فوتبال در بن بست

 1- وزارت ورزش اعلام كرده كه در سال 1392 رقمي نزديك به 16ميليارد و 900ميليون تومان به فدراسيون فوتبال كمك كرده است. اين رقم را كنار 5/17ميليارد توماني تبليغات دور زمين و 16 ميليارد تومان حق پخش تلويزيوني بگذاريد تا بدون درنظر گرفتن كمك هاي AFC، كمك هاي FIFA، تبليغات بازي هاي تيم ملي، حق عضويت هزاران باشگاه سراسر كشور، اسپانسر تبليغات دور زمين ليگ دسته اول، كمك هاي كميته ملي المپيك، كمك هاي دولتي، اسپانسرهاي اختصاصي و ديگر كمك هاي غيردولتي، بدانيد فدراسيون فوتبال چندان هم نمي تواند مشكل مالي داشته باشد؛ هرچقدر هم كه اين پول به باشگاه ها برگردانده شود –كه با احكام كميته انضباطي بخش بزرگي باز هم در حساب فدراسيون مي ماند- اما فدراسيون نبايد مشكل مالي داشته باشد. پس اين پول ها چگونه هزينه شده است؟ در سالي كه تيم ملي بازي تداركاتي نداشته، اردوها لغو شده، تيم ملي بانوان خيلي وقت است دور هم جمع نشده و تيم هاي ملي ديگر هم بسياري از اردوهايشان را لغو كرده اند؟ پاسخ ساده است. فدراسيون فوتبالي كه هنوز هزينه هاي سال 1391 را نتوانسته مصوب مجمع كند و با «عددسازي» برنامه و بودجه اش، اعتراضات فراواني را به جان خريده، مطمئنا برنامه ريزي و استراتژي مناسبي هم ندارد. نكته جالب تر اينجاست كه فدراسيون فوتبال عجله يي براي تصويب هزينه هاي سال 92 و 93 هم ندارد و در سال جام جهاني كه پول فراواني به فدراسيون تزريق مي شود، بدون برگزاري و تصويب مجمع قرار است باز هم اين هزينه ها بدون هيچ نظارتي ادامه پيدا كند. بايد به اعضاي مجمع دست مريزاد گفت!

2- كشور در دهه چهارم انقلاب در كنار مديران باسابقه، نيازمند پوست اندازي در نظام مديريتي است. گفتمان توسعه يي در هيچ يك از اجزاي فدراسيون ديده نمي شود و زنگ خطري بزرگ براي «آينده» فوتبال ايران به صدا درآمده است. لازمه هر توسعه يي، نظم و انضباط است تا مدير بتواند زيرساخت هاي لازم را براي توسعه فراهم آورد اما تنها چيزي كه فدراسيون فوتبال ندارد، نظم است. يقينا اين مديريت ميراث دولت گذشته است و چنين روندي در دوره صفايي فراهاني و دادكان وجود نداشت (حداقل به اين شكل ديده نشد) . حال كه علي كفاشيان به خود نمي آيد، چه بايد كرد؟

3- از نگاه مديران فدراسيون فوتبال، احتمالا تيم ملي براي «تفريح» به برزيل خواهد رفت. شكل برگزاري اردوها و نحوه برخورد مديران فوتبال نشان مي دهد كه آنها همه چيز را به قضا و قدر سپرده اند. حق هم دارند. تاريخ از آنها به نيكي ياد خواهد كرد چرا كه تيم ملي را به جام جهاني رسانده اند و چه موفقيتي بالاتر از اين در ايران؟ در كشوري كه همه چيز تابع نمودار سينوسي است و كمتر شاهد موفقيت «پايدار» بوديم؛ مي خواهد سياست باشد يا اقتصاد، فرهنگ باشد يا ورزش. نكته مهم اينجاست كه «فوتبال ايران» به «بن بست» رسيده است. «توسعه فوتبال» راهي روشن دارد. احتياج به «خصوصي شدن» همه كشور دارد تا دولت تنها ناظر قدرتمند باشد. از تلويزيون گرفته تا باشگاه. از اقتصاد گرفته تا حوزه هاي اجتماعي. هيچ «مدل بومي» هم وجود ندارد. مگر، همين گونه «دولتي» ماندن و درجا زدن. فوتبال راهي براي درآمدزايي ندارد چون فعلا «همه» حق دارند. از رييس فدراسيون تا مدير باشگاه، از رييس صداوسيما تا وزير ورزش، از مربي و بازيكن تا هوادار و دلال! تا چنين روندي وجود دارد، هرچقدر هم پول به فوتبال بيايد كم است و هرچقدر هم كه بد نتيجه بگيرند، از سر فوتبال زياد است!