فوتبال در خاک وزیر / مردی که علی آبادی را روسفید کرد!

آتشبار وزير ورزش، خاموشي ندارد. آرشيو خبرگزاري ها شهادت مي دهد طي ماه هاي گذشته تقريبا هيچ روزي نبوده كه محمود گودرزي دست به اظهارنظر نزند و عليه فوتبال موضع نگيرد. انگار عطش مصاحبه هاي وزير و حملات همه جانبه اش به مقبول ترين رشته ورزشي جهان، قرار نيست به اين زودي ها فروكش كند. در ويترين رسانه ها بودن گويا بدجوري به مذاق استاد خوش آمده و او را واداشته فرصت گفت وگو با هيچ ميكروفوني را از دست ندهد. تلخ تر از اين تقلاي بي وقفه براي هم آغوشي با شهرت اما، ماجراي اظهارات دور از منطق گودرزي است. مردي كه مي رود تا با سياست ها و جهت گيري هايش از محمد علي آبادي «اسطوره مديريت» بسازد، حتي در لرستان هم ول كن فوتبال نيست: «18 تيم در كشور 1500 ميليارد تومان را بلعيده اند.» يك جمله، حداقل با سه غلط؛ كدام 18 تيم؟ كدام 1500 ميليارد؟ كدام بلعيدن؟

منظور وزير ورزش از آخرين شاهكار شفاهي اش به درستي روشن نيست. در حالي كه ليگ برتر ايران با حضور 16 تيم برگزار مي شود، او به ريخت و پاش 18 تيم اشاره مي كند. آيا اين يك گاف، از جنس همان گاف هاي مديران قبلي اين مجموعه است؟ اگر نه، جناب وزير وظيفه دارد از نام و هويت دو باشگاه پرهزينه غير ليگ برتري پرده برداري كند. گذشته از اين، با يك حساب سرانگشتي روشن مي شود طبق محاسبات گودرزي، هريك از باشگاه هاي مدنظر او در طول سال گذشته به طور متوسط 83 ميليارد تومان هزينه كرده اند. اين در حالي است كه با انتشار ليست قراردادهاي بازيكنان پرسپوليس توسط خود اين وزارتخانه روشن شد اين تيم به عنوان يكي از گران ترين باشگاه هاي ليگ برتر كمتر از 20 ميليارد تومان هزينه كرده است. خب اين 1500 ميليارد تومان دقيقا كجا خرج شده است استاد؟ نفتي ها مي گويند بودجه آنها در ليگ برتر هشت ميليارد بوده كه اين، يك دهم ميانگين مورد نظر گودرزي را نشان مي دهد. پس ماجرا چيست؟ آيا بايد باور كنيم وزير «همين طوري» حرف زده است؟ آيا چنين اتفاقي در شأن يكي از مردان كابينه تدبير و اميد هست؟

واپسين نقطه ابهام از آخرين مصاحبه گودرزي اما به فعلي مربوط مي شود كه او در جمله اش مورد استفاده قرار داده است، بلعيدن؛ آنچه نشان مي دهد آقاي وزير هنوز با گردش مالي فوتبال كنار نيامده است. او كماكان تصور مي كند فوتبال ورزشي است كه بايد با بقيه رشته ها روي يك ترازو قرار بگيرد. اين مدير برآمده از غفلت و بي خبري محض، احتمالا نمي داند پژمان منتظري به ازاي يك سال و نيم حضور در ليگ قطر نزديك به 5 ميليارد تومان پول گرفته و باشگاهي مثل استقلال براي نگه داشتن او ناچار است حداقل يك سوم اين رقم را بپردازد. گودرزي كه اوج آمالش به عنوان وزير اين مملكت فقط يك جلسه تمرين با تيم ملي كشتي بوده، از كجا بايد بداند آندو و سيدجلال از حاشيه خليج فارس پيشنهادات 7 و 8 ميلياردي داشته اند و حفظ آنها بدون شل كردن سر كيسه و البته كلي خواهش و تمنا غيرممكن بوده است؟ استقلال به عنوان پرهزينه ترين تيم ايران در فصل گذشته در حالي گام به آسيا گذاشت كه در گروه نسبتا آسانش از نظر بودجه در انتهاي جدول قرار مي گرفت؛ آيا ادامه رقابت با تيم هاي عربي و شرقي، با وجود سياست هاي مفلسانه وزارت ورزش و نگاه غلط اين مجموعه، ممكن خواهد بود؟

اينكه در فوتبال پول زيادي خرج مي شود، به خودي خود اشكال ندارد. مشكل از آنجاست كه اولا دوستان تا به حال توان خصوصي كردن اين رشته را نداشته اند و ثانيا در همين سيستم دولتي هم ظرفيت هاي بالقوه درآمدزايي به كلي خاموش مانده است. در كشوري كه يك قلم دزدي اش سر به سه هزار ميليارد تومان مي زند، ساليانه حداكثر 20 ميليارد هزينه براي پرسپوليس و استقلال در حد «صفر» هم نيست. جنازه هاي اين دو تيم بايد قادر باشند هر فصل پنج برابر اين رقم را در بياورند، اما مشكل اينجاست كه يكي مثل گودرزي به جاي تلاش براي گرفتن حق پخش واقعي و يافتن اسپانسر، يقه فوتبال را گرفته كه كمتر خرج كنيد. در بدترين سال تاريخ مسابقات باشگاهي ايران از نظر تماشاگر، ليگ سيزدهم در مجموع يك و نيم ميليون نفر تماشاچي داشته كه اين يعني توليد حداقل پنج ميليون نفر – ساعت سرگرمي مفيد براي حاضران در استاديوم ها و صدها برابر بيشتر براي بينندگان تلويزيوني؛ آيا چنين رشته اي ارزش سرمايه گذاري ندارد؟ آيا وزير در جريان قراردادهاي خوفناك ليگ شش ماهه بسكتبال هست و مي داند تيم هاي ما آنجا چند بازيكن ميلياردي دارند؟ چند نفر در ايران بسكتبال مي بينند آقاي مدير؟

سبك مديريت يكي مثل گودرزي، بيش از هرچيز ديگري فاصله كهكشاني تئوري و عمل را در ايران نشان مي دهد؛ جايي كه يك چهره دانشگاهي با انبوهي از ادعا و تحقيقات در حوزه ورزش، در فاز عملي مثل بيگانه اي در شهر مي ماند. واقعا كيفيت آموزش در دانشگاه هاي ما چطور است كه استاد گودرزي در مورد ورزش و مشخصا فوتبال حتي كتاب مي نويسد و آن را تدريس مي كند، اما در عمل پيروزي تيم ملي بر آرژانتين را «در دسترس» به حساب مي آورد؟! آيا راز مشكلات پرشمار كشور ما در عرصه هاي مختلف با وجود ميليون ها فارغ التحصيل، همين وضعيت بحث برانگيز دانشگاه هاي مان نيست؟