فصل بازنشستگي نغمه ها / گراسياس «پرسپوليس خسته»!

1- لابه لاي خبرهاي خارجي اين روزها كه اغلب مربوط به احتمالات نقل وانتقالات هستند، هفته گذشته گزارشي ويژه از فوتبال ايتاليا منتشر شد كه جنسش با جنس بقيه اخبار فرق مي كرد. ماجرا از اين قرار است كه آنتونلو ونديتي، شاعر بسياري از سرودهاي رسمي و حماسي جالوروسي، در حركتي اعتراضي از هواداران اين تيم خواسته است ديگر ترانه مشهور «گراسياس رم» را در ورزشگاه المپيكو سر ندهند. او اعتقاد دارد اين تيم رم، هرگز آن تيمي نيست كه وي برايش شعر خواند و با افتخار نامش را به زبان آ ورد. سرخپوشان پايتخت ايتاليا، طي چند سال گذشته روزهاي بدي را از سر گذرانده اند. آنها اخيرا سرخورده از همه جا، اميدوار بودند تيم شان بتواند فينال جام حذفي را ببرد و با فتح كوپا، مرهمي روي زخم هاي عميق آنان بگذارد، اما رم اين مسابقه حيثيتي  را هم به لاتزيو واگذار كرد تا يك تراژدي واقعي براي تيفوسي ها رخ بدهد. اين شرح حال يك باشگاه مشهور خارجي است؛ تيمي كه سرگذشتش، شباهت عجيبي به پرسپوليس پر شكسته ايران دارد.

2-  در دنياي بي رحم امروز، «نغمه ها» هم انگار فصل بازنشستگي دارند. سال هاست كه در باشگاه پرسپوليس قرار شده يك سرود رسمي به افتخار این تیم ساخته شود؛ پروژه اي فرسايشي و پرهزينه كه از زمان مديريت عباس انصاري فر استارت خورد و حالا عنقريب است كه دوران توليدش به عصر چهارمين مديرعامل مجموعه نيز كشيده شود! سه دهه قبل از اين ريخت و پاش ها اما، هنرمندان غربت نشين ايراني با امكاناتي كمتر و شور و حالي افزون تر به عشق اين تيم و هوادارانش ترانه ساختند؛ قطعه اي ساده و صميمي كه سال ها در ديار آبا و اجدادي شان ورد زبان فوتبالي هاي دو آتشه بود. كسي چه مي داند؛ شايد امروز بايد خدا را شكر كنيم كه صاحب معنوي «پرسپوليس خسته»، چشم از جهان فرو بسته و نيست تا ببيند دست روزگار چه بر سر معشوقه سرخش آورده است. شايد اگر خالق اين اثر بي ريا هنوز نفس مي كشيد، او نيز مثل شاعر ايتاليايي باشگاه رم سرودش را «بازنشسته» اعلام مي كرد.

3- براي همه آنها كه با «پرسپوليس خسته هنوز از پا ننشسته» زندگي كرده اند، سخت است باور اين كه ديگر اثري از باشگاه پرصلابت آن روزها در كار نيست؛ همان تيم كوبنده اي كه روایت مي کردند «پشت دشمنانش رو يكي يكي شكسته». در همه سال هاي پس از اين ترانه، پرسپوليس به شكل آزمايشگاهي براي دولتمردان و مديران غيرمتخصص اداره شد. از اين طرف تا توانستند توي سر اين تيم زدند و از آن طرف، برايش هووهاي پولدار و رنگارنگ صنعتي تراشيدند تا سكه اش روز به روز بيشتر از رونق بيفتد. اين اما همه داستان نبود. موازي با غريبه ها، پرسپوليس از جانب خودي ها هم ضربات زيادي را تحمل كرد. آن روزها كه شاعر در ستايش پاكباختگي سلطان مي سرود «تو جاده زندگي، پروين پاهاش شكسته» حكما خبر نداشت كه همين  علي آقا بعدها به جدي ترين مدعي و معارض سرخپوشان تبديل خواهد شد؛ اسطوره اي كه در سهم خواهي، كت همه اسلافش را از پشت مي بندد و اجازه نمي دهد بدون تامين منافع خودش، يك آب خوش از گلوي قرمزها پايين برود. اين پروين پا طلايي كه راوي حماسه در موردش مي گفت «اكنون با پاي خسته به هيچ جا نرسيده» اتفاقا برخلاف بقيه هم نسلانش پله هاي مادي ترقي را بعد از پايان دوران قهرماني هايش طي كرد؛ درست برعكس يكي مثل مهاجم همان روزهاي پرسپوليس، كسي كه در به او اطمینان دادند «فتح آبادي خونه ات آباد، هرگز نمي ري از ياد»، اما حالا مدت هاست كه در فراموشي و انزوای كامل به سر مي برد! نه، اين سرودها ديگر برازنده پرسپوليس بحران زده کنونی نيستند؛ تيمي كه روزگاري بزرگان تاريخ فوتبال مملكت در روياي پوشيدن پيراهنش به خواب مي رفتند، اما امروز كريم انصاري فر و قاسم دهنوي هم آن را مي پيچانند.

4-  حماسه سرا نه، حال و احوال اين روزهاي عزيز دردانه مردم، بيشتر نوحه خوان و مرثيه سرا لازم دارد. به بركت حضور مديران كارنابلدي كه سرمايه هاي مادي و معنوي اين ملت را تباه كردند، ميثاق مشترك ميليون ها ايراني هم به تدريج رو به افول گذاشت و به سرنوشت تلخ فعلی دچار شد. اين تيم چه احتياجي به نقال و افسانه خوان مي تواند داشته باشد؟ برايش «گريه كن» سفارش بدهيد لطفا؛ بالاخره همه چيزمان بايد به همه چيزمان بيايد.