عضدى و سردار جنگل،داستان تكرارى اين روزهاى ليگ!

پلان اول-برداشت اول: ورزشگاه سردار جنگل- خارجى.

هواداران خشمگمين از باخت داماش و حضور انبوه تماشاگران تراكتورى كه البته همراه با كرة هاى آغشته به توهين از سوى هر دو گروه بود، آنها را جريح تر كرده و انگار قصد ترك ورزشگاه را ندارند.وقتى فشار نيروى انتظامى فزونى مى گيرد آنها به صورت ظاهرى محل را ترك مى كنند اما هنگامى كه اتوبوس هاى هواداران و بازيكنان تراكتور به خارج محوطه مى رسد رشتى ها مانند فيلم هاى پارتيزانى از انبوى مزارع برنج و دشتهاى اطراف سر بيرون مى آورند و با هر وسيله اى كه دم دستشان مى رسد به ماشين ها حمله مى كنند! اتوبوس تراكتورسازى مجبور به بازگشت و پناه گرفتن در يك جاده فرعى مى شود و دهها اتومبيل آسيب جدى مى بيند، بازتاب رسانه اى گسترده و واكنش جامعه فوتبال تنها يك معنى داشت: ورزشگاهى كه تازه مورد بهره بردارى گرفته و سالها نيز پروسه ساختش طول كشيد شرايط ميزبانى از يك مسابقه ى حساس را ندارد!

پلان دوم- برداشت اول:سالن كنفرانس ورزشگاه دكتر عضدى-داخلى.

داماش مسابقه را على رقم فرصت هايى كه داشت به استقلال تهران مى بازد و در خانه دستش از امتياز كوتاه مى شود، مظلومى در پاسخ خبرنگارى كه پرسيده بود جو ورزشگاه را چگونه ديديد،مى گويد: شرايط سخت بود و فضا نا آرام،هواداران داماش نمى گذاشتند صداى من به بازيكنان برسد اما ما خوشحاليم كه هم پيروز شديم و آخر كار هم همگى بدون مشكل اينجا را ترك كردند. آن بازى داماش باخت و البته هيچ اتفاق نا ميمونى نيفتاد.

پلان سوم-برداشت يكصد و بيست يكم!-دفتر رياست هيات فوتبال - داخلى.

پس از كش و قوس هاى فراوان و چندين و چند بار تغيير مكان بازى و سرگيجه ى خبرى رييس روابط عمومى هيات فوتبال اعلام كرد كه پس از بازديد اعضاى شوراى تامين استان و نمايندگان هيات فوتبال و نماينده استاندار، و بعد از ديدن مشكلات عديده سخت افزارى و تهديد تلويزيون مبنى بر عدم پخش مسابقه قرار بر اين شد كه مسابقه داماش- پرسپوليس در ورزشگاه دكتر عضدى برگزار گردد.خبرى كه داماش را خوشحال و پرسپوليس را ناراحت كرد.

اما آنچه در اين ميان مهمتر از ظاهر خبر خود نمايى مى كند بروز هزاران چرايى است كه پاسخش را يا كسى نمى داند يا قرار نيست كسى پاسخى در خور به آن بدهد. چرا ورزشگاهى كه قرار بود عصاى ورزش رشت شود تبديل شود به محل مناقشه ى نخواستنش؟ وقتى استاديومى با ظرفيت بيست هزار نفر در يك منطقه ى حاشيه ى شهر و با فاصله ى نسبتا دور ساخته مى شود چرا نبايد يك جاده دو بانده اختصاصى براى دسترسى آسان به آن داشته باشد؟ چرا ورزشگاه سردار جنگل بعد از گذشت سالها همچنان مشكل نامناسب بودن سالن كنفرانس، جايگاه تصوير بردارى ،سالن دوپينگ، رختكن،قسمت وى آى پى و جايگاه خبرنگاران را به مانند يك لكه ننگ بر پيشانى يدك مى كشد؟ چرا ورزشگاه دكتر عضدى در سرسبزترين استان كشور بايد چمن مصنوعى را جايگزين نوع طبيعى اش ببيند؟ اگر چمن مصنوعى آنقدر آزار دهنده هست كه تيمها براى مواجه نشدن با آن اين همه فشار مى آورند، چرا اصلا سازمان ليگ با موجوديت چنين پديده اى موافقت كرده است؟ به غير از دهن كجى مصنوعى بودن چمن در شهرى كه بر روى ديوارهاى ساختمانش سبزه مى رويد، اصلا اساس وجود اين نوع چمن به خود بازيكنان داماش بيشترين ضربه را خواهد زد! بازى در چمن مصنوعى خستگى چند برابر براى بازيكنان مى آورد و علاوه بر آن داماشى ها يك هفته بايد در چمن طبيعى بازى كنند و يك هفته در مصنوعى! چرا بايد به تيم هاى مهمانى كه به رشت مى آيند چنين اجحافى شود كه در شرايطى مسابقه دهند كه تا پيش از آن تجربه اش نكرده بودند؟ و مهمترين موضوع اينكه آيا اين اتفاق براى داماش موجب كمرنگ شدن موفقيت هايش نخواهد شد؟ اگر پرسپوليس يا هر تيم مهمانى به داماش ببازد به عنوان نخستين دليل از چمن ورزشگاه ياد نخواهند كرد؟

و در آخر همانقدر كه اگر داماش در ورزشگاهى به غير از ورزشگاه خانگى اش به ديدار پرسپوليس مى رفت يك نوع اجحاف به شمار مى رفت در حق رشتى ها، حالا هم كه سرخ پوشان پايتخت بدون يك جلسه تمرين درست و حسابى در اين نوع چمن بايد به مصاف گيلانى ها بروند يك حق كشى بزرگ به حساب خواهد آمد. كاش حداقل شرايط سخت افزارى در ليگى كه هزاران مشكل عديده در خود دارد در كشور ما به سوى برابرى پيش برود.