علی کریمی جدال عصیان با دروغ!

علی کریمی هیچ وقت معمولی نبود. هر لحظه می توانست کاری بکند که کسی انتظارش را ندارد. توپ را می گرفت، سرش را پایین می انداخت و راهش را باز می کرد، برایش فرقی نداشت که بازیکن روبه رویش میشاییل بالاک در لباس بایرن مونیخ یا مارکار آقاجانیان در پیراهن پاس. آنقدر خوب بود که می گفتند تاکتیک پرسپولیسِ علی پروین در آن سال ها این بود: «توپو بدیدش علی، خودش میبره میکندش تو گل!»

سرکش بود و بی قرار اما کم حرف اما او در این چندساله در تلگرام و اینستاگرام هر وقت خواسته موج تازه ای خلق کرده است. کریمی حواریون خودش را دارد. یک لشکر از میانسالانی که بازی او را دیده اند، جوان هایی که در شبکه های اجتماعی مسحور های لایت بازی هایش شده اند و نوجوان هایی که او را یک قهرمان مبارزه با فساد در فوتبال و حتی کنشگر اجتماعی می دانند.

اینکه تا چه اندازه در اظهارنظرهای مختلفش حق با اوست، یک ماجرای بی اهمیت است، او شیفتگانی دارد که نام و شماره هشت اش را روی پوست تن شان خالکوبی می کنند. کار از هواداری به پرستش رسیده است. خیلی ها دوستش دارند چون مثل بعضی از چهره های فوتبال نقاب و بزک ندارد. معتقدند بی شیله پیله است. حرفش را می زند حتی اگر به ضررش باشد. شاید برای همین رفتارش بود که در فوتبال به آنچه که استحقاقش را داشت نرسید. کسانی بر این باورند که او اگر «سیاست» داشت حتماً می توانست به موفقیت های بیشتری برسد.
سیاست به معنای رندی و توانایی خم و راست شدن به موقع یا به زبان نیاوردن حرف هایی که ضرورتی برای بیانش نیست. با این همه او هنوز هم در اینستاگرام و تلگرامش می تواند با چند خط مدیران باشگاه پرسپولیس را به چالش بکشد. وقتی می نویسد که قادر است مشکل انتقال پول برانکو را رفع و رجوع کند و اگر این کار تا امروز انجام نشده «اراده ای» واقعی برای انجام آن وجود نداشته است، بسیاری از هواداران حرف های او را باور می کنند چون معتقدند کریمی نه دروغ می گوید و نه دنبال این است که در باشگاه برای خودش میز و صندلی به دست بیاورد.

او خیلی اوقات مثل یک هوادار با قلبش فکر می کند. کمتر کسی با این نظر مخالف است که افرادی با تیپ شخصیتی علی کریمی بعید است وقتی کت و شلوار مدیریت می پوشند و ناگزیر از هم نشینی با سیاسیون و اهل عدد و رقم و مصلحت و ... می شوند بتوانند موفق شوند. آنجا ادبیات خودش را دارد. باید نان قرض بدهی، سیاست گام به گام را پیش بگیری، خیلی وقت ها چشمت را روی حرف «راست» ببندی چون «مصلحت» است و ... . علی کریمی برای چنین فضایی آفریده نشده است.

او هنوز هم می تواند یک عصیانگر باشد. درست مثل روزی که در 19 سالگی به سینه داور ژاپنی کوبید و یک سال محروم شد، در 28 سالگی کلمن تیم ملی را در جام جهانی شوت کرد و در 31 سالگی بعد از اخراج، لباس استیل آذین را از تن درآورد تا همه پیراهن پرسپولیس او را ببینند ... با این همه دیگران آنقدر در حوزه مدیریت بد عمل کرده اند و مردم آنقدر دروغ شنیده اند که این روزها عموم مردم عصیان را بیشتر می پسندند و کمتر کسی حرف کت و شلوارپوش ها را باور می کند، حتی اگر حق با آنها باشد!