فامیل برانکو؟ وقتی هیچکس نترسید

دیروز خبری در خروجی یکی از خبرگزاری ها قرار گرفت که حالا با توجه به تکذیب نشدنش از سوی باشگاه و بیرانوند احتمالا باید پرونده حضور علیرضا بیرانوند در پرسپولیس برای همیشه بسته شده دانست؛ آنهم بی خداحافظی.

ظاهرا او هفته آینده برای انجام تست های پزشکی در آنتورپ راهی بلژیک می شود و دیگر به ایران برنخواهد گشت. بیرانوند دروازه بان شماره یک تیم ملی در سال های اخیر و جزو ستون های موفقیت پرسپولیس بوده است. او حالا در شرایطی ایران را ترک می کند که 9 بازی لیگی، چهار مسابقه آسیایی و یک یا دو دیدار حذفی سرخپوشان در این فصل باقی مانده؛ با این حال خبر جدایی زودهنگام بیرو خیلی کسی را به هم نریخت. نه هواداران چندان ابراز نگرانی کردند و نه باشگاه به تقلا افتاد که با آنتورپ مذاکره کند و علیرضا را تا پایان فصل نگه دارد.

بخش زیادی از این اطمینان خاطر، بی گمان به خاطر حضور بوژیدار رادوشوویچ است؛ دروازه بانی که چهار سال جنگید و رنجید تا امروزبی چک و چانه پیراهن شماره یک را از دروازه بان شماره یک ایران تحویل بگیرد.

رادو نماد ثمربخشی تلاش و بردباری است؛ سندی برای پیوند همیشگی صبر و ظفر. بوژیدار چند ماه بعد از جدایی سوشا مکانی از پرسپولیس به این تیم پیوست؛ حالا سوشای پرادعا در حال نوشتن کتاب زندگی اش است و هر مصاحبه او اسباب تفریح هواداران فوتبال می شود، اما رادو از موضع قدرت و مقبولیت، گلر یک پرسپولیس شده و این شانس را دارد که با اثبات مجدد توانایی هایش، برای فصل آینده هم در همین موقعیت باقی بماند.

او مدتها نیمکت نشینی را تحمل کرد و دم نزد. هر بار که به ضرورتی فیکس شد، درخشید و باز بی بهانه پذیرفت که روی نیمکت برگردد. در موردش به وفور گفتند چرا باید ارز مملکت صرف یک بازیکن ذخیره شود. حتی به دروغ شایعه کردند فک و فامیل برانکو است و مزد خویشاوندی اش با پروفسور را می گیرد. روزی که مربی کروات رفت، عالم و آدم گفتند بوژیدار اولین مازاد فصل جدید خواهد بود، اما نه تنها اینطور نشد، که گابریل کالدرون با تابوشکنی تاریخی اش، رادو را در حضور بیرو فیکس کرد و حق سه سال تمرین و تحمل را به او داد. حالا رسیده ایم به نقطه ای که نیمه کاره ماندن همکاری بیرانوند با پرسپولیس، آب در دل کسی تکان نمی دهد.

در پرسپولیس چشم ها به دست دروازه بان نجیبی است که همیشه در فهرست پرداختی ها آخرین نفر بوده، اما اولین نفر سر تمرین آمده. چهار سال طول کشید سلوک از چهل چهار به یک؛ راستی که چه سزاوارانه است اینطور بالا رفتن و بالا نشستن. کاش برخی ستاره نماهای ایرانی ببینند و یاد بگیرند