فرار به جلوي بعضي از شاكيان فوتبال ناپاك

1) حكايت عجيبي است، داستان پاكسازي فوتبال ايران ! تا آنجا كه چشم كار مي كند، مدعي توخالي در كار است، اما دريغ از حتي يك متهم سرافكنده؛ كسي كه گناهش را بپذيرد و يا دست كم آنقدر ماخوذ به حيا باشد كه با وقاحت و طلبكاري، گريبان ديگران را نگيرد. اين روزها همه براي خودشان يك پا «طلبكار» هستند. شكايت از ناهنجاري هاي فوتبال ايران در حالي تنظيم مي شود كه آن سوي اين ميز محاكمه تقريبا هيچكس ننشسته است. همان تعداد انگشت شماري هم كه در اين مدت انگشت اتهام به سمت شان چرخيد، با تاكتيك دريدگي و پاچه ورماليدگي خودشان را تبرئه كردند و عليه افشاگران جو ساختند. درد بزرگ تر اما، آن است كه اين روزها در قافله تعقيب كنندگان دزد، سارقان واقعي پيش افتاده اند و بلندتر از همه فرياد «آي دزد» سر مي دهند! عجب استراتژي ماندگار و موثري است اين «فرار به جلو»؛ آقايان طوري از لزوم غبارروبي و «لجن زدايي» از فوتبال ايران حرف مي زنند كه انگار خودشان جزو قافله طيبين و طاهرين اند و همه زندگي حرفه اي شان را در اتاق شيشه اي و شفاف گذرانده اند!

2) مساله اساسي از اين قرار است كه در هياهوي به راه افتاده، به اين راحتي ها نمي شود چهره شاكي را از متشاكي تشخيص داد. در شرايطي كه معمولا هيچ سند و مدركي از مبادلات مرموز و كثيف پشت پرده در فوتبال ايران به جا نمي ماند و متخصصين ارايه بازي آلوده، با تطميع همدستانشان جشن سياه موفقيت برپا مي كنند، چگونه مي توان به بازشناسايي تبهكاران حقيقي اين حوزه پرداخت؟ وقتي گناهكار بودن يا نبودن هيچ كس را روي پيشاني اش ننوشته اند، از كجا مي توان تشخيص داد كه يكي از همين مدعيان پر و پا قرص پالايش فوتبال ايران ، خودش جزو جريانات مخوف مافيايي نباشد و بخشي از «دست هاي پشت پرده»، اتفاقا از آستين خود او بيرون نيايند؟ در جامعه احساسات زده و هيجان آلودي كه نبض قضاوت هاي اهالي اش را عمدتا نطق هاي آتشين و حرف هاي شيك تنظيم مي كنند، شايد به راحتي بشود پشت جملات قصار پنهان شد و با اعتراض به تيرگي ها، جانماز آب كشيد. اما آيا با اين قبيل دست پيش گرفتن ها، مي توان ذات مقدس حقيقت را تغيير داد؟

3) عادل فردوسي پور كنكاش مي كند تا بلكه بتواند زواياي پنهاني انتقال يك بازيكن ناشناخته به استقلال را كشف كند. حق هم با اوست البته؛ اما آيا اين تنها فوتباليستي است كه به شكلي نامتعارف به يك تيم ديگر منتقل مي شود؟ آيا نبوده اند بازيكناني كه يك مسابقه بسيار مهم و حياتي را به خاطر سه كارته شدن از دست بدهند و سال بعد سر از تيم مربي رقيب دربياورند؟ آيا نبوده اند بازيكناني كه به حريف فرصت مسلم گل هديه كرده باشند و فصل بعد جزوي از همان تيم حريف شده باشند؛ بدون اينكه در تمام طول سال حتي يك دقيقه هم بازي كنند؟ حيف كه دزدان حرفه اي، هرگز هيچ سند و مدركي از سرقت هاي شان به جا نمي گذارند؛ وگرنه هيچ بعيد نبود صدا در گلوي خيلي از مدعيان امروز پاكدستي و درستكاري خشك شود!

4) شايد بهتر باشد بعضي از كساني كه اين روزها از سهل انگاري در پيگيري مفاسد فوتبال ايران نالانند، زبان به دهان بگيرند و بابت سست بودن عزم مسوولان در تعقيب حقوقي متهمان شادمان هم باشند. چه اينكه اگر اراده اي قدرتمند در اين زمينه وجود مي داشت، چه بسا مثلا اعترافات و اظهارات روشن تني چند از همبازيان سابق شان در برنامه هاي زنده تلويزيوني پيرامون رخ دادن يك تباني آشكار با همكاري خود آنها، براي شان گران تمام مي شد و امروز فرصت سخنراني نمي يافتند!