فاجعه 62 میلیاردی فوتبال

تلویزیون دست به نمایش می زند که صد البته کم هیجان تر از نمایش علی پروین و رویانیان است. علی پروین از زحمتهای محمد رویانیان تشکر می کند و او را عضو هییت  مدیره پرسپولیس می داند و طبق معمول نشان می دهد که دست یا علی داده است! این همان دستی است که با هدایتی و عابدینی و کاشانی و خطیب و ... داده شد ولی سرانجامی چون اتحاد رویانیان و پروین داشت و در سوی دیگر شهر محمد رویانیان در سیمای جدیدی است او دیگر یک نظامی نیست بلکه در قامت یک مدیر ارائه کننده آمار ظاهر می شود.

محمد رویانیان رقمی را روی وایت برد می نویسد 62 میلیارد تومان(؟) و اذعان می دارد که خرج تیم پرسپولیس در این سه سال که صاحب هیچ جامی نشده و حتی سهمیه آسیا هم نگرفته است 62 میلیارد تومان معادل 20 میلیون دلار در عرض سه سال بوده است که در این بین 50 میلیارد تومان به باشگاه خودش تزریق کرده و 7 میلیارد تومان وزارت ورزش داده است و باشگاه 5 میلیارد تومان بدهکار است


نگاهی به ارقام می کنیم و در وادی خیال می پنداریم که اگر این 62 میلیارد تومان  صرف باشگاه پرسپولیس نمی شد در چه وادی هائی اعم از آموزش و پرورش و بهداشت و ... قابلیت داشت که معجزه کند. اشتباه نکنید مخالف هزینه کردن برای ورزش و خصوصا پرسپولیس و استقلال و ... نیستیم اما می پرسیم 62 میلیارد تومان خرج شده است که این تیم در عرض سه سال این همه بغض و ناراحتی به جامعه تزریق کند ؟ این 62 میلیارد چه چیزی جز کاهش بهره وری کاری و تحصیلی برای سیل طرفداران داشت ؟ آیا این پول خرج شد تا شمار تماشاگران حاضر در ورزشگاه در برخی از مسابقات کمتر از تعداد دانشجو به زعم رویانیان پذیرفته در دانشگاه پرسپولیس باشد؟ این 62 میلیارد تومان خرج شد که بیمه امید پرسپولیس تاسیس شود اما امید از طرفدار پرسپولیس گرفته شود؟

از درآمد زائی سخن می گویند. بعنوان یک مدیر بازاریابی که در این رشته سابقه تحصیل و تجربه کاری دارم می پرسم این چگونه درآمد زائی است؟ برفرض که همه این شرکتها تاسیس شده باشد آیا تا به حال شنیده ام برای آن که اسپانسر برای تبلیغات کالا و یا محصول و یا باشگاهی بگیرند خود اقدام به تاسیس شرکت کنند و بعد اسپانسر نام خود شوند؟ این که حکایت انتقال پول از جیبی به جیب دیگر است؟ این 62 میلیارد تومان که به این فوتبال آورده شده صرف چه کارهای زیر بنائی شده است؟ در زمان محمد رویانیان مردانی چون استیلی و دنیزلی و ژوره و گلمحمدی و علی دایی به تیم آمده اند یعنی تیم در عرض نزدیک به دو فصل و نیمی که محمد رویانیان زمامدار این تیم شده 5 مربی عوض کرده است. یعنی در هر نیم فصل یک سرمربی داشته است. این تیم شماری از بازیکنان مختلف را داشته است که برخی چون بازیکن خارجی این فصل سرخها حتی  دو بازی کامل برای این تیم بازی نکرده اند. این تیم با ارائه نتایج ضعیف در فصول گذشته  شرایط را به جائی رسانده که تماشاچی حتی رغبت به حضور در استادیوم نمی کند آنگاه باید شاهد اشک های رویانیان باشیم و یا این که خودمان باید برای این فوتبال اشک بریزیم؟ نگاهی به حوادث این روزهای فوتبال بیافکنیم و هزینه هائی که رویانیان  در کنار دیگر مدیران این فوتبال می کنند تا بخش اعظم آن هدر رود آیا این فوتبال به واقع در ایران سومین صنعت برتر جهان است ؟ یک بار دیگر تعریف ساده مدیریت را بیان می کنیم و آن چیزی نیست جز استفاده بهینه از امکانات موجود ...

 محمد رویانیان در امر تامین هزینه ها کار کرده است اما بخش اعظمی از این 62 میلیارد تومان صرف جاه طلبی مدیران و ایجاد تورمی در بازار فوتبال شد که خود باشگاه را هم اسیر خود کرد. این که 62 میلیارد تومان وارد فوتبال می شود یک سوی خوب دارد اما سوی دیگرش که بسیار بدتر است در این حکایت است که این 62 میلیارد تومان چه بر آوردی داشته است؟ شاید محمد رویانیان بگویم من نباید لخت می شدم و می رفتم پنالتی می زدم نظیر آن حرفهائی که این روزها از سوی کادرفنی سرخها می شنویم  اما واقعیت این است که این رقم که تنها مختص به پرسپولیس نیست با توجه به این عملکرد تنها فاجعه ای مدیریتی را به تصویر می کشد و این تنها درد رویانیان نیست.