنی بودی پرسپولیس؛ نزد خداوندی که به قلب های شکسته نزدیک تر است. ضربه سر عبدی بهانه بود، تیر غیب بر سینه النصر، ظهر شنبه فرود آمد؛ جایی که گمان کردند تیم سختکوش و ستم کشیده ایرانی را می شود با گرفتن یک سرباز به اسیری کشاند.

این تیم اما از آب و آتش گذشته بود که به اینجا برسد. این بچه ها، همه جان و جوهرشان را گذاشته بودند که برنده باشند. غمگین ترین عیسای تاریخ در هتل ماند و اشک ریخت، اما یازده مسیح، یک لشکر سردار باشرف رفتند تا انتقامش را بگیرند. این مبارزه و تسلیم نشدن، بخشی از هویت پرسپولیس است؛ تیمی که هر چه تازیانه می خورد، مصمم تر می شود.

حالا اسم تیمی که شب های غمزده ایران را بوق باران کرد، به طلایی ترین بخش تاریخ سنجاق خواهد شد. اگر برانکو تیم سه ساله اش را با آدام همتی و حمیدرضا طاهرخانی به فینال آسیا برد، یحیی گل محمدی تیم سه ماهه اش را با آرمان رمضانی و میلاد سرلک فینالیست کرد.
زخم خداحافظی ناگهانی ترابی و علیپور، جوانه شد بر تن تیمی که پنالتی صعودش به فینال را علی شجاعی زد. هواداران پرسپولیس بعدها برای فرزندان شان از عاشفانه های این تیم خواهند گفت؛ از بشار رسن که ایرانی ترین خارجی دنیا بود و تا پای مرگ، تا آخرین نفس برای پیراهن سرخ جنگید، از شجاع خلیل زاده که از دروازه پرسپولیس مثل رگ گردنش دفاع کرد، از محمدحسین کنعانی زادگان که سر جلوی توپ گذاشت و اولین رقص صعود به فینال را اجرا کرد، از احمد نوراللهی که هنوز همان سردار بی ادعای میانه میدان است، از عیسی آل کثیر که حضورش «نعمت» بود و نبودنش مایه «وحدت»، از وحید امیری که با دو شش اضافه آنقدر دوید که حتی تماشاگر تلویزیونی را هم خسته کرد، از یحیی گل محمدی که سزاوارانه امضایش را پای این تیم انداخت و حالا جام باشگاه های جهان انتظارش را می کشد، از تدارکات تیم که یک تنه جور میلیون های هوادار را کشید و هر فریاد «پرسپولیس» او، تلنگر جان های خسته بازیکنان بود.

لیاقت و مظلومیت، کلیدواژه های ارزان ترین تیم غرب آسیا بود؛ آخرین جای دنیا که آدم هایش هنوز برای یک پیراهن جان می دهند و عشاقش حاضرند همه رنج های جهان را پشت یک پیروزی اش از یاد ببرند. حالا تا لمس رویا فقط یک گام دیگر مانده و ما هنوز با غرور و احترام نگاهت می کنیم پرسپولیس...