فوتبال بازی نکن اما برنده شهرآورد باش

 این بار شهرآورد را کنار دوستان و بزرگان پرسپولیس دیدیم. به پیشنهاد حمید استیلی در رستورانی در سعادت آباد جمع شدیم که آقایان حسین کلانی و پایان رافت هم حضور داشتند. من نسبت به این بازی حس خوبی داشتم. بازی قبلی شب قبل از مسابقه به اردو رفته بودم. آن روز حس کردم اتفاقی می افتد چون بازیکنان بیشتر درباره پول و مسائل دیگر حرف می زدند و تمرکزشان روی بازی کم بود. آن روز به نوعی آگاه شده بودم که اتفاقی می افتد اما این بار شرایط فرق می کرد. با وجود حذف در آسیا می دانستم استقلال شرایط ایده آلی ندارد، هم به لحاظ فنی و هم تغییراتی که در کادر فنی داشتند. می دانستم نمی توانند خیلی ما را اذیت کنند و پیش خودم گفتم در نهایت یا بازی مساوی می شود یا با یک گل می بریم.

یک) این شهرآورد کاملا فیزیکی بود. به نظر می رسید بازیکنان با آرامش کامل به زمین نرفته اند. شما یک زمان مغز بازیکن را پر می کنید از اینکه می رویم توپ را نگه می داریم، پاس می دهیم و حمله می کنیم اما این بار انگار فقط گفته بودند فشار می آوریم. شهرآوردهای زمان خودمان هم اینطوری بود و درباره کار تاکتیکی کمتر صحبت می شد. انگار دو تیم را فرستاده بودند داخل زمین تا نگذارند تیم دیگر به هدفش برسد و این کاملا مشخص بود. در طول بازی می دیدم که بعد از یکی دو ضربه توپ روی هوا می رفت و بعد از دو سه اشتباه باز همان شرایط حاکم می شد.

دو)پرسپولیس سه امتیاز خوبی گرفت تا از کورس مدعیان عقب نماند اما امسال کلا 20 دقیقه خوب بازی کرده؛ 15 دقیقه مقابل استقلال خوزستان و دقایقی بعد از اخراج کمال مقابل الاهلی. در این مسابقات نوع دیگری از بازی پرسپولیس را دیدیم که چقدر فشرده کار می کردند و توقع داشتیم در طول لیگ این بازی ها را ببینیم اما نشد. در واقع پلنB تیم فوق العاده بود اما در پلن A و در فاز حمله نقایص زیادی دارند و آن بازی های خوب جایش را داده به امتیازگیری و در برخی بازی ها شرایط فنی آنقدر کمرنگ می شود که به نظر می رسد تیم فقط برای سه امتیاز به زمین آمده. این اتفاق در شهرآورد هم افتاد که البته من نمی توانم ایرادی به آن بگیرم چون شما این بازی را ببر اما اصلا فوتبال بازی نکن چون بردن این مسابقه از نظر روانی و اینکه تماشاگر به کادر فنی اعتماد کند، اهمیت بسیاری دارد. اما برای بازی های دیگر قبول ندارم که این شرایط وجود داشته باشد. پرسپولیس امسال در لیگ 6،5 دقیقه مقابل گسترش خوب بوده و حمله کرد و 15 دقیقه در بازی با استقلال خوزستان شرایط خوبی داشت اما باید در نظر گرفت که این دو تیم اصلا شرایط خوبی نداشتند و حتی الان نیز وضعیت جالبی ندارند. ما سه بار با نفت بازی کردیم که در بیشتر دقایق، این بازی ها تقریبا پایاپای بود و امکان داشت گل بخوریم در حالی که شرایط بدنی، روانی و فنی نفت با پرسپولیس اصلا قابل قیاس نیست. امیدوارم برانکو یک مقدار بیشتر وقت بگذارد و ایرادها را رفع کند تا پیشرفت تیم در همه جهات ملموس باشد.

سه) در تیم پرسپولیس چند ایراد اساسی وجود دارد. وقتی تیم با سیستم 2-4-4 خطی و با دو هافبک دفاعی بازی می کند، توپ راحت دست حریف می افتد چون هافبک دفاعی های حریف راحت می توانند کار توپگیری را انجام بدهند در حالی که این اتفاق در سیستم 2-4-4 لوزی رخ نمی داد و عملا حریفان نمی توانستند این کار را انجام دهند. در شرایط فعلی و با سیستم خطی پرسپولیس پرس تیمی ضعیف تری دارد و مجبور است یک خط عقب تر بنشیند چون هافبک تهاجمی ما در کار نیست تا با هافبک دفاعی آنها یار بگیرد یا مهاجم نوک ما روی مدافع میانی آنها فشار نمی آورد. این شرایط پرسپولیس را مجبور می کند که عقب تر بنشیند و منتظر اشتباه حریف باشد.

چهار) با بودن فرشاد احمدزاده و مهدی طارمی زمانی که خوب حمله می کنیم، قدرت تصمیم گیری حریف پایین می آید و تیم حریف باید در صدم ثانیه تصمیم بگیرد که به مشکل برمی خورد. من عاشق سیستم 2-4-4 هستم هم از نوع خطی هم لوزی اما شرح وظایف بازیکنان فرق می کند. در برخی بازی ها نیاز است که شما خطی بازی کنید یا لوزی. پست تخصصی من هافبک نفوذی بوده و وقتی بازیکن این پست نزدیک مهاجم بازی کند، زمانی که تیم حریف توپ دارد از جلو بسته می شود و به ندرت تیمی را در ایران پیدا می کنید که آنقدر کیفیت داشته باشد که پرس شما را بشکند و روی زمین بازی کند. معمولا در این شرایط توپ را به حریف می دهند یا به زمین حریف می فرستند و در فوتبال سنتی می گویند خرجش کن. اما در نقطه مقابل وقتی شما عقب می آیید دو مهاجم تیم شما با یک پاس از بازی خارج می شوند و اگر هافبک های حریف جلو بکشند می توانند از فضای پشت هافبک های شما استفاده کنند، در این شرایط کار برای تیم شما خیلی سخت می شود و اگر هافبک های حریف خلاق باشند و پاس های خوبی پشت دفاع شما بدهند اذیت می شوید.

پنج) ما وقتی دو هافبک دفاعی داریم باید یکی خلاقیت داشته باشد. خلاقیت فردی نوراللهی به مراتب نسبت به کمال و ربیع خواه بالاتر است. زمانی در تیم ملی کریم باقری در سیستم 2-5-3 به عنوان تک هافبک دفاعی بازی می کرد و قدرت هجومی و اضافه شدنش آنقدر بالا بود که هم شوت می زد، هم سر می زد و هم پاس می داد. اگر هافبک دفاعی این فاکتورها را داشته باشد اضافه شدنش ایراد ندارد و خیال فورواردها و هافبک های کناری هم راحت است اما این اتفاقات در پرسپولیس کمتر می افتد. کمال خیلی کم جلو می آید و ربیع خواه هم اصلا نمی آید. شاید اگر نوراللهی باشد خلاقیت در این منطقه بیشتر و مشکلات کمتر شود.

شش) بزرگترین ایرادی که منشا دارد این است که او فقط با توپ شوک می زند تا علیپور در فضا حرکت کند اما وقتی علیپور کنار طارمی بازی می کرد هر دو نفر هم می توانستند توپ بگیرند، هم در فضا حرکت کنند. شما گل دوم به الهلال را هم ببینید که منشا از بیرون محوطه جریمه حرکت کرد و گل زد. این مشکل را بشار و نعمتی هم دارند. یعنی با توپ فوق العاده اند اما بدون توپ قدرت طارمی را ندارند. شاید اینها در هر تیمی بهترین بودند اما باید مهارت های بازی بدون توپ شان بالاتر برود.

هفت) وحید امیری در این بازی فوق العاده بود. نخستین بار بود که او را اینقدر مسلط در پست هافبک چپ می دیدم. قبلا امیری در وینگر عالی بود اما وقتی عقب می آمد دچار مشکل می شد. به نظرم اینکه او به دفاع چپ نمی چسبید هم کار درستی بود چون اگر این اتفاق می افتاد یک منطقه 70،60 متری در اختیار حریف قرار می گرفت تا از آنجا با سانترهای سریع مشکلاتی ایجاد کند. اصول می گوید هافبک چپ اگر تبدیل به دفاع چپ شود ضربه می خوریم چون نباید فضا را در اختیار حریف قرار بدهیم و یکی از هافبک های دفاعی باید به این جناح در فاز دفاع کمک کند.

نویسنده: اسماعیل حلالی