فحاشی، سنگ پرانی و پرچم کشورهای دیگر!

مثل تمام سالهای گذشته نوشته بودیم و هشدار دادیم. مثل همیشه انتظار نداشتیم گوش شنوایی باشد، از این رو برای ما عجیب نبود که عده ای بتوانند، ایجاد جنگ بین مردم، جو ورزشگاه آزادی را به هم بریزند.

گفته بودیم ما تجربه ای مشابه آن میهمانی های فرمایشی شب های قبل از دربی هیچ چیز تغییر نمی کند. از شاخه های گل و جعبه های شیرینی که مروج بی عدالتی باشد، آبی برای این فوتبال گرم نخواهد شد. بدون عدالت در رفتار و برخورد بین تماشاگران، همه آنچه به دست می آوریم گستاخ تر شدن افرادی است که هیچ ارتباطی با فوتبال ندارند. اگر هم داشته باشند، خام شده اند.

خام آنها که ربطی به فوتبال نداشتند. تراکتورسازی را سالهاست که می شناسیم، از همان روزهایی که هواداران پرسپولیس در همین تهران، آن را تیم خود می خواندند.

از همان روزهایی که پرسپولیسی های تبریز باید برای حمایت آن می رفتند تا برابر حریفان تقویت شود. اینها ادعا و کری نیست. سند دارد. این روزنامه آرشیو دارد. پس خوب می دانیم درباره چه چیزی صحبت می کنیم.

عمیقا باور داریم که با یک پدیده فوتبالی روبرو نیستیم، فقط متوجه نشدیم چه مردم اصیل تبریز و آذربایجان و چه هواداران اصیل تراکتورسازی جلوی این آدم ها را نگرفتد. آدم هایی که فوتبال و تراکتورسازی برایشان ابزار شد. ابزاری برای اینکه بغض و  کینه را بین مردم رواج دهند. آنها حالا قدرتمندتر از آن شده اند که مردم تبریز بتوانند جلوی آن را بگیرند. مدیران تراکتورسازی مجبور می شوند، آن چه را بگویند که آنها دوست دارند.

و این یک دور باطل است. تسلسلی دیوانه وار که قربانی آن فوتبال خواهد بود و مقابله با آن قطعا با نمایش و فرمایش نمی شود.

بارها گفته بودند این و ان نباشند و سرخواسته خود رسیدند. مشوقین پرسپولیس در همین تهران محروم شدند و کانون هواداران پرسپولیس در عمل نیمه فعال شد ولی دیدیم هیچ چیز درست نشد و این مساله قابل توجه آنها که می گفتند اگر این و آن نباشند، اگر بلاهایی که می خواهیم بر سر سکوهای پرسپولیس بیاورید، همه این مشکلات حل می شود و دیدیم که نشد.

دیروز هم دیدیم در ورزشگاه آزادی چه اتفاقاتی روی داد. این پرسپولیسی ها بودند که ابتدا در تهران سنگ خوردند و فحش خوردند. این را ما نمی گوییم. خبرگزاری ها خبر دادند. خبرگزاری های معتبر منعکس کردند. آنها هم نمی گفتند، ویدیوهای ضبط شده گواه این ادعاست. ویدیوهایی که چند دقیقه ای نیستند تا برش خورده باشند و احساسات آدم ها را نشان گرفته باشد.

سهرابی سرپرست تیم تراکتور گفت: هواداران ما از ابتدا تا انتهای مسابقه تیم خود را تشویق کردند و این پرسپولیسی ها بودند که سنگ پرتاب می کردند.

گویا به عمد به گونه ای صحبت کرد که هیچکس باور نکند.

حسین قدوسی مدیر روابط عمومی هم در مصاحبه ای گفت؛ مستند نشان می دهند که چه کسانی شروع کننده بودند.

خبرگزاری ها هم که بی طرف بودند، همانطور که گفتیم، تکلیف را روشن کردند. حالا باید فکر کنیم وقتی یک اقلیتی از یک اقلیتی اکثریت را تحریک می کند! چه هدفی را می تواند دنبال کند، غیر از اینکه می خواهد تماشاگران دو تیم را با هم درگیر کند؟ در چنین شرایطی در واقع این هوادار پرسپولیس است که لطمه می خورد و هم هوادار واقعی تراکتورسازی.

وقتی از این رفتار سودی به فوتبال نمی رسد، یعنی به عوامل درگیر با فوتبال هم سودی نخواهد رسید.

اینجاست که باید بالاخره به نقطه ای برسیم که متوجه باشیم همه ما در یک قایق نشسته ایم.

راستی نگاهی هم به مسائل بازی بیندازیم. بزرگترین درگیری و تنش بازی به چه دلیل روی داد. اشکان دژاگه روی اوساگونا خطا می کند.

داور خطا می گیرد. یک بازیکن اعتراض تند می کند، کارت می گیرد و نیمکت نشینان تراکتور جو ورزشگاه را به هم می ریزند.

از سکوها تا زمین سوغاتی که به آزادی آمد، جالب نبود و البت جایگاه خبرنگاران هم از سنگ پرانی های میهمان در امان نماندند.

با این وجود باز هم تاکید می کنیم. از سر ترس هم نمی گوییم. دلیل داریم و با اعتقاد می گوییم. هواداران تیم  تراکتور بالاخره یک روند متوجه می شوند. عده ای به نام تراکتورسازی، تبریز، آذربایجان، تورک و نمادهای دیگر از این دست سوءاستفاده کرده اند و حالا به بذر باورهای غلط را پاشیده اند، در حال برداشت محصول هستند.