فقط تلویزیون می توانست کفاشیان را تطهیر کند / رسانه ملی و یک قهرمان ملی دیگر!

شاید هیچ کس باورش نمی شد، اما این بار جنگ فوتبال و تلویزیون حسابی بالا گرفت تا روند پخش مسابقات لیگ برتر متوقف شود. کفاشیان پیش از این به دفعات مدعی شده بود در صورت عدم توافق بر سر مبلغ حق پخش، جلوی ورود دوربین ها به ورزشگاه را خواهد گرفت، اما این تهدید هرگز عملی نمی شد تا این نوبت آخر که ناگهان عوامل صداوسیما پشت درهای استادیوم متوقف شدند. اینکه این همه جسارت و مقاومت چطور ناگهان در وجود رییس فدراسیون فوتبال حلول کرده، می تواند دلایل گوناگونی داشته باشد؛ از اختلاف با اسپانسر تبلیغات محیطی تا دوران گذار صداوسیما به مدیریت جدید! با این همه اما یک فرضیه جدی دیگر هم وجود دارد؛ اینکه جنگ ناگهانی با تلویزیون، تلاشی برای تحت تاثیر قرار دادن افکار عمومی باشد. به هر حال کفاشیان این اواخر به هزار و یک دلیل تحت فشار منتقدان بود و شاید هیچ حرکتی مثل حذف دوربین ها از ورزشگاه نمی توانست ناگهان بازی را به سود او عوض کند. حالا آقای رییس همه توجهات را از ضعف های فدراسیون به سمتی دیگر منحرف کرده و تیرش را بر هدف نشانده؛ به خصوص که حریف کفاشیان مجموعه ای مثل تلویزیون دولتی است که بخش زیادی از مردم نسبت به آن حساسیت و انتقاد دارند.

يك فرمول قديمي مي گويد هيچ راهي براي كسب محبوبيت مضاعف در ايران، موثرتر از سرشاخ شدن با صداوسيما نيست. شايد باوركردني نباشد، اما خيلي از آنهايي كه طي اين سال ها به شكلي با تلويزيون دولتي ايران به مشكل برخورده اند، پايگاه اجتماعي بهتري نزد مردم پيدا كرده اند. كاري كه سه سال حذف ربناي شجريان از روي آنتن با او كرد، سي سال پخش اين مناجات با وي نكرده بود! اگر دوران اوج محبوبيت علي كريمي به روزهاي ضديت تلويزيون با او برمي گردد، اين نسخه به شكلي شگفت انگيز حتي در مورد عادل فردوسي پور هم جواب داده است. مجري نود بيشتر از يك دهه بدون مزاحمت روي آنتن بود، اما تنها يك مورد سانسور اين برنامه در ماجراي درگيري عادل با دولت احمدي ن‍ژاد باعث شد فردوسي پور به محبوبيتي افسانه ای بين لايه هاي مختلف جامعه دست پيدا كند. حالا علي كفاشيان هم از همين نردبام بالا مي رود. او كه تا همين دو هفته پيش به خاطر حذف خفت بار تيم هاي اميد و جوانان به شدت تحت فشار قرار گرفته بود، حالا عملا به يك قهرمان ملي تبديل شده است. اين روزها كفاشيان ديگر سوژه خنده مردم و رسانه ها نيست، بلكه از او به عنوان مديري ياد مي شود كه دست كم در يك حوزه توانسته جلوي رسانه ملي بایستد. فعلا كسي نمي تواند از كفاشيان بپرسد دليل منطقي انتصاب يكي مثل حبيب كاشاني در تيم ملي المپيك چه بود، وينگاداي گرانقيمت و پرهزينه را چرا به فاصله چند هفته بعد از انتصاب مي خواهند كنار بگذارند يا داستان كمدي ميزباني پرسپوليس از راه آهن در خانه حريفش چيست. او حالا از هر ابهام و اتهامي مبراست. مهم اين است كه «شادابيان» توانسته مچ تلويزيون را بخواباند و از اين سيستم مغرور غيرپاسخگو انتقام بگيرد. آنچه اهميت دارد، خنك شدن دل ماست، وگرنه فداي سر كفاشيان كه گرفتاري و بدبختي از سر وكول اين فوتبال بالا مي رود.

یکی، دو هفته ديگر دوران ده ساله حضور عزت ا... ضرغامي در سازمان صداوسيما به پايان مي رسد و او سمت رياست در اين نهاد را تحويل مي دهد. حالا شايد وقت آن رسيده باشد كه استاد نگاهي به پشت سرش بيندازد و ببيند حاصل يك دهه كارش در مهم ترين رسانه كشور چه بوده است؟ آنچه امروز از جام جم مي بينيم، مجموعه اي باد شده از شبكه هاي موازي و كپي- پيستي است كه از نظر مقبوليت عمومي، نسبت به گذشته هرگز پيشرفتي نداشته؛ شمشميري كه تقريبا بر سر هر كس فرود آمده، چيزي جز محبوبيت بيشتر براي طرف مقابل باقي نگذاشته است. آفرین كه كفاشيان را هم شستيد و تطهير كرديد؛ وجهه اين يكي ر ا با آن همه شاهكار، حتي سازمان ملل هم نمي توانست درست كند!