فوتبالیست شدن چه آسان، آدم شدن چه مشکل!

آخرین دیدار پرسپولیس - سپاهان در اصفهان آینه تمام نمای فوتبال ایرانی بود. خرداد 98. نبرد برای رفتن به فینال جام حذفی. پرسپولیس در رقابتی شانه به شانه قهرمان لیگ شده بود و قلعه نویی نمی خواست این جام را هم به برانکو ببازد. برای همین حساسیت مثل همه مسابقات این سبکی در ایران کار خودش را کرد: غلبه حاشیه بر متن!

اخراج ایرانپوریان و استنلی کی روش، یک پنالتی مشکوک به سود سپاهان، هدر دادن پنالتی توسط مهدی کیانی در حساس ترین لحظه، فحاشی سیاوش یزدانی به شجاع خلیل زاده، کیسه های پلاستیکی سرگردان در زمین، خرد شدن ماشین خبرنگارانی که از تهران آمده بودند و ...

آن بازی را پرسپولیس با تک گل دقیقه 120 برد. شوت احمد نوراللهی به پای سیاوش یزدانی خورد و گل شد. در شبی که پیام نیازمند دروازه بان سپاهان یک سوپراستار واقعی بود. دیدار اردیبهشت ماه آنها در لیگ برتر هم فاجعه تمام عیار بود. مسابقه ای که فقط یک شوت در چارچوب داشت و یک نفر فوتی و بیش از 250 نفر زخمی بجا گذاشت. تلفات برابر با یک زلزله شش ریشتری در ژاپن!

سرهای شکسته، صندلی های شکسته و قلوه سنگ های خون آلود یادگار آن بازی است. این مسابقه را به تقلید از لالیگای اسپانیا، ال کلاسیکوی فوتبال ایران نام گذاشته اند اما کیفیت آن - دست کم در خلق موقعیت گل - بیشتر به ال پلاستیکو شبیه بود!

قصد نصیحت ندارم که گوش همه مان پر است. عبرت هم نمی گیریم. سرباز احمدی یادمان هست که با ترقه چشمش را کور کردیم؟ کسی از حال و روز خانواده آن جوان خبر دارد که ترک موتور نشسته بود و در تونل هوادار تیم رقیب، پرچمش را کشید و نقش بر زمین شد و جان باخت؟ چشم هوادار پرسپولیس که در نیمه نهایی جام حذفی کور شد، به روشنایی باز می شود؟

ما از تاریخ هیچ عبرتی نمی گیریم، که اگر می گرفتیم برای یک مسابقه میان مایه فوتبال اینطور به قصد کشت به جان هم نمی افتادیم و 250 زخمی نمی دادیم.

برخلاف فضاسازی پرسر و صدای هواداران فوتبال این یک جنگ میان «تهران» و «اصفهان» نیست، که اگر بود باید نمودهای دیگر آن را دید اما مردم دو استان با هم مراوده دارند و در سفرها و فرصت های مختلف دوشادوش هم هستند. همه هواداران پرسپولیس و سپاهان هم این رفتارهای پرخاشگرانه را ندارند و بسیاری از آنها اتفاقاً از این وضعیت دل چرکین هستند اما این تعداد اندک مثل پول خرد هیاهو می کنند و به چشم می آیند. با این همه، نمی توان با توجیه اندک بودن شمار آنها، این درجه از خشم متراکم شده و هر روز در حال گسترش را نادیده گرفت.

وظیفه بازیکنان بنزین ریختن روی این آتش نیست. کاری که در خلال شهرآورد تهران گوشه هایی از آن را چند بازیکن استقلال نشان دادند. وقتی شهرت طلبی بر لذت و کیفیت فوتبال غلبه کند آن وقت بعضی بازیکنان دست به رفتارهای شرم آوری می زنند که روی سکوها رنگ خون می گیرد و فوتبال اسباب نفرت اجتماعی می شود.

امیدواریم این بازی به سلامت برگزار شود. فوتبال ببینیم و بعد از بازی باز هم ننویسم «باید کار فرهنگی کرد»، «باید زیر ساخت ها را تقویت کرد»، «باید بسته های فرهنگی میان هواداران توزیع کرد»، «باید...»

حالا ورزشگاه آزادی تجهیز شده است، هواداران رصد می شوند و انتظار می رود اگر کسی خطایی کرد شناسایی شود. کسی هواداری که با سنگ در شهرآورد تهران سر کنعانی زادگان را شکست می شناسد؟ شناسایی شد؟ معرفی شد؟ از ورود به ورزشگاه محروم می شود؟ امیدواریم... امیدواریم...