عرب کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری می شود؟

بهار سال 92 خبرنگار از پسر جوانی که شناسنامه به دست آمده بود تا خود را برای انتخابات ریاست جمهوری کاندیدا کند پرسید چرا به این نتیجه رسیده که می تواند رئیس جمهور شود؟ پسر کاملاً حق با جانب و خونسرد گفت: «واسه اینکه رئیس جمهوری کاری نداره؟ پول نفت رو می گیری بین مردم پخش می کنی. خیلی ساده است!»

گاهی که نقد برخی هواداران در مورد مدیرعامل باشگاه های فوتبال را می بینم یاد آن پسر جوان می افتم. اینکه تصور می شود مدیرعامل باید یک بودجه بگیر و پول پخش کن خوب باشد و لابه لایش هم در بازار نقل و انتقالات ستاره بچیند و بازیکن ها را به باشگاه های درجه یک اروپایی ترانسفر کند و آخر فصل هم قهرمانی بیاورد برای باشگاه. اگر این کارها را نکند مدیرعامل بدی است. بی سواد است. به درد لای جرز هم نمی خورد.
نگاهی به کارنامه مدیران عامل در تاریخ لیگ برتر هم این را نشان می دهد، اینکه کسی دنبال ساخت ورزشگاه باشد، به تیم های پایه توجه کند، سیستم نامنظم اداری باشگاه را سامان بدهد، جلوی باج گرفتن بازیکن ها و لیدرها را بگیرد و ... برای هیچ کس مهم نیست. حتی برای آنها که وانمود می کنند برای شان این چیزها مهم است!

وقتی 14 آذر 96 حمیدرضا گرشاسبی سرپرست وقت باشگاه پرسپولیس ایرج عرب را به عنوان «معاون اداری مالی و پشتیبانی شرکت فرهنگی ورزشی پرسپولیس» منصوب کرد «تعهد، تجارب، تخصص و توانایی در امور اجرایی» را دلیل این انتصاب عنوان کرد اما حالا جمع کثیری از هواداران پرسپولیس ساعت شنی رفتن او را وارونه کرده اند؟ چرا؟

پرسپولیس در سال گذشته هم قهرمان لیگ شد، هم فاتح جام حذفی و سوپرجام و هم نایب قهرمان آسیا. لیگ را با پیروزی روحیه بخشی شروع کرد، به نظر مربی جذابی روی نیمکتش نشست و در بازار نقل و انتقالات هم بد عمل نکرد، نقاط ضعفش را ترمیم کرد و چند بازیکن افت کرده را هم در لیست فروش گذاشت و یکی از بخت های قهرمانی به حساب می آید. پس چرا ایرج عرب محبوب نیست؟

مدیران عامل قبل از او هم سوپرمن نبوده اند. در دوران طاهری «طارمی گیت» رخ داد، باشگاه با پنجره های بسته عملاً فلج شد و چنان به بازیکنان فشار جسمی وارد شد که بعد از هر بازی هواداران خوشحال بودند که آنها هنوز از نظر جسمی سالم هستند. پرسپولیس جریمه و محرومیت را به جان خرید. در روزگار گرشاسبی هم گفته می شود بخش بزرگی از پاداش آسیایی تیم بدون دوراندیشی به عنوان دستخوش بین بازیکنان توزیع شد، در حالی که می شد از آن برای نگه داشتن برانکو استفاده کرد. موضوعی که اتفاقاً به پاشنه آشیل ایرج عرب تبدیل شده و وقتی سازمان لیگ مراسم بهترین های سال فوتبال ایران را برگزار کرد برخی به شوخی نوشتند تندیس «بهترین فراری دهنده سال» را باید به عرب داد که برانکو را از ایران به سمت عربستان هل داد!

«عرب استعفا کرد»، «عرب استعفایش را تکذیب کرد»، «عرب می ماند»، «عرب می رود» ... این روزها خبرهای کوتاه و پر تکراری هستند که مدام تکذیب می شوند، انگار حتی خودش هم صبح وقتی از خواب بیدار می شود نمی داند که هنوز مدیرعامل باشگاه بزرگ پایتخت هست یا نه؟ هواداران و به نظر می رسد اندک اندک بازیکنان هم به او معترض هستند که قادر به حل مشکلات پرسپولیس نیست.

تا هفته پیش موافقانش فکر می کردند که او موج سهمناک اعتراض هواداران در مورد ترک باشگاه توسط برانکو را از سر گذرانده است. آن روزها وقتی هواداران بهت زده دست به تجمع زدند با خونسردی میان جمعیت حاضر شد و در حالی که دو درجه دار ارشد نیروی انتظامی در چپ و راستش ایستاده بودند، گفت: «بنده نه در کما بودم نه در کمد.»

اشاره ای به اعتراض های هواداران که می گفتند از ترس قایم شده است. آن روزهای پرتلاطم بسیار کم سخن گفت، دست به سکوت زد و تلاش کرد نام بزرگی را جانشین مردی کند که در چهار سال 7 جام را به ویترین افتخارات باشگاه اضافه کرد. کالدرون، سکان کشتی توفان زده پرسپولیس را دستش گرفت. عضوی از تیم رؤیایی آرژانتین 1986 که در جهت عکس برانکو از عربستان به ایران می آمد و فوتبال آسیا را می شناخت. پیروزی هفته نخست می توانست قرص مُسکنی بر دردهای پرسپولیس باشد اما انگار این قصه سر دراز دارد و «ایرج عرب» مدیرعاملی است که سر نخواستنش  دعواست.

او شاید در خلوت از خودش می پرسد که باید چه کار می کرد که هواداران از او راضی باشند و چرا این همه از در ناسپاسی با او وارد شده اند؟ اما احتمالاً اگر از پرسپولیس برود تا سال ها می تواند از روزهای رؤیایی اش در پرسپولیس برای نوه هایش حرف بزند. روزهایی که حتی بدون انجام بازی، «جام» از پنجره به دفتر باشگاه پرسپولیس می بارید و او مرد خوشبختی بود که می توانست با همه آنها عکس یادگاری بگیرد. هواداران اما ناراضی هستند، آنها کماکان از عدم مدیریت در مهار سرمایه ای مثل برانکو حرف می زنند و دیر و دور نیست که با اولین شکست کالدرون روی سکوها به سبک علی دایی - حمید استیلی دَم بگیرند:
برانکو! برانکو!