فقط هی غر بزنید، هی طلبکار باشید

خبر بی اندازه جالب است؛ عمر سوما که فوتبال حرفه ای اش را از باشگاه الفتوه سوریه شروع کرد و حالا یکی از سرشناس ترین ستاره های آسیا به شمار می آید، در اوج مشکلات مالی باشگاه سابقش به داد این تیم رسیده و پرداخت بخشی از دستمزد بازیکنان فعلی الفتوه را شخصا تقبل کرده است. کرونا به همه کسب و کارها صدمه زده و در چنین فضایی باشگاه سوری هم نتوانسته حقوق بازیکنانش را بپردازد. حالا سوما به کمک آمده و چیزی حدود 25 هزار یورو بابت این مساله به تیم قبلی اش کمک کرده است. ستاره سوری خودش را مدیون الفتوه می داند و این باشگاه هم با انتشار بیانیه ای اعلام کرده این قبیل کمک ها از سوی سوما، مسبوق به سابقه بوده است.

این هم می تواند یک معنا از «پیشکسوت» باشد؛ مفهومی که ما در ایران با آن کاملا غریبه ایم. اینجا انگار پیشکسوت یک باشگاه کاری ندارد جز آنکه مدام از هر اتفاقی در تیم انتقاد کند و خودش را طلبکار و صاحب سهم بداند. با احترام به بسیاری از خاک خورده های خوش طینت، معمولا آنچه ما در ایران از بازیکنان قدیمی هر تیم می بینیم، همین هاست؛ این غرولند بی پایان و این توقع ابدی. کجا و کی دیدید که یک پیشکسوت متمول آستین بالا بزند و برای باشگاه قبلی اش چند دست لباس یا حداقل چند باکس آب معدنی تهیه کند؟ می گویند آندره شوچنکو هنوز دارد خرج مدرسه فوتبال قدیمی اش را که آنجا رشد کرد می پردازد، در ایران اما همه فقط طلبکارند. اوضاع در این مورد طوری شده که برخی هواداران به طعنه از پیشکسوتان فوتبال ایران با عنوان «نیش کسوت» یاد می کنند.

اسم برخی تیم های دوست داشتنی دوران کودکی و نوجوانی مان را مرور کنیم؛ پاس تهران، شموشک نوشهر و برق شیراز. یک دو جین ملی پوش فقط از این سه تیم به سطح اول فوتبال کشور معرفی شدند، اما هیچ وقت هیچ جوششی از آنها برای حفظ و احیای این تیم ها دیده نشد. می دانیم هزینه های تیم داری در سطح حرفه ای و لیگ برتر و دسته اول بسیار زیاد است و کسی انتظار ندارد امثال نکونام، خداداد عزیزی، وحید هاشمیان، آرش برهانی، ساسان انصاری، ستار زارع، رحمان احمدی، محسن بنگر، خلعتبری و... مخارج پاس، برق یا شموشک را تقبل کنند، اما خوب می شد اگر چهار نفر از این عزیزان، مخصوصا آنها که مکنت مالی خوبی هم دارند، دور هم جمع می شدند و تیم قدیمی شان را لااقل در سطحی پایین تر حفظ می کردند. عمر سوما در یک فقره 25 هزار یورو پرداخت؛ چهار نفر از پاسی های قدیمی اگر سالی همین مقدار پول می دادند، حداقل اسم و رسم این تیم دوست داشتنی را در لیگ یک یا دو زنده نگه می داشتند. این حرف ها اما در فوتبال ایران محلی از اعراب ندارد. اینجا پولدارترین پیشکسوت ها هم تیم های قبلی شان را هنوز به خودشان بدهکار می دانند و عقیده دارند جان و جوانی شان را خرج آنها کرده اند. افسوس...