فراموشکاری به سبک مخاطبان داربی/ زنده بادِ صبح، مرده بادِ شب

هنوز علیرضا فغانی در سوت پایان داربی 77  ندمیده بود که اعتراض ها به کیفیت بازی سرخابی های تهران آغاز شد. بلافاصله هر کس از دم دستِ ترین تریبون اش استفاده کرد تا بار دیگر با پتک واژه های «بی خاصیت» و «میلیاردیِ به دردنخور» و «دربی زیر صفر» و «حیفِ وقت و کری» بر سر شهرآورد پایتخت و بازیکنانش بکوبد. حالا ستاره هایی که صحبت ساق هایشان چندین هفته نقل مجالس بود، تبدیل شده بودند به مشتی متنعم که دارند جیب مردم را می زنند! آنهایی که تا یک دقیقه پیش از آغاز دربی با ایجاد جوی کم نظیر در فضای مجازی، تنور مسابقه روز جمعه را بسیار داغ کرده بودند پس از پایان مسابقه چنان «واحسرتا» و «وابیت المالا» سر دادند و در بهت فرو رفتند که گویی دست به یک نبش قبر تاریخی زده اند و در یک کشفِ ماندگار و شگفت انگیز متوجه شده اند بر سر مزاری اشک می ریزند که تویش هیچ کالبدی به خواب ابدی فرو نرفته است. آنها صبح دربی را با زنده باد آغاز کردند و شبش را با مرده باد به پایان بردند.

  درست است که داربی تهران لیاقت تماشاگران و مخاطبانش را ندارد. تماشاگرانی که رنج سفر را به جان می خرند و مصائب متعددی را تحمل می کنند و بر خلاف همتایانشان در سراسر جهان، به جای بهره بری از امکانات رفاهی با این امکانات مبارزه می کنند(!) و در نبرد با گیشه های کم و دستشویی های محدود و ساندویچ های نسبتا خالیِ غیربهداشتی و صندلی هایِ در خطر و بازرسی های متعدد پیروز می شوند  اما حتی فوتبال خوبی را تماشا نمی کنند. حقیقت دارد که این هوادارهای بی گناه، برای رسیدن به دربی آزار می بینند اما آیا این اتفاق مربوط به دیروز و امروز است؟ شاید بهتر باشد پیش از هیزم ریختن به آتش مشتعل کری خوانی و قبل از آنکه انتظارها از مسابقه سرخابی ها بالا برود، به این موضوع فکر کرد که سال های سال است که وضعیت دربی تهران به همین منوال بوده و انتظار تغییر شگرف یک شبه و جسور شدن قلعه نویی در دربی و تاکتیکی شدن تیم دایی کمی بیشتر از خیلی غیرمنطقی به نظر می رسد. از دربی تهران، باید همانگونه که هست و همیشه بوده لذت برد. بی تردید اگر با نیت تماشای گرند کلاسیکو به استقبال حساس ترین مسابقه کشورمان برویم به پایانی جز افسوس و سرخوردگی و در نهایت خالی کردن تمام عصبانیت ها بر سر دربی و بازیکنانش نخواهیم رسید.

هزینه شکست در دربی تهران به طرز غیرقابل باوری بالاست. شاید هواداران باشگاه منچستریونایتد بتوانند شکست دردناک در دیدار حیثیتی ابتدای فصل برابر لیورپول را تحمل کنند اما هواداران قرمزها و آبی های تهران به همین سادگی ها از کنار شکست در مسابقه حیثیتی با رقیب نمی گذرند. آنهایی که امروز توقع ارائه فوتبال رو به جلو از علی دایی را دارند شاید از یاد برده اند که تیم این مربی در هر دو دربی لیگ دهم فوتبالی هجومی ارائه کرد اما هر دو مسابقه را باخت تا در نهایت دایی در پایان فصل از پرسپولیس کنار گذاشته شود. فشار زیادی دربی همواره سبب می شود بازیکنان دو تیم نتوانند بخش زیادی از کیفیت شان را در این مسابقه نشان دهند و قطعا این به معنی کم کاری و ناتوانی این بازیکنان نیست. این صفر صفرها و این جدال های کم اتفاق، شاید حاصل پرکاری بازیکنانی است که از کنار هیچ توپی ساده نمی گذرند و از هیچ برخوردی هراس ندارند.

اعتراض به کیفیت نازل دربی پایتخت از سوی آنهایی که در سال های اخیر همواره با شوق و ذوق زیادی به سراغ این جدال رفته اند، با توجه به حساسیت وحشتناک این مسابقه و تزریق نازیبایی به ذات آن در سال های گذشته، فاصله زیادی با منطق و عقل گرایی دارد. چیزی شبیه شرکت مشتاقانه در یک مراسم اعدام و سپس اعتراض به خشونت مراسم در پایان آن!

نویسنده: محمدحسین عباسی