غروب جمعه و نشانی عشق که گم نمی شود / هوادار، روحت شاد!

لیگ پانزدهم برای پرسپولیس تمام شد و رفت. صورت های خیس غروب جمعه، 48ساعت بعد در عروسی محسن مسلمان سرشار از لبخندهای شیک و زیبا بودند. با این همه اما، قلب هوادار هنوز غمگین است. امسال خیلی از عناصر باشگاه پرسپولیس مورد تمجید قرار گرفتند. برانکو به خاطر توانایی های فنی اش، بازیکنان به خاطر نمایش خوب شان و طاهری به خاطر مدیریت موفق و کم سروصدایش؛ با این همه اما، ستایش برانگیزترین رکن پرسپولیس، مثل همیشه در انزوا باقی ماند و اولویت آخر را به خودش اختصاص داد. سخن از «هوادار» است؛ عنصر حیات بخشی که امسال از همان روز اول دم مسیحایی اش را پشت پرسپولیس نگه داشت و تا لحظه آخر آن را از تیم محبوبش دریغ نکرد.

پرسپولیس امسال روزهای پرفراز و نشیبی را پشت سر گذاشت، برای اولین بار در تاریخ قعرنشین شد. با این همه اما، هوادارانش در تهران و شهرستان ها استادیوم را پر کردند و جانانه پشتش ایستادند. مردمانی که یک ماه برای جشن قهرمانی برنامه ریخته بودند و روز جمعه از ساعتها قبل زیر آفتاب آزادی شکنجه شده بودند، تنها یک دقیقه بعد از سوت پایان بازی و پر کشیدن جام آرزوها، سر پا ایستادند و «پرسپولیس» را تشویق کردند. اینجا تئاتر رویاها یا بهشت وفاداران آنفیلد نیست. اینجا ورزشگاه آزادی خودمان است؛ با همان شیرهای کهنه آبخوری، توالت های بدبو و ساندویچ های کالباس بنجل. رفتار هوادار ما اما این بار فراتر از استانداردهای جامعه ایران بود. شاید اگر موهای این ملت بور و چشم های شان آبی بود، ساعتها در وصف فرهنگ شان حرف می زدیم و رفتارشان را توی سر هواداران داخلی می کوبیدیم، اما حالا که چنین حرکت بالنده ای از جماعتی با پاسپورت و شناسنامه ایرانی سر زده، چشم بر رویش می بندیم و سراغش را نمی گیریم.

پرسپولیس امسال دوم شد، اما هوادار وفادارش، بی گمان لایق نشستن روی پله اول همه ستایش های دنیاست. از این هوادار بهتر، چه کسی را قرار است پیدا کنیم؟ در روزهایی که گذشت، شاید «عشق» را می شد در نگاه گرم نجی الله حسینی دید که سر مسابقه تیمش با نفت، فرشته مرگ را در آغوش کشید؛ مردی که سادگی و صمیمیت در تنها عکس منتشر شده از او موج می زد و حالا بین ما نیست که اخبار نقل وانتقالات را دنبال کند. عشق شاید تفسیر لبخند جنون آور یگانه رجبی باشد؛ دختربچه سه ساله ای که هنوز هم مرور خبر مرگ دلخراش اش آتش به جان تک تک سلول های آدم می اندازد. یگانه و پدرش دیگر هیچوقت سر تمرین پرسپولیس نخواهند آمد، درست مثل هوادار 20ساله ای که برای تماشای داربی از بابل راهی تهران بود، اما نمی دانست آخرین همدم زندگی کوتاهش، همین «جاده» بی انتهاست. این گل ها یک به یک پرپر شدند، بی توقع، بی صدا و بی آنکه در هیچ دقیقه ای از هیچ مسابقه فوتبال، کسی صدایش را صاف کند و از ته دل داد بزند: «هوادار، روحت شاد!» برای آنها اما همین «عاشق» مردن، هزار بار ارزنده تر است از «فارغ» زندگی کردن و بی تعلق نفس کشیدن. عشق شاید موج خروشانی بود که در وجود آن دو جوان خوزستانی می خروشید؛ همان های که غرق در خون بودند، اما رو به دوربین می گفتند: «فدای یک تار موی پرسپولیس!» جامی  که به خاطر چند گل کمتر و بیشتر از دست رفت شاید آنقدرها مهم نباشد، گنج واقعی پرسپولیس همین سرمایه رشک برانگیزی است که خودش را بی منت پای محبوبش وقف کرده. رقبا طعنه می زنند که قرمزها 9سال را بدون جام سر کرده اند، اما داستان افتخار درست از جایی شروع می شود که آنها در طول تمام این سال های سیاه هر وقت لب تر کرده اند، سیل عشاق را به قلمرو آزادی کشانده اند. جام واقعی قهرمانی، روز جمعه در حد فاصل سکوها و چمن آزادی اهدا شد؛ جایی که ترانه بی همتای عشق از روی صندلی های پلاستیکی جاری می شد و یک به یک بغض ستاره ها را در هم می شکست.