فقط ظريف «دلواپس» بود / ملاقات كمرشكسته ها در وين!

در روزهايي كه تيم ملي كشورمان با بي مهري مطلق مقامات و مسوولان كشوري روبه رو شده است، محمدجواد ظريف در اتريش سري به بچه هاي كارلوس كرش زد تا بار ديگر تفاوت هاي خودش را به رخ بكشد. وزير امور خارجه كشورمان كه به منظور حضور در مذاكرات ايران و گروه 1+5 در وين به سر مي برد، از اين فرصت استفاده كرد و به ملاقات ملي پوشان رفت. اين اتفاق روحيه بخش در حالي رخ مي دهد كه نمايندگان ايران در مهم ترين فستيوال فوتبالي جهان، در داخل كشور به شدت مهجور مانده اند و آنچه با آن روبه رو مي شوند، تنها موجي از تهديدها، تهمت ها و بدگماني هاست. تداركات ضعيف اگرچه تاثيري نامطلوب بر فرآيند آماده سازي تيم ملي دارد، اما بي گمان تلخي آن بيشتر از فضاي سياه حاكم بر اردو نيست؛ جايي كه در فاصله كوتاهي تا جام جهاني، فوتباليست ها بي رحمانه به گرانفروشي متهم مي شوند و زمزمه ها در مورد پايان همكاري با سرمربي پرتغالي شدت مي گيرد. حالا كه هيچ، شايد حتي اگر به اندازه كره و ژاپن و استراليا هم براي آماده كردن تيم ملي مان پول خرج مي كرديم، باز مواجهه با پديده اي مثل وزير ورزش كافي بود تا همه چيز را به باد بدهد؛ مردي كه به اردوي كشتي سر مي كشد، اما سركشي هايش را براي فوتبال مي آورد، كسي كه هر وقت دهان باز كرد، حاصلش غير از افزايش توقعات از تيم ملي و تخريب شخصيت فوتباليست ها از كار درنيامد. در چنين شرايطي بايد از ظريف ممنون بود كه جور ضخيم ها را مي كشد و در وين به تيم اول ايران حس «اهميت» مي دهد.

اين وصال البته شايد چندان هم بيراه نباشد؛ چه اينكه اين روزها و اين ماه ها، ظريف و تيم ملي فوتبال هر دو از يك ناحيه درد كشيده اند. اگر كمر مرد موفق وزارت خارجه زير بار تهمت هاي ناروا و بدبيني هاي هدفمند رو به خم شدن رفته است، كمر تيم ملي را هم همين قسم مسايل شكسته اند. اينجا سرمربي سابق رئال و پرتغال متهم است به اينكه براي تنظيم ليست تيم ملي، خودكار و كاغذش را دست جواد نكونام داده است و تحت فرمان هافبك الكويت به سر مي برد! اگر ظريف به خاطر تلاش براي از سرگيري روابط ايران با دنيا و قطع دست سودجويان انزواطلب تحت فشار است، كارلوس كرش را هم تازيانه مي زنند كه چرا يكه و تنها به جان ديو بازيكن سالاري افتاده و قهر كرده ها را با سلام و تحيت به اردو برنمي گرداند! شايد وزير خارجه نداند، اما اينجا حتي در تلويزيون دولتي هم درخت ياغي گري را با «اشك تمساح» آب مي دهند تا فردا اگر تيم ملي از ليونل مسي و ادين ژكو گل خورد، عاملش غضب كرش به سنگربان جفاكار پيشين شناخته شود. آنجا اگر كمر مرد اول ديپلماسي مملكت را بدفهمي ها و منفعت طلبي ها «دوتا» كرده، اينجا هم فشار تلي از جهالت ها روي گرده كرش سنگيني مي كند؛ كسي كه هنوز ناچار است به خاطر گرايش به جذب دورگه ها ملامت شود، كسي كه وظيفه دارد طفل مردود دبستان آسيا را در دانشگاه جام جهاني بر بام صعود بنشاند.

اين روزها در اين مملكت آدم ها و دسته جات ريز و درشت زيادي لقب «دلواپس» را يدك مي كشند، اما شايد اطمينان به آنها و اينكه نگراني شان به خاطر منافع عمومي است كار چندان ساده اي نباشد. كاش اين قلب ها اگر تپشي دارند، صرفا در جهت خوشحالي مردم ايران و عزت و سرافرازي خاكي باشد كه همه از آن آمده ايم و به آن سپرده خواهيم شد. اسم ها مي روند، رسم ها اما مي مانند و جزيي از تاريخ مي شوند.