علي كريمي و افسوس روزهاي نافرماني / تو مرد همه سال هايي پسر!

1- در آخرين بخش از مراسم اهداي جوايز بهترين هاي سال آسيا، مجري گالا از سه نامزد نهايي كسب عنوان برترين بازيكن مرد قاره دعوت مي كند تا روي سن بيايند. علي كريمي، كئون هو و ژنگ شي از سر يك ميز بلند مي شوند و به سمت جايگاه حركت مي كنند. بازيكن ايراني دو، سه گام بلند از رقبا جلوتر است، اما بعيد به نظر مي رسد موقعيت او در حين مسابقه هم به خصوص در مقايسه با كانديداي كره اي به همين شكل باشد. سه نفر به رديف روي سن صف بسته اند. مسوول اهداي جايزه از قسمت پشتي جايگاه به روي صحنه فراخوانده مي شود و با نامزدها دست مي دهد. او بلافاصله نفري يك تنديس كوچك به سه بازيكن مورد نظر تقديم مي كند، بعد پاكتش را از توي جيب كتش بيرون مي آورد و پس از كمي لوس بازي و مكث نامتعارف، نام مرد سال فوتبال آسيا به انتخاب AFC را اعلام مي كند: «لي كئون هو»! رويا تمام شد. ستاره كره اي باشگاه اولسان تنديس كوچكش را پس مي دهد و نمونه اورجينال و بزرگتر آن را تحويل مي گيرد. كمتر از 10 ثانيه بعد، كريمي با ابروهاي درهم كشيده به نفر برنده تبريك مي گويد و از پله ها پايين مي آيد. او هنوز هم براي دوربين ها و كارگردان تلويزيوني مراسم چهره اي جذاب است و تا لحظه فرود كاملش از فراز صحنه و پله ها، روي آنتن باقي مي ماند. بعد از اتمام كار، كريمي از اتفاقي كه در سال 2012 براي او رخ داد به عنوان حادثه اي شيرين و به يادماندني ياد مي كند، اما كيست كه نداند او و ميليون ها هوادار فوتبال ايران، ته دلشان و لابه لاي آن همه يأس و نااميدي، عميقا دوست داشتند آخرين افتخار بين المللي عمر حرفه اي جادوگر، در اين خلوت غيرمنتظره او را تمام قد در آغوش بكشد؟ افسوس؛ اين شاه واژه غروب ناتمام پنجشنبه بود.

2- براي معرفي علي كريمي در گالا، صحنه گل او به الشباب در بازي خاطره انگيز نوروز 91 انتخاب شده بود؛ مسابقه اي كه اوج شكوه و طراوت تيم ساخته شده به دست مصطفي دنيزلي با كمترين ابزار و بضاعت ممكن به حساب مي آمد. وقتي علي كريمي با اندوهي انكارناشدني در كسوت يك بازنده به سمت صندلي اش در سالن بازمي گشت، شايد به بهانه بازپخش همين گل براي دقايقي به آنچه فصل قبل بر او و پرسپوليس گذشت، انديشيده باشد. به احتمال فراوان حالا و بعد از ماه ها تاخير، آقاي شماره هشت بايد دريافته باشد اشتباهات وحشتناك او در اين مقطع خاص زماني تا چه اندازه به ضرر خودش و تيم محبوبش تمام شده است. اگر جادوگر آرامش تازه شكل گرفته پرسپوليس سال گذشته را با طغيان هاي بي دليلش بر هم نمي ريخت، اگر اندكي از مدارا و بردباري اين فصل او، چند ماه زودتر و پيش از آن مصاحبه هاي خانمان برانداز به ظهور مي رسيد و اگر ستاره محبوب هواداران ناخواسته و ندانسته چوب لاي چرخ تيمي نمي گذاشت كه به دو رقيب آسيايي اش در سه بازي 12 گل رنگارنگ زده بود، حالا احتمالا جاي او و كئون هوي كره اي عوض مي شد. وقتي كنفدراسيون فوتبال آسيا آنقدر به ليگ قهرمانان اعتبار مي دهد كه تنها درخشش بازيكني مثل كريمي در مرحله گروهي مي تواند او را تا سه نفر آخر بالا بياورد، بي گمان صعود تا مراحل بالاتر مي توانست علاوه بر پرسپوليس ، براي خود كريمي هم اثربخش و راهگشا باشد، اما حيف كه غالبا عادت داريم در بزنگاه هاي مهم، تصميمات غلط بگيريم و خيلي دير حسرت فرصت هاي از دست رفته را بخوريم.

3- علي كريمي هم مثل بقيه انسان ها مجموعه اي است از نقاط قوت و ضعف، از ابعاد دوست داشتني و جنبه هاي ناخوشايند. حقيقت اما آن است كه هرچه بيشتر زمان مي گذرد و دورنماي اين فوتبال روشن تر مي شود، هراس از به پايان رسيدن و بي جانشين باقي ماندن او نيز رنگ و بوي جدي تري به خودش مي گيرد. براي نسل بي خاطره ما كه هنوز به شكل ترحم برانگيزي به ملبورن 15 سال پيش مي نازد، علي كريمي حكم بازمانده اي ارزشمند را دارد كه بايد اين نفس هاي آخر با او بودن را غنيمت دانست. مهم نيست كه پنجشنبه شب AFC جايزه اش را از او دريغ كرد، مهم اين است كه آقاي شماره هشت، مرد همه سال هاست؛ سال هايي كه بازي كرد و خوش درخشيد و مهم تر از آن، سال هايي كه به زودي بدون او از راه خواهند رسيد و جاي خالي اش «نوستالژي درد» ديرينه ايراني ها را تشديد خواهد كرد. او مرد همه سال هايي است كه بعد از بازنشستگي اش، دلمان براي يك ستاره توانا و البته وفادار به تعهدات مردمي و اجتماعي تنگ مي شود؛ سوپراستاري كه تا پاي سكوي اهداي جوايز هم از برگزيده شدنش توسط AFC ابراز تعجب كند، بازيكن متفاوتي كه برنامه اش براي روزهاي بعد از خداحافظي، به جاي مصاحبه هاي مداخله جويانه و سهم خواهي هاي رايج، دفاع از حقوق كودكان بي سرپرست باشد و مرد محبوبي كه وقتي پروژه ساخت مجسمه اش نهايي مي شود، جلوي كار را مي گيرد كه «من چه كاره ام، برويد تنديس دانشمندان و كارگران زحمتكش و بي ادعا را بسازيد.» براي فوتبالي كه با يك مختصر كند و كاو، گند شيرين ترين حماسه اش هم بالا مي آيد، يكي مثل علي كريمي ستاره اي متفاوت و ستودني است، حتي اگر گاهي نقصان هاي طبيعي آدميزادي اش، به خودش و ديگران لطمه زده باشد.

4-  بگذار جايزه نهادي كه به فدراسيون كفاشيان طلا مي دهد و ازبكستان را با يك خروار بازيكن محروم ناشي از رفتار غيرورزشي در صدر جدول جوانمردها مي نشاند، از دستان كريمي بلغزد و به ستاره كره اي برسد. بگذار پرادوي حاج حسين هدايتي در پاركينگ بماند و جاي ديگري خرج نمايش هاي آقاي عابربانك شود. علي كريمي هنوز مرد سال اين فوتبال است؛ وقتي شمار بازديدكنندگان او در مالزي، شانه به شانه  تعداد تماشاگران برخي از بازي هاي ليگي مي زند