فوتبال خصوصی یعنی ...

بارسلونا به خانه والنسیا می رود. بازی سراسر جنجال جائی که آلکاسر ستاره سابق والنسیا وقتی به طرف نیمکت تیمش می رود بطری خالی آبی سمت او پرتاب می شود. دوربین ها بر روی پرتاب کننده زوم می شود به طور حتم عاقبت خوبی برای او متصور نیست.

در دقیقه 93 مسی گل برتری بارسا را می زند. بار دیگر بطری آبی پرتاب می شود و بر سر نیمار می خورد. نیمار و ماسکرانو و سوارز می خواهند تمارض کنند اما دوربین های مدار بسته ای که ناشی از امکانات فوتبال خصوصی است که می گوید ورزشگاه های خصوصی باید از بهترین تجهیزات بهره بگیرند اجازه شانتاژ اخلاقی نمی دهد. مسی به طرف تماشاچیان سخن می گوید. متاسفانه نمی تواند لب خوانی زبان اسپانیائی را بکنم اما اگر لب خوانها اسپانیائی زبان خارج از عرف سخنان او را ببینند او هم تنبیه می شود چون تصاویر ضبط شده است.

 ورزشگاه والنسیا آتش است. دو پنالتی برای آنها گرفته نمی شود و در دقیقه 93 پنالتی علیه آنها گرفته می شود تا بازی را ببازند اما نه صندلی پرتاب می شود و نه کودکی بر سر پدری غرق به خون می نشیند و نه مربی پیدا می شود که شانتاژهایش را تحریف کند و آب هم از آب تکان نخورد و نه ناظر فدراسیونی وجود دارد که موبایلش خاموش باشد و کسی از او خبری نداشته باشد. چرا؟ چون فوتبال خصوصی تجهیزات دارد. در فوتبال خصوصی مجرمی اگر وجود داشته باشد حتی اگر مارسی قهرمان اروپا باشد قهرمانی اش پس گرفته می شود. اگر تبانی را تیم یوننتوس بکند که قهرمان چندین بار اروپا است به دسته پایین تر سقوط می کند. اگر در هیسل بلژیک در قلب اروپا یعنی جائی که پارلمان اروپا و ناتو حضور دارند اغتشاش باشد ورزشگاه تعطیل می شود و چون ایران نیست که روزی در تختی اهواز خون بریزند و روزی در غدیر اهواز خونریزی شود. روزی در فولاد شهر اصفهان چشم سربازی کور شود و نه در ورزشگاه صد هزار نفری تهران چند تماشاچی طرفدار تیم ملی فوتبال ایران کشته شوند. فوتبال حساب و کتاب دارد چون برای حساب و کتاب داشتن آن هزینه می شود و امنیت تامین می شود و جان طرفدار ارزش دارد و مردم نباید در مسابقه فوتبال خونشان ریخته شود. اما با فوتبال خصوصی در ایران مخالفت می شود.

هنوز چند روزی از مخالفت واگذاری پرسپولیس و استقلال به بخش خصوصی نگذشته است که حالا خبر از انحلال سیاه جامگان دیگر تیم خصوصی کشور می شود در حالی که برای نام گذاری این تیم صد تا متولی وجود داشت! و نام ابومسلم مشهد و .... عوض می شود اما برای حفظ این تیم کسی حضور ندارد. سیاه جامگان همان جائی می رود که استقلال اهواز
و استیل آذین و راه آهن و کشاورز ... می روند. و از یاد می بریم که روزگاری همین تیم استقلال امروز یا تاج سابق چند تیم ورزشی داشت و خصوصی هم اداره می شد. از یاد برده ایم که همین تیم پرسپولیس متولی داشت. تیمی بود که بازیکن و مربی و جا و مکانی داشت اما حالا هر روز باید به خودش بلرزد که با کسری امتیاز بخاطر مطالباتش مواجه نشود. از یاد نبردیم که تیمهای بزرگی در این دیار بودند. شاهین و دارائی و تهرانجوان و ... راستی کجا رفتند ؟ امروز فوتبال ایران فقیر است و ورشکسته است و خروجی درست ندارد اما باز حاضر نیستند دستور صحیح قانون اساسی کشور و اصل 44 آن را که به کم کردن بار هزینه دولت اشاره می شود عمل نمایند.

امروز فوتبال ما خطرناک شده است و فوتبال خون می ریزد و فوتبال ما نفرت و خشونت و درد و رنج می دهد. فوتبال ما استادیوم می خواهد. استادیوم مجهز می خواهد و نظارت و امنیت و پول و سرمایه گزاری و آدم حسابی و مسئول می خواهد.

اما کسی گوشش به این حرفها بدهکار نیست. فوتبال خصوصی باید بمیرد چون ورزش را کسی نمی خواهد و فوتبال طفیلی است. فوتبال برای مطرح شدن است. فوتبال برای روی جلد رفتن است. فوتبال برای گزافه گوئی است  و آب هم از آب تکان نمی خورد. این فوتبال پورموسوی و فغانی می طلبد. این فوتبال بی توجهی و بی اعتنائی و گزاف گوئی و تحریف می خواهد.