غیر گریه مگر کاری می شود کرد؟

 پس از درگذشت علی انصاریان، دیگر تقریباً کسی نیست که بتواند بگوید «ویروس کرونا عزیزی را از من نگرفته». آخرین قربانی مشهور این جنگ جهانی بهداشتی یکساله را شاید با فوتبال، سینما، موسیقی و یا اجرای تلویزیونی بشناسیم؛ ولی «علی باتعصب» فراتر از تمام این کلیدواژه ها بود. محبوبیت وی نیز هیچ گاه از جنس محبوبیت های پوشالی امروزی نبود که با عددبازی در فضای مجازی به هر لایق و نالایقی صدقه داده می شود؛ بلکه مانند الماسی بود که در اعماق خاک جایش امن بود؛ متعلق به گذشته و از جنس اصالت.

در فوتبالی که قرمز و آبی، پررنگ و کم رنگ، سال هاست جواب حرف را با سنگ می دهند، دشوار است یادآوری مردی که پیراهن ارتش سرخ را از تن درآورد و به جمع پسران آبی اضافه شد اما به جای اینکه نزد پرسپولیسی ها منفور گردد، عزیز آبی دلان هم شد. با پیراهن آبی پای به شهرآورد می گذاشت و طرفداران تیم سابقش در کف زدن برای او با سکوهای تیم فعلی اش متحد می شدند. همانطور که زمانی خشونت توأم با آرامشش درون مستطیل سبز ترکیبی اعجاز انگیز می ساخت که همگان را به تعظیم و تحسین وادارد، روی آنتن نیز با خنده های همیشگی اش دلبری می کرد.

نوشتن از بخیه خوردن ها، پنالتی های زمینی اش که از هادی طباطبایی و محمد الدعایه تا اولیور کان را به دام می انداختند و حاشیه های تمام ناشدنی شادروان علی انصاریان، کاری است که دیگران بارها انجام دادند و خواندن هر باره این ها، دل های ما را به رنج می آورد اما ارزنده ترین یادگار 8 ابدی نه برای یک ورزش یا یک هنر، بلکه برای یک جامعه است؛ عشق و غیرت صادقانه وی.

در دورانی که هنوز در چشم بودن و به اصطلاح، سلبریتی شدن با نمایش های توخالی مجازی هنوز رایج نشده بود، علی انصاریان با حائل کردن سرش میان توپ و مهاجم حریف این راه را می پیمود. از زمین های خاکی به سطح اول فوتبال ایران رسیدن، شاید یک کلیشه تکراری باشد؛ ولی حقیقت قصه علی انصاریان است؛ حقیقتی که به او کمک کرد تا ارزش آنچه به دست آورده را بداند و با جان و قلبش از آن محافظت کند، تا «علی باتعصب» فوتبال ایران لقب گیرد. عشق انصاریان به پیراهن ورزشی اما تنها سایه ای بود از عشق وصف نشدنی اش به مادر. صرف نظر کردن از تجربه شیرین ازدواج برای زندگی در کنار مادر، تصمیمی نیست که بتوان آن را به سادگی گرفت؛ مگر اینکه از ته دل طعم دلچسب عشق را چشیده باشی.

زنده یاد انصاریان دعا می کرد که قبل از مادرش دار فانی را ترک کند اما کاش خدایی که می دید، لااقل به این زودی چنین دعایی را مستجاب نمی کرد. کاش خدایی که از بالا می دید، می گذاشت به مو برسد؛ ولی پاره نشود. کاش افسوس تنها شدن را بر قلب ننه علی نمی گذاشت؛ آن هم در روزی به میمنت روز مادر. گویا ما با همین کاش ها زندگی می کنیم. ما سال هاست که با افسوس ها زندگی می کنیم اما برای ما سخت تر هم می شود؛ چرا که پس از علی انصاریان، گویا باید بدون خنده زندگی کردن را هم از بر باشیم. دل و دماغی نمانده؛ جز برای اینکه با طاقتی به سر آمده از خدا بخواهیم «کاش علی باتعصب آخرین نفر باشد».