علیپور و گل های تمیزی که می زند

علی علیپور روی بورس ترین بازیکن این روزهای پرسپولیس است و به خاطر آنچه انجام داده رسانه ها بیشتر از بقیه به او می پردازند. علیپور که در اوج جوانی به پرسپولیس آمد شاید تا قبل از محرومیت طارمی بازیکنی در این قواره از اهمیت نبود اما حالا مهاجم و گلزن شماره یک پرسپولیس به حساب می آید.

بعد از آقای گلی نیم فصل درباره علیپور آمارهای جالب بسیاری گفته و نوشته شد. آخرینش را خودمان دیروز نوشتیم که او از 10 گل زده در لیگ برتر 5 تایش را با پای راست و 5 تای دیگر را با پای چپ زده که فوق العاده به نظر می رسد. باید اشاره کنیم که علیپور راست پاست و پنالتی هایش را با پای تخصصی می زند اما مهم تر از اعتدال بین گل های زده با پای چپ و راست، کیفیت ضربات نهایی است که او را تبدیل به مهاجم شاخصی حتی در کلیت فوتبال ایران و لیگ برتر می کند. مهدی طارمی مهم ترین زوج علیپور در دو فصل و نیم گذشته (این دو بازیکن از میانه لیگ چهاردهم همبازی شدند) دو فصل پیاپی آقای گل شد اما همواره منتقدانی داشت که از فرصت سوزی های او به ستوه آمده بودند. در مورد طارمی تقریبا این فرضیه که «از هر سه یا چهار موقعیت مسلم یکی را گل می کند» اثبات شده و با بررسی شانس های گلزنی و تناسب شان با تعداد گل هایش در هر فصل قابل رد شدن نبود اما انگار علیپور کیفیتی متفاوت دارد.  در همین بازی صنعت نفت علیپور پنج بار در موقعیت مسلم گلزنی قرار گرفت که بار اول لشکری از مدافعان مقابل ضربه اش قرار گرفتند و توپش بلاک شد، دفعه دوم شوتش به تیر دروازه خورد و گل نشد، دفعه سوم گل زد، دفعه چهارم دروازه بان توپش را ریباند کرد و دفعه پنجم هم موفق به گلزنی آن هم در موقعیتی نسبتا سخت شد. حتی اگر بخواهیم موقعیت دقیقه 5 بازی که توپ در ریباند کرنر زیر پای علیپور افتاد را جزو شانس های مسلم گلزنی بدانیم او یک سوم موقعیت هایش را گل کرده که آمار خوبی برای اوست.

اما مهم تر از این، کیفیت نواختن ضربه نهایی است که باز هم می تواند او را نسبت به مهدی طارمی متمایز کند. باز هم در همین بازی با صنعت نفت آبادان می توان کیفیت ضربات نهایی او را آنالیز کرد و به این نتیجه رسید که شماره 70 متفاوت از زوج سابقش خوب بلد است چگونه و با چه استایلی به توپ ضربه بزند. مهدی طارمی برای پرسپولیس کم گل نزد اما واقعیت این است که گل های او تمیز و زیبا نبودند. او به خاطر استایل فوتبالش و نوع ضربه زدنش به توپ قادر به خلق گل های زیبا و تمیز نبود و به عبارتی نمی توانستی از کیفیت بیشتر گل هایش لذت ببری اما مدل گلزنی علیپور دقیقا به خاطر نوع ضربه زدنش به توپ بیشتر به دل می نشیند. این واقعیت را البته برای این نمی گوییم که از علیپور و توانایی هایش به عنوان چماقی برای کوبیدن بر سر طارمی استفاده کنیم و تنها یک بحث فنی را پیش کشیده ایم تا ضمن قضاوت مدل گلزنی این دو مهاجم، از کیفیت کار گلزن جدید پرسپولیس و کار بزرگی که انجام داده تمجید کنیم.

معمولا طارمی برای نواختن ضربه نهایی بدنش را ستون نمی کند و به نوعی در حالتی غیر متعادل ضربه نهایی را می نوازد که بخشی از موقعیت سوزی هایش به این مساله ارتباط پیدا می کند. طارمی البته گل های مهم زیادی برای تیمش به ثمر رسانده اما کیفیت گل ها طوری نیست که بتوانیم روی زیبایی شناسی اش تکیه کنیم. مثلا مدل تک به تک زدن طارمی مقابل الوحده در تهران را به خاطر بیاورید تا یادتان بیاید او چطور ضربه آخر را زد و با همین گل دوم علیپور به نفت آبادان مقایسه کنید. اینجا علیپور نقطه ای از دروازه را برای فرستادن توپ انتخاب کرد که کمتر مهاجمی در ایران می بیند و انتخابش می کند. یا گل او در اصفهان به سپاهان را یادآوری می کنیم که مدل ضربه زدنش در فوتبال ایران نادر بود. علیپور برعکس طارمی در لحظه نواختن ضربه نهایی فاصله مناسبی بین پای تکیه گاه با پای ضربه می گذارد و به نوعی ضربات آخرش را کلاسیک و اصولی می نوازد. این ویژگی مهم البته باعث شده درصد قابل توجهی از موقعیت هایی که نصیبش شده را گل کند و البته همه دوستداران پرسپولیس از این گل های تمیز لذت ببرند.