قاضي و انقراض نسل ياغي ها/کسی نگران كوچ ماركوپولو نمي شود!

1-  محمد قاضي به استقلال پيوست. مهاجم سابق ذوب آهن و فولاد كه سال گذشته نتوانست در تركيب سرخپوشان عملكرد جالب توجهي ارايه بدهد، بعد از عدم توافق با مديران پرسپوليس راهي دفتر فتح ا...زاده شد و قرارداد جديدش را براي پوشيدن لباس آبي به امضا رساند. به اين ترتيب نام اين بازيكن پيشين تيم ملي كشورمان هم به سياهه ياغيان فوتبال ايران اضافه شد. نكته اساسي هم اتفاقا همين جاست؛ جايي كه به نظر مي رسد انتقال مستقيم بازيكنان بين دو قطب اول فوتبال ايران، ديگر به هيچ وجه حساسيت سابق را ندارد و كساني كه پيراهن يكي از اين دو تيم را به تن كرده اند، هراسي از تعويض آن با لباس تيم مقابل ندارند. همين حالا در تركيب پرسپوليس ليگ سيزدهم، بازيكناني مثل سيدصالحي و ميثم حسيني قرار دارند كه سابقه حضور در استقلال را در كارنامه شان مي بينند و البته براي آبي ها هم غير از قاضي كه به شكل مستقيم منتقل شده، پژمان نوري نيز با سابقه بازي در جمع قرمزها به ميدان خواهد رفت. چرا ديگر خبري از تنش هاي قبلي پيرامون چنين انتقال هايي نيست و اصلا آيا رفع اين حساسيت، اتفاق خوبي هست يا نه؟

2-  تابستان 79 وقتي مهدي هاشمي نسب از پرسپوليس به استقلال رفت، چيزي شبيه به يك زلزله واقعي در فوتبال ايران رخ داد. اين مساله براي چند ماه سوژه اصلي مطبوعات ورزشي بود؛ چنان كه علاقه مندان به اين رسانه ها هر روز مقابل كيوسك ها صف مي كشيدند و به جلد روزنامه ها خيره مي شدند. حساسيت ها به اندازه اي بود كه تنها زمزمه پيوستن بهروز رهبري فرد به استقلال مي توانست التهاب را به اوج برساند. همان روزها ستار همداني بعد از خلف وعده اش در مورد پيوستن به پرسپوليس، وقتي به عنوان بازيكن جديد استقلال براي انجام كاري راهي محل تمرينات سرخپوشان شد، در مواجهه با تماشاگران خشمگين نزديك بود جانش را از دست بدهد، اما حميد استيلي سر بزنگاه به فرياد او رسيد. حالا اما اوضاع 180 درجه فرق كرده است. انتقال بين اين دو باشگاه در اغلب موارد حتي از جابه جايي بين راه آهن و نفت تهران هم آسان تر به نظر مي رسد. گران ترين فوتباليست هاي كشور خيلي راحت و به طور همزمان با هر دو باشگاه مذاكره مي كنند و حتي بازيكنان كليدي سرخابي ها، بدون لكنت زبان از احتمال انتقال شان به تيم مقابل سخن مي گويند. عده اي علاقه دارند اين حوادث را نتيجه طبيعي فوتبال «حرفه اي» قلمداد كنند، اما يