قاتل آشناست!

پرسپولیس این روزها پیوسته، آبستن اخبار و حوادث گوناگون است و این اصلاً خوب نیست. برای دریافت دلیل این ادعا کافی است که نگاهی به حال پرسپولیس و هواداران و رقبا بیندازیم.
پرسپولیس را پر خبر و حاشیه، هواداران را نگران و پرتنش و رقیبان را امیدوار با نگاه های مشتاق به  مسایل پرسپولیس می بینیم. به نظر نمی رسد که به توضیح بیشتری نیاز باشد.
این وضعیت بیانگر آن است که مسیر درستی را طی نمی کنیم، هرچند از این باب آن را می پذیریم که جنگ اول به از صلح آخر است ولی لازم است که به این شرایط پایان بدهیم.
مصلحت پرسپولیس در هر چه باشد در کشمکش های درونی و یارکشی ها نیست که حالا در فضای مجازی هم با دیدگاه ها، علایق و منافع مختلف و متفاوت به آن دامن زده می شود.
پرسپولیس در این زمان به تنها چیزی که نیاز ندارد همین موارد است که ناخودآگاه حادث شده است. هر کس به تعبیر خود و در راستای حمایت از پرسپولیس دست به اقدام می زند و عده ای هم با توجه به برداشت های خود جانب یک طرف را می گیرد و این بسیار برای پرسپولیس خطرناک است.
در چنین شرایطی حتی اگر منافعی غیر از موفقیت پرسپولیس و خوشحالی ناشی از آن وجود داشته باشد در بلندمدت تأمین نخواهد شد. دلیل روشن برای اثبات این ادعا آن است که در صورت عدم توفیق پرسپولیس همه اعضای این خانواده بازنده خواهند بود. میزان آسیب فرق می کند ولی در وجود آسیب تردیدی نیست.

وقتی ناخواسته به درگیری در پرسپولیس دامن می زنیم
یک نکته مهم این است که ما گاهی ناآگاهانه وارد یک دعوا می شویم یا به آن دامن می زنیم. یه دعوا در یک معبر عمومی را فرض کنیم. ممکن است براثر سوءتفاهم، اختلاف نظر یا حتی اثبات حق به راه بیفتد. حالا فرض کنیم جماعتی برای تماشا جمع شوند. از یک جایی به بعد طرفین دعوا شاید تمایل به ادامه درگیری نداشته باشند اما منازعه آن ها دیگر تبدیل به قدرتنمایی شده و نمی توانند برابر دیدگان مشتاق دست بکشند بلکه باید قدرت خود را به اثبات برسانند. حالا فرض کنیم از این جماعت کسی برای مصالحه و ختم نزاع پیش نیاید و مردم حتی با فریادها و موضع گیری های خود، هیجان بدهند و طرفین را تحریک می کنیم. اتفاقاً یکی از بدترین کارها در این شرایط آن است که بخواهید به نام دفاع از حق ، انصاف یا مواردی ازاین دست شروع به قضاوت و جانبداری کنید. در این صورت نه تنها کمکی نکرده اید که شما حداقل بر آتش غضب یک طرف افزوده اید.
حالا فکر کنیم چه تعدادی از ما درگذشته و حال و در این روزهای اخیر با پرسپولیس چنین کرده ایم؟ چه تعدادی از ما مشتاقانه دعوا و درگیری و اختلاف در پرسپولیس را دنبال می کنیم و چه تعداد از ما با جانبداری هرچند به حق خود درواقع به تشدید مشکل در پرسپولیس کمک کرده ایم. چرا کاری کنیم که یک طرف دعوا به واسطه جانبداری ما دور بگیرد و طرف دیگر برای اثبات خودش و جلب نظر مساعد ما بر فعالیت خود در آن نزاع بیفزاید؟ بعید می دانیم تعداد زیادی از ما از این زاویه به رفتار و نگرانی های خودمان نگاه کرده باشیم.

