عقاب در قفس، کلاغ ها در آسمان

محمد دادکان در برنامه ورزش و مردم حاضر شد و مثل همیشه حرف هایی زد که برای تیتر شدن در رسانه ها فوق العاده است.

او بعد از نزدیک به 15 سال هنوز از محمد علی آبادی دلخور است. از آن رفتار عجیب در جام جهانی 2006 که دادکان را برکنار و زمینه تعلیق فوتبال ایران را هموار ساخت. بعد از آن اتفاق دادکان به یک منتقد تمام وقت تبدیل شده که هر وقت در رسانه ها فرصت پیدا می کند به نقد ساختار فوتبال و رؤسای فدراسیون فوتبال می پردازد.

او در گفت و گوهایش هم خاطره و حکایت می گوید و هم به ساختار برنامه ها مشکوک است؛ اینکه در گوشی به مجری ها می گویند صحبت های او را کوتاه کنند یا زودتر برنامه را به پایان برسانند. دادکان در ورزش و مردم هم ضمن تعریف از سلامت پیمان یوسفی که وارد دلال بازی های معمول فوتبال ایران نشده، باز همین دو نکته را گفت. مثل مار گزیده ای شده که به هر ریسمان سیاه و سفیدی مشکوک است. به هر سلام و لبخندی. اما او در این برنامه ضمن درخواست از نامزدهای ریاست فدراسیون فوتبال که بروند جلوی آیینه و به قامت خودشان نگاه کنند که کی هستند، از کجا آمده اند و چه کمکی می توانند به فوتبال بکنند حکایت عقاب گرفتار در قفسی را تعریف کرد که از او می پرسند آیا از بودن در قفس ناراحت است؟ عقاب جواب می دهد: از اینکه در قفس هستم ناراحت نیستم ولی از اینکه می بینم کلاغ ها پرواز می کنند ناراحتم!

ما عموماً خودمان را عقاب هایی می دانیم که از دیدن اوج گرفتن کلاغ ها رنج می بریم، تقریباً 83 میلیون ایرانی خود عقاب پندار داریم و مشخص نیست آن کلاغ ها دقیقاً چه کسانی هستند. از این منظر آقای دادکان هم مثل هر ایرانی دیگری احتمالاً احساس می کند عقابی است که شانس حضور در این رقابت را ندارد و مجبور است همانطور که در قفس نشسته به پرواز کلاغ ها نگاه کند.

مهدی تاج هم شاید ته دلش فکر می کند عقابی است که گرفتار بیماری شده و حالا باید در قفس نظاره گر پرواز کلاغ ها باشد! این کلاغ و عقاب بازی در هنر و سیاست و دانش و ... هم وجود دارد. کافی است به اخبار و حواشی جشنواره فیلم فجر نگاه کنید.

دادکان در این برنامه ابتدا گفت مدیریت فوتبال ایران از مدیریت یک دبستان ساده تر است و در آخر برنامه اما عنوان کرد که کار بسیار سختی است و هر کسی نمی تواند از پس آن بر بیاید! او مردی مو سفیدکرده در ورزش ایران است. زمانی که سکاندار فدراسیون فوتبال بود هم البته مورد نقد قرار می گرفت و اینطور نبود که ما با دادکان قهرمان جام جهانی شده باشیم. مثل هر مدیر دیگری زحمت هایی کشیده. کمی کمتر، کمی بیشتر و کارنامه ای قابل نقد داشت. در مواردی قابل تحسین و گاهی هم معمولی و بد. اینجا قصد وزن کشی کارنامه دادکان، علی کفاشیان یا مهدی تاج نیست، هدف این نگاه عقاب-کلاغی غالب در جامعه است که هر روز ما را در جنگ فرشته و شیطان یا سیاه و سفید چنان گرفتار می کند که مدام در پی پایین کشیدن کلاغ ها و پرواز دادن عقاب ها هستیم اما بعد از مدتی می بینیم همان عقاب ها به کلاغ تبدیل شده اند و باز باید آنها را پایین بکشیم و ... تا زمانی که این نگاه غالب است، ما پیش نمی رویم، فرو می رویم!