فرق جلال حسینی و ترانه علیدوستی چیست؟

این روزها همزمان با انتشار هر سطر از جزییات دادگاه های حسین هدایتی به جرم اخلال در اقتصاد کشور، موجی از تهاجم ها به سمت دوستان فوتبالی او به وجود می آید. علی پروین که رفیق گرمابه و گلستان هدایتی بود و تکلیفش روشن است، حالا اما یکی مثل جلال حسینی هم ناچار است توضیح بدهد چرا بخشی از پول انتقالش به پرسپولیس را مالک استیل آذین تامین کرده است. حجم سوالات و فشارها گاهی چنان افزایش پیدا می کند که اهالی فوتبال در تقلا برای نجات خودشان، ناشیانه به سمت تبرئه هدایتی خیز بر می دارند و مثلا او را خادم یا دلسوز این رشته ورزشی به شمار می آورند؛ تعابیری که مطلقا ارزش محتوایی ندارد و به نظر می رسد صرفا به خاطر لای منگنه بودن امثال علی پروین یا جلال حسینی به زبان می آید. سوال کلیدی اما این است که آیا واقعا این آدم ها به خاطر پول گرفتن از هدایتی شایسته این همه ملامت هستند؟ مثلا اگر هدایتی تحت پوشش اسپانسر رسمی و قانونی دو فقره کمک 300 میلیونی برای انتقال جلال به پرسپولیس انجام نمی داد، کاپیتان سرخپوشان به طور مجانی به عضویت این تیم در می آمد و یا برای باشگاه بعدی اش توپ می زد؟ البته که بهتر است ستاره های شناخته شده فوتبال ایران از ابتدا از حشر و نشرهای کاذب با چنین افراد مشکوک و مساله داری بر حذر باشند و دست کم در ضیافت های فردی و تبلیغاتی آنها حاضر نشوند. همچنین بهتر است حداقل امروز که ابعاد جرایم هدایتی روشن شده، چهره های سرشناس فوتبال ایران اعتبار خودشان را خرج تطهیر او نکنند. اصل مطلب اما چیز دیگری است؛ آیا واقعا فقط عملکرد حسین هدایتی در عرصه های ورزشی، فرهنگی و هنری این مملکت شبهه دار بوده است؟

مساله هدایتی روشن است و شاید شخص نگارنده رکورددار نوشتن تندترین نقدها علیه او در طول یک دهه گذشته بوده باشد. با این وجود جناب «عابربانک» تنها سرمایه گذار مشکوک حوزه های جانبی در ایران نیست. همین امروز در فوتبال کشور فرد دیگری در حال انجام خرج های محیرالعقول است که درشت ترین هزینه های هدایتی هم پیش ریخت وپاش های او ناچیز به نظر می رسد. اصلا بیایید از فوتبال فاصله بگیریم؛ مگر نه این است که یکی از علاقه مندی های بابک زنجانی هزینه کردن در سینما بود؟ مگر نه این است که او در قامت سرمایه گذار اصلی فیلم «نقش نگار»، ناصر ملک مطیعی را بعد از 36 سال خانه نشینی به کار برگرداند و در مراسم های مختلف مربوط به این اثر سینمایی کنار اسطوره فقید سینمای ایران ایستاد؟ آیا مرحوم ملک مطیعی هم به عنوان یک بازیگر خون دل خورده، قبل از همکاری با پروژه نقش نگار باید از بابک زنجانی سجل و سند می خواست و دست به پرس وجو در مورد فعالیت های اقتصادی اش می زد؟ مگر در همین دادگاه های بانک سرمایه اتهامات اساسی به سرمایه گذاران سریال شهرزاد وارد نشد؟ تعبیر صریح نماینده دادستان این بود که «لاشه پول های کثیف» در این قبیل سریال های شبکه نمایش خانگی مصرف شده است؛ به این ترتیب آیا امروز ارزش های هنری مجموعه فاخری مثل شهرزاد زیر سوال می رود؟ آیا اکنون امثال حسن فتحی و استاد علی نصیریان و ترانه علیدوستی باید مورد مواخده قرار بگیرند که چرا دستمزدشان را از چنین سرمایه گذارانی دریافت کرده اند؟ جلال حسینی را که از هدایتی پول گرفته بیخ دیوار می گذاریم، اما با ترانه علیدوستی که طرف قرارداد محمد امامی بوده و به عنوان اولین نفر در صفحه شخصی اش از سلامت شهرزاد دفاع کرد، کاری نداریم. انگار برای کاربران گرامی اینستاگرام، او همچنان یک بانوی مدرن و روشنفکر آریایی باقی مانده!

واقعیت تلخ آن است که در ایران «پول های کثیف» بسیاری از حوزه های ورزشی، فرهنگی و اجتماعی را احاطه کرده و وظیفه سیستم و مسوولان دولتی و قضایی است که به گندزادیی در این مورد بپردازند. محسن تنابنده اخیرا در اظهاراتی جنجالی مدعی شد پول کثیف، جزیی جدایی ناپذیر از صنعت سینماست. همچنین امیر جعفری هم بعد از انتشار تصاویر گسترده هم نشینی ‎اش با بابک زنجانی در توضیح این اتفاق گفته بود: «بابک از من در مورد سرمایه گذاری در کارهای هنری مشورت خواست و من هم کمکش کردم. به نظرم هر کسی بخواهد کمکی به اقتصاد ورشکسته و بیمار سینما بکند، باید مورد حمایت و تشویق قرار بگیرد.» این همان استدلالی است که فوتبالی ها هم دارند و با آن زیر پای سرمایه های مجهول فرش قرمز پهن می کنند. در این میان راه نجات، سالم سازی اقتصادی هنر، ورزش و سایر حوزه هاست. در غیر این صورت امثال جلال حسینی بیشتر از آنکه شریک جرم باشند، قربانی اند. بی رحمانه آنها را نکوبیم؛ کسانی که حداقل برای صنف و صنعت خودشان سختکوشانه زحمت کشیده اند و سزاوار این برخوردها نیستند.