علی کریمی سابق را فراموش کن!

نقطه ویژه مسابقات این هفته لیگ برتر، داد و فریاد رعب آور علی کریمی در نشست خبری پس از بازی سپیدرود و استقلال خوزستان بود. کریمی که به تازگی هدایت تیم رشتی را بر عهده گرفته، در این بازی شاهد تساوی خانگی شاگردانش برابر حریف مستقیم انتهای جدولی بود. او برای بقا در لیگ برتر روی سه امتیاز این بازی حساب کرده بود، اما تیمش خیلی زود 10نفره شد و اواخر مسابقه هم یک صحنه مشکوک به پنالتی پیش آمد که داور از اعلام خطا به سود سپیدرود خودداری کرد. جادوگر، خشمگین از تمام این اتفاقات به نشست خبری رفت و بار دیگر فدراسیون فوتبال را به توپ بست. انتقادات تند کریمی از مهدی تاج و انتصاب هایش شروع شد و به جرایم سنگین و پولساز کمیته انضباطی رسید. نقطه اوج عصبانیت کریمی اما جایی بود که او لوگوی برنامه نود را از روی میز پایین پرت کرد و پرسید: «وقتی بازی های ما را درست پخش نمی کنند، چرا این لوگو باید اینجا باشد؟» و حالا چند نکته؛

- علی کریمی برای بیشتر مردم ایران، چهره ای عزیز و دوست داشتنی است، اما گویا او هم به توهم غلبه مظروف بر ظرف مبتلاست. به بیان دیگر، شاید او چون فکر می کند «علی کریمی» است و برای خودش اسم و رسمی دارد، پس بازی های تیمش باید به اندازه پرسپولیس و استقلال در کانون توجه باشد، اما اینطور نیست. برنامه نود هم مثل هر رسانه دیگری ناچار است خوراکش را با ذایقه مخاطب تنظیم کند. به همین دلیل هم مثل همه سال های گذشته عمده وقت برنامه در اختیار تیم هایی قرار می گیرد که مردم دوست شان دارند، همیشه ورزشگاه را برای شان پر می کنند و لحظه به لحظه در تعقیب اخبارشان هستند. علی کریمی تا روزی که بازیکن پرسپولیس بود، مشمول این امتیاز می شد و رسانه ها سایه به سایه تعقیبش می کردند، اما قرار نیست او این مزیت را با خودش به سپیدرود یا هر تیم دیگری ببرد. احترام دردانه سرخپوش رشتی ها سر جای خودش محفوظ، اما اگر بنا باشد نود نیم ساعت برای سپیدرود وقت بگذارد، باید همین تایم را به نفت آبادان و فولاد خوزستان و پیکان و گسترش فولاد و یا حتی ملوان و فجرسپاسی لیگی یکی هم بدهد. بنابراین هر قسمت از برنامه نود یک هفته کامل به طول خواهد انجامید! کاش امثال کریمی بدانند روزی که از «ظرف» جدا می شوند، دیگر نباید منتظر اعتبار گذشته باشند. این یک دنیای دیگر است. اینجا همه چیز از صفر شروع می شود؛ صفر مطلق.

- اینکه علی کریمی در اولین روزهای سرمربی گری اش به این نقطه برسد که رگ گردنش دیوانه وار بیرون بزند، برای مخاطبان جدی تر او اصلا چیز عجیبی نیست. جادوگر در همان دوران بازیگری هم گاه و بیگاه نشان داده بود که اگر مربی شود، از آن مربیان «جوشی» خواهد شد. وقتی پرسپولیس چهار بر سه به نفت آبادان باخت و فونیکه سی بعد از هت تریک برای تعویض پیراهن سراغ کریمی آمد، آقای شماره هشت لباس بازیکن برزیلی صنعت را به رختکن برد و توی صورت میثاق معمارزاده کوبید: «یادگاری نگه دار ببین از کی سه تا خوردی!» همان روزها سامان آقازمانی در نیمه اول بازی با سایپا دو کارت زرد مفت گرفت و اخراج شد تا کریمی که پشت دروازه در حال گرم کردن بود، غافل از دوربینی که صورتش را به تصویر کشیده زیر لب بگوید: «دوزار فوتبال بلد نیست.» کاش اما کریمی این ارثیه را به حرفه جدیدش منتقل نکرده باشد. کار مربیگری خیلی بیش از این حرف ها نیاز به بردباری دارد. کریمی دیر آمده و زود می خواهد برود. او به خاطر یک هند نصفه ونیمه که کارشناسان داوری صحتش را هم تایید نکرده اند زمین و آسمان را به هم دوخته، در حالی که گاهی داور با یک سوت اشتباه حاصل زحمات یک سال یک تیم را به باد می دهد و آب هم از آب تکان نمی خورد. واقعا علی کریمی برای شغل جدیدش چقدر آمادگی ذهنی و روانی دارد؟

- علی کریمی به معنای واقعی کلمه یک فوتبالیست طراز اول بود، اما قرار نیست وقتی مربی می شود، مربی یازده تا علی کریمی بشود. در تیم او حتما سامان آقازمانی ها و میثاق معمارزاده هایی هم در کار خواهند بود و حتما داورانی هم آن وسط جولان خواهند داد که جادوگر به سبک 19سالگی اش آنها را سزاوار مشت و لگد تشخیص بدهد. آیا علی آقا حساب همه اینها را کرده است؟ وقتی کار او در همین گام های اول به پرت کردن میکروفون و داد و فریاد علیه فدراسیون می رسد، بیشتر از قبل نگرانش می شویم. اعتبار علی کریمی بازیکن، تا یک جایی علی کریمی مربی را یدک می کشد. از آنجا به بعد او با واقعیت های بی رحم حرفه جدیدش تنها می ماند؛ درست مثل دیگو مارادونای کبیر که به اتکای آوازه دوران بازیگری اش به نیمکت تیم ملی آرژانتین هم رسید، اما حالا در لیگ دوی امارات بابت صعود به مرحله یک شانزدهم نهایی جام حذفی روی چمن های فجیره شیرجه می رود و داغ به دل هواداران تیفوسی اش می گذارد. کاش جادوگر فوتبال ایران، به چنین نقطه دردناکی سقوط نکند.