فرهنگ لذت نبردن ...

1- حالا ما هستيم و جامعه يي كه براي «لذت نبردن» هم برنامه دارد؛ برنامه يي كه از فرهنگ «دلواپسي» مي آيد و تبديل به گفتمان «برخي» مي شود. بيشتر شايد «ژست» روشنفكري باشد و حركت خلاف جهت آب. تساوي ايران در جام جهاني حالا دستمايه تحليلي تازه براي آنها شده است. اتفاقا چنين ديدگاه هايي بايد هم وجود داشته باشد اما كاش «همه» ديدگاه ها در كشور توان بيان داشته باشند. عده يي در كشور همه تلاش شان اين است كه مردم از هيچ چيز لذت نبرند، آنها نه تنها قدرت اجرايي دارند، بلكه قدرت مانور رسانه يي فراواني هم دارند و جالب اين است كه منتقدان اين گروه، چنين تفكراتي را در رسانه هاي شان منتشر مي كنند! اينها در همه حوزه ها صاحب نظرند، مي خواهد سياست باشد يا اقتصاد، فرهنگ باشد يا جامعه و حتي احتمالا حضور يك زن ايراني در ورزشگاه! شك نداشته باشيد آنها بيشتر دلواپس «منافع» خودشان هستند. نمي خواهيم تساوي مقابل نيجريه را نهايت آرزوي فوتبال ايران بدانيم اما براي تحليل درست، بايد وضعيت فوتبال ايران را هم در نظر بگيريم.

2- تيم ملي فوتبال ايران به نسبت سي و يك تيم ديگر جام جهاني، بازيكنان متوسطي دارد. بازيكناني كه برخلاف نيجريه با 18 لژيونر، بوسني با 23 لژيونر و آرژانتين با 24 ستاره قابل مقايسه نيست. ايران بيش از شش بازيكن لژيونر دارد كه سه نفر از آنها سطحي به مراتب پايين دارند. كشور ما نيز به خاطر شرايط خاص منطقه و البته سايه سنگين تحريم ها، در بعد اقتصادي شرايط متوسطي دارد. وضعيت فرهنگي و سياسي كشور را هم ديگر همه ما مي دانيم. در اين شرايط، انتظار از فوتبال ايران در جام جهاني دقيقا چيست؟ مگر اين همان تيمي نيست كه اكثر كارشناسان «خبره!» فوتبال ايران اعتقاد داشتند تيم با سه شكست جام را ترك مي كند؟ پس اين گروه «دلواپس» چيست؟ تيم ملي به مراتب سطحي بالاتر از وضعيت مديريتي و موجوديتي فوتبال ايران را ارائه داد. ميانگين 5/4 كيلومتري دويدن بازيكنان ايران به 5/9 رسيده و حالا بيشتر از تيم ملي نيجريه مي دويم. كي روش از بازيكنان تيم طوري بازي گرفت كه هيچ كدام از مربيان ايراني به ذهنشان هم نمي رسيد چنين استراتژي «تدافعي فعال» را پياده كنند. بله! ما دفاع كرديم ولي آيا موجوديت فوتبال ايران اجازه بازي همانند ژاپن، استراليا و كره را به ما مي داد؟

3- به نظر مي رسد «گروه فشار» در فوتبال ايران هم وجود دارد. گروهي كه به هر نتيجه يي اعتراض مي كند تا تبديل به گفتمان جامعه شود. آنها از هر نتيجه يي ابراز نارضايتي مي كنند، حال آنها از سبك بازي تيم ملي ايراد مي گيرند. حق هم دارند. آنها حق اظهارنظر دارند. اما بهترين راه حل براي اين دست كارشناسان، مقايسه كارنامه آنها از زمان حضور كي روش در ايران تا به حال است. اينگونه ميزان موفقيت كي روش و مثلا مجيد جلالي مشخص مي شود. اينگونه ميزان موفقيت ها، عملكرد تيم ها، سبك بازي، نحوه بازي تيم و خيلي مسائل ديگر قابل ارزيابي است. فوتبال ايران پر از «حرف» و البته «حديث» است. شك نكنيد سطح فوتبال ايران را از نحوه پوشش اخبارش در جام جهاني توسط ده ها عكاس و خبرنگار ايراني مي توانيد تشخيص دهيد كه نهايت تحليل و گزارش هاي شان به عكس سلفي در شبكه هاي اجتماعي باز مي گردد. همان ها كه بايد تاريخ فوتبال ايران را بنويسند.