علی علیپور مردی که صبر داشت

پسر کم دقت سابق پرسپولیس هم اکنون به یکی از محبوب ترین بازیکنان این تیم بدل شده است. محبوبیتی که در کنار همه ی توانایی های فنی او یک کلیدواژه دارد: صبر!

سرباز جوان در نیمه راه به لشکر شکست خورده پرسپولیس پیوست. لشکری که روزگاری به دست همین سرباز از قهرمانی بازمانده بود و نتوانسته بود پس از شکست روی پایش باز ایستد. سربازی که باید جانشینی ژنرال غروب کرده همان فصل قهرمان نشدن را میکرد. پرسپولیس در کمتر از یک سال جنگ قهرمانی را بدل به تلاش برای فرار از سایه سقوط کرده بود و هواداران تاب خروج ستاره محبوب از لیست و جانشینی یک جوان بی اسم و رسم را نداشتند. نقل قول ها منفی بود. از پرسپولیس بزرگی می گفتند که جای بازیکنان بزرگ بود و از آسیایی که با پول های عربی و اسم های مطرح در کمین آنها نشسته بود.

شماره 70 جدید سرخ ها هم با عملکرد نامطلوبش به تحلیل های منفی دامن می زد. با هر موقعیتی که خراب میکرد ضربه ای به صورتش می نواخت و امضای اخراج درخشان را پررنگ تر میکرد. علیپور که همچون تادو و خالقی فر نتوانسته بود عملکرد فوق العاده ای از خودش به جای بگذارد، با دو گل و دو پاس گل نیم فصلش را تمام کرد تا تنها تصویر ماندگارش از آن نیم فصل پر از ناکامی تک گل سه امتیازی اش در تشریفاتی ترین دربی تاریخ لیگ باشد.

در طی دو فصل بعدی اما ورق برای علیپور چرخید. از تنها چند دقیقه ای که در لیگ پانزدهم برای اولین گلش نیاز داشت تا پرش های بلندش و پاس گل هایی که برای هم تیمی هایش می ساخت. خاطرات ماندگار علیپور هرروز بیشتر می شد و عکسی دو سال بعد با جام گرفت خاطرات گلش به نیلسون را هم به باد هدیه کرد. مهره ی قابل اتکایی برای هواداران شده بود اما همچنان نقش سرباز را ایفا میکرد. هنگام پنالتی ها حتی کسی از نزدیکی نام علیپور هم نمیگذشت و امید اول گلزنی فرد دیگری بود. زوج 2.5 ساله ی طارمی و علیپور به بلوغ کامل رسیده بود و هماهنگی هایشان چشم نواز شده بود در این بین اما این طارمی بود که آقای گل پرسپولیسی ها شده بود و حتی گل ها و پاس گل های علیپور هم تحت تاثیر حضور طارمی ثبت می شدند.

طارمی محروم شد و همین اتفاق باعث تغییر وظایف علیپور شد. همزمان با محرومیت طارمی تاکتیک پرسپولیس هم تغییر کرد و سیستم تهاجمی لوزی جای خودش را به سیستم متعادل تر خطی داد. اتفاقی که منجر به کاهش تعداد خلق موقعیت های این تیم و البته نیاز به استفاده ی حداکثری پرسپولیسی ها از این موقعیت ها شد. وظیفه ای که مهاجم بالغ پرسپولیسی ها به خوبی از پس آن برآمد تا هم اکنون بهترین گلزن لیگ ایران لقب بگیرد.

علیپور بدل به مهره ای شد که برخلاف طارمی برای این موقعیت نزدیک به سه سال صبر کرد و برای پاسخ انتقادهای حتی گاها نابجا و غیرفنی مجبور به جنگ بیشتر شده بود. همین نزدیک به سه سال صبر و جنگیدن از علیپور مهره ای متفاوت از سایر ستاره های پیشین پرسپولیس ساخت. سربازی که مشکلات را از راست و چپ کنار زد تا بتواند به نقش اصلی سرخ ها بدل شود. مهاجمی که مجبور بود فشار انتقاد ها را بر دوشش تحمل کند و بغضش را جمع کند پشت شوت هایش. شماره هفتادی که بعد از گل هایش آن را حاصل تلاش تیمی می داند و بزرگتری تیم را وامیگذارد برای پیشکسوتان و اسطوره های واقعی. مهره ای که  بعد از هر گل مشغول رویای اروپایی نمیشود بلکه علاقه اش به باشگاه و هواداران را ابراز می کند. بازیکنی که خوب با مبارزه کردن خو گرفته و حتی میتواند امیدوار باشد به حضور در جام جهانی.

وقتی که ستاره ی شماره ی نه سرخ ها در تاریکی مطلق شروع به درخشیدن کرد و طعم بهترین شدن را با سرعت هرچه تمام احساس می کرد سرباز جوانتر لشکر پرسپولیس تلخی صبر را با شیرینی پرواز تلفیق کرد تا هم اکنون در اوج باشد. اوجی که این بار ورای جدول گلزنان در قلب هواداران این تیم هم دیده می شود.

*محمد پورمظاهری