برخورد جناحی ، یارکشی و صف بندی ممنوع
این که در پرسپولیس بیش از یک جبهه و خط مقدم وجود داشته باشد یعنی مشکل وجود دارد. در پرسپولیس فقط باید یک جبهه را شاهد باشیم و آن هم باید برابر رقیبان و آن هایی باشد که طبعاً موفقیت ما به معنای ناکامی آن ها خواهد بود. حالا می خواهند رقیب باشند، شرط بند یا سیاستمدار.
به نظر نمی رسد حداقل در این مورد اختلاف نظری وجود داشته باشد. پس اگر بر سر این موضوع اتفاق عقیده داریم باید از برخورد جناحی، صف بندی، یارکشی و جبهه گیری خودداری کنیم. فرقی هم نمی کند عضو هیات مدیره ، مدیرعامل ، هوادار و پیشکسوت باشیم یا مدیر و سرمربی و بازیکن تیم. اگر ناخودآگاه به یک سمت غش کردیم یعنی حداقل به ضرر پرسپولیس اشتباه می رویم. هوادار پرسپولیس چه از نوع که فقط مسایل را تعقیب می کند و شاید به ورزشگاه هم برود تا آن که رسانه ای شده است یا فعالیتی در شبکه های اجتماعی و فضای مجازی دارد اگر خریدار این مسایل باشند به آن دامن زده اند. سیستم عرضه و تقاضا اینجا هم وجود دارد. تقاضا و خریداری نباشد عرضه متوقف می شود. در اینجا بالاتر از این که چه کسی راست می گوید یک مصلحت و اولویت وجود دارد و هر آن کس که در پرسپولیس مشغول به فعالیت است باید این پیام روشن را از جامعه هواداران دریافت کند که باید تاب بیاورد و در صورت بروز مشکل مجاز به مقابله به مثل نیست مگر این که اصل کلی مورد تهدید باشد.

**سینه چاک برای استقلال و سپاهان و تراکتورسازی!
کالدرون ، پیروانی، مدیرعامل یا عضو هیات مدیره باید با این مطالبه روشن روبرو باشند که هوادار قلمروی آن ها نیست که هر یک برای دریافت سهم بیشتری از آن با یکدیگر بجنگند. اگر به جای کالدرون و پیروانی و بازیکن و دیگران ، این موارد رو در محدوده خطوط قرمز خود قرار داده ایم به پرسپولیس کمک کرده ایم و رد غیر این صورت هر قدر هم سنگ پرسپولیس به سینه بزنیم در عمل برای استقلال و سپاهان و تراکتورسازی قدم برداشته ایم و گلو پاره کرده ایم و سینه چاک داده ایم. قطعاً رعایت این مرز آسان نیست و یک روزه هم به دست نمی آید ولی باید آن را تمرین کنیم.
امروز هیچ یک از تیم هایی که گفتیم حریف ما نیستند. با بهره مندی از اشتباهات سهوی داوران و احکام متعدد علیه پرسپولیس هم حریف ما نیستند. با جوسازی  و شانتاژخبری و تبلیغات و کتمان حقایق و وارونه جلوه دادن وقایع نیز حریف ما نیستند. با تغییر مدیر و حتی سرمربی هم که خودمان فکر می کردیم حریف ما بشوند بازهم نشدند. شاید هم یک جورهایی آن قدر زیاده روی کرده اند که لج روزگار را هم درآورده اند. بااین وجود یک چیز هست که می تواند پرسپولیس را از پا دربیاورد. یک حریف قدر هست که زور پرسپولیس به آن نمی رسد و آن خود پرسپولیس است.
امروز یک سری نشسته اند و امید به همین وقایع روزهای اخیر بسته اند. آب را گل آلود دیده اند و منتظر هستند که ماهی بگیرند، ما چرا ناخن به هم می زنیم؟!

حلوا خیرات نمی کنند
در دعوا حلوا خیرات نمی کنند که بخواهیم کام خودمان را شیرین کنیم. نمی گوییم ؛ فکر کردن و رصد و تحلیل ممنوع است. می گوییم جانبداری نکنیم و به نام یک پرسپولیسی با پرسپولیسی دیگر بد تا نکنیم که چند فردای دیگر چند غریبه زبانشان برای پرسپولیس و پرسپولیسی ها دراز باشد. اگر آمدیم و یکسری به پیروانی تاختیم و یک سری دیگر به کالدرون، چند فردای دیگر آن ها چگونه قرار است برای ما و پرسپولیس بجنگند؟ در مورد مدیرعامل و هیات مدیره و بازیکنان نیز چنین است. تا تقی به توقی خورد سراغ صفحه کلید تلفن همراه و لپ تاپ نرویم و انگار که دارند حلوا خیرات می کنند، هر چه که به ذهنمان می رسد را نثار پرسپولیس و آدم های پرسپولیس نکنیم. اصلاً فکرش را کرده ایم که در چرا تا این فصل شروع شد هر کس هر جور می توانست هر بلایی که می خواست سر ما می آورد؟ آیا اصلاً فکر کردیم یک دلیلش خود ما بودیم و نه فقط آدم های نامرئی؟! چرا نباید چنین می کردند وقتی که مسوولان این باشگاه را هر کاری هم که کرده بودند چنان تضعیف و تخریب کرده بودیم که خیال همه راحت بود مسوولان باشگاه جایگاهی ندارند که بخواهند از آن ها بیم داشته باشند. کار رسانه ای و جدال و حمایت به همین سادگی ها نیست که بعضی از ما فکر می کنیم. فن و شگرد دارد. یک هنر است. هر چه باشد وسط دعوا حلوا خیرات نمی کنند حالا شاید آن هایی که کنار نشسته اند و به ما می خندند و توی سروکله زدن های ما را که نگاه می کنند بین خودشان شیرینی بچرخانند.

یا همه باهم قهرمان یا همه از دم، بیرون
پس به یالیم باشگاه و تیم را مجبور کنیم که برای کنار آمدن با یکدیگر مجبور کنیم. ایرانی های پرسپولیس که می فهمند چه می گوییم. یک دوست دانا هم پیدا بشود این ها را به کالدرون بگوید. هم کالدرون این فکر را دور بریزد که می تواند به تنهایی تیم را قهرمان کند چون اصلاً نمی داند بدون آن که متوجه شود چه چیزهای از سر خودش و تیم رد شده است و هم باشگاه خام این حرف ها نشود که با چنین تیمی هر مربی می تواند نتیجه بگیرد. چون به قدری موضوع روشن است که نیاز به بحث ندارد. یا همه باهم باید کار را انجام بدهند یا همه از دم می روند. باور کنید که اصلاً شوخی نمی کنیم. دیده ایم که می گوییم.

فشار حداکثری علیه پرسپولیس
پرسپولیس در تمام این سال ها به ویژه در فصل اخیر فشارهای زیادی را تحمل کرد. ولی همه این ها را تاب آوردیم چون فشارهایی از بیرون بود و هرقدر روابط آسیب دیده بود ولی از یک جایی کفایت مذاکرات دادیم و باهم بودیم این گونه بود که فشارها ما را مچاله نکرد و درنهایت ما بودیم که مشت آهنین را نشان دادیم ولی حالا نگرانیم چون یک فشار حداکثری را شاهدیم و آن هم از داخل و این اگر مهار نشود می تواند ما را متلاشی کند. این روزها هرکسی می تواند با تعداد فالوئر، دنبال کننده ، ممبر یا هر چیز دیگری که اسمش باشد روی محیط و اتمسفر اطراف خود تأثیر بگذارد. این هم خوب است و هم بدون توجه به آموزه های جامعه شناسی، مدیریت بحران و مسوولیت های اجتماعی و مدنی باعث تخریبی گسترده شود حتی در حوزه ای که مثلاً می خواهیم آبادش کنیم. پرسپولیس این روزها جدا از مسایل داخلی با چنین پدیده ای روبرو است و در اینجا هم باز هواداران هستند که باید با تبیین و تحمیل خواسته خود همه چیز را به سود خود کنند

هوادار خوشحال
به بخش اول صحبت ها برگردیم. هوادار خوشحال نیست. پرسپولیس قهرمان سه باره می شود. در کسب جام هت تریک و تریپل را باهم انجام می دهد اما هوادار زار می زند. یک چشمش اشک می شود و یک چشمش خون. زمان می گذرد. درحالی که احدی فکر نمی کرد ققنوس با این سرعت سر از خاکستر بیرون بیاورد باز قهرمان نیم فصل می شویم ولی این بار هم هوادار مجالی برای شادی نمی یابد. امان نمی دهند خوشحالی کند. چون نمی خواهیم به ورطه ای که گفتیم بیفتد.

تیم موضوع را باز نمی کنیم. به راستی چرا این گونه است. بخشی از ایراد به خود ما هواداران وارد نیست ولی نه همه اش. خوشحالی و شادی حق هواداران است. آن را از آن ها نگیریم. آن را از خودمان نگیریم.