فوتبال بی صاحب

شاید زیباترین تعریفی که از فوتبال این ملک و دیار بتوان بیان کرد " بی صاحب " باشد. سرزمین بی صاحب فوتبال تعریف گسترده ای دارد. در این سرزمین قرار است پاکی و صداقت و عقل و شعور و عشق مشق شود اما در عوض خیانت و نادانی و نفرت را می گیریم. در این سرزمین قرار نیست که صاحبی یا شاید مردی پیدا شود و حکایت حافظ را مشق کند که از خویش برون آید و کاری بکند. در این سرزمین شاهدیم که همه گنگ و نامفهوم به وقایع می نگریم و سرانجام می پذیریم و بعد در فردای ناکامی می پرسیم راستی چه شد؟ آن برنامه و هدف چه شد؟ باری مقصود از این مقدمه طولانی نگاهی دقیقتر به وقایع این چند روزه فوتبال است تا بار دیگر سرمشق : این فوتبال صاحب ندارد " را باز بنویسیم و رج بزنیم

1/ فوتبال ایران صاحب ندارد که کارلوس کی رش بعد از نزدیک به دو سال فعالیت در این ملک برای سه بازی آخر خود به یک باره یک دستیار می آورد و می داند کسی هیچ نمی گوید زیرا اصولا کسی وجود ندارد که بپرسد در کجای دنیا یک سرمربی نامی به نام کی رش را می آورند و آنگاه در روزهای آخر وینگادا را از قوطی جادوئی او بیرون می آورند و بگویند او را آورده ایم زیرا شناخت کافی بر روی تیمهای عربی دارد. می پرسیم پس شناخت خود تیم در کجای این داستان وجود دارد؟ اصولا در کجای دنیا سرمربی از مربی بهره می گیرد که شناختی از بازیکنان خودش هم نداشته باشد. می پرسیم اگر وینگادا به صورت افتخاری به این فوتبال قرار است خدمت کند پس چرا هزینه هائی برای پرداخت حقوق به سیموئز و نمازی و آقاجانیان پرداخت شده است؟ چرا از این مربیان افتخاری در روزگار گرانی و کمبود دلار بهره نگرفته ایم؟ اصولا در کجای دنیا این گونه کمک مربی انتخاب می کنند؟ راستی این کی رش به واقع با این طرز تفکر کمک مربی فرگوسن و سرمربی تیم رئال مادرید و تیمهای ملی آفریقای جنوبی و عربستان سعودی و پرتغال شده است ؟ شاید کی رش حق داست که می گفت در تعطیلات به سر می برده است و اصولا هیچ اندیشه ای نداشته است و به همین دلیل به عمان آن باخت مفتضحانه را داده ایم. کسی که این گونه فکر می کند که وینگادا افتخاری را به تیم ملی می آورد نباید به طور روحی و جسمی و ذهنی در تعطیلات باشد؟

2/ علی دائی به پرسپولیس بازگشته است و رففاقت سردار رویانیان و علی دائی رو به اوج رفته است و کسی نمی داند آن همه توهین و افترا و شکایت و شکایت کشی به کجا رفت؟ رویانیان می گوید که تا قبل از ورود به فوتبال به میزان محبوبیت دائی آگاه نبوده است و اخیرا به این موضوع واقف شده است ( لابد پس از ادعای شکایت دائی ) می پرسیم این فوتبال بی صاحب نباید باعث این همه داداش بازی های سردار و دائی شده باشد؟ این چه فوتبالی است که همه چیز به این راحتی فراموش می شود؟ می گوئیم هر مدیری حق دارد برای تیم خودش سرمربی بیاورد و در بین گزینه های ایرانی برای تیم پرسپولیس علی دائی یکی از خوب ها است اما می پرسیم آیا بهتر نبود این آقایان فکر این روزها و شاید این همکاری ها را می کردند تا این همه از آن داد و بیداد و توهین ها خبری نبود و این همه داداش شدن های دائی و سردار همه ما را خسته نمی کرد.

 این دو قصه از فوتبال بی صاحب گوشه ای از همه دردهای فوتبالی است که ز سر بی صاحبی چنین باری بر روی روح و اعصاب و پول نفت دیار شده است. افسوس