عظمت یعنی این! / قدر موقیعتتان را بدانید

سید جلال حسینی به پرسپولیس برگشت. این خبری است که احتمالا عمده هواداران پرسپولیس را خوشحال می کند. آنها یک سال تمام از مشکلات بی پایان خط دفاعی تیم شان آسیب دیدند و حالا می توانند نفسی به راحتی بکشند. آنها امیدوارند حضور توامان بیرانوند و سید جلال در کنار بازگشت کنعانی زادگان و حسین ماهینی کمی اوضاع ساختار دفاعی قرمزها را بهتر کند و رویین تنی را به «چشم اسفندیار» هم تسری بدهد.

بازگشت سید جلال به پرسپولیس می توانست یک سال پیش اتفاق بیفتد. در روزهایی که برانکو ایران نبود، نژادفلاح با جلال پای میز مذاکره نشست و به سرعت برای همکاری به توافق رسید. آنها حتی سرخوشانه عکسی هم به یادگار انداختند، اما با بازگشت برانکو به تهران همه چیز رفت روی هوا. خوب یا بد، درست یا غلط ایوانکوویچ مدافع فیکس تیم ملی را نخواست تا او نفتی شود. سید جلال اما تصمیم کادر فنی پرسپولیس را پذیرفت و در طول این یک سال ادب را به تمام معنا رعایت کرد تا امروز بتواند دوباره بختش را بیازماید و به مرادش برسد. سید جلال در بازگشت به پرسپولیس جمله جالبی به زبان آورده است: «امیدوارم بازیکنان قدر این پیراهن را بدانند.» او از زبان کسی سخن می گوید که در دو سال گذشته با عمق جانش طعم تلخ از دست دادن لباس پرسپولیس را چشیده است. از قرار معلوم این خسران برای سید جلال چنان غیر قابل تحمل بوده که برای بازگشت به دوران گذشته، حاضر شده یک سال پشت خط بماند و ناز برانکو را بکشد. غم ماه های گذشته سید جلال را شاید فقط یکی مثل محمد نوری درک کند؛ کسی که هفته هاست برای بازگشت به پرسپولیس چراغ سبز نشان می دهد اما بعید است به اندازه حسینی خوش شانس باشد و دوباره به این موقعیت برگردد.

وضع امروز ستاره هایی مثل محمد نوری و سید جلال حسینی می تواند قابل توجه بازیکنانی باشد که لباس تیم بزرگ پرسپولیس را به تن دارند، اما قدر این موقعیت را نمی دانند. مثلا مهدی طارمی باید حواسش جمع باشد که کدام راه را انتخاب می کند و چه چیزی را با چه چیزی تاخت می زند. توپ زدن در محبوب ترین تیم های ایران و آسیا، قرار داشتن در کانون توجهات عمومی و برخورداری از موهبت مهر و محبت مردم، گنجینه کم ارزشی نیست. اگر غفلت کنی و حواست نباشد، ممکن است آن را به راحتی از دست بدهی و دیگر هیچوقت روزهای درخشان تصاحبش را تجربه نکنی. پرسپولیس و ممکن است مشکلات زیادی داشته باشند، اما در همین شکل کنونی شان هم از پتانسیل اجتماعی کم نظیر و خارق العاده ای بهره می برند که خاک را کیمیا می کند. آنکه یک سال برای بازگشت به پیراهن پرسپولیس پشت خط ماند، یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال ایران و مردی در قواره های کاپیتانی تیم ملی است. شاید همین یک خط کافی باشد برای توضیح دادن بزرگی تیم هایی که گاهی عظمت شان لابلای مشکلات پرشمار روزمره فراموش می شود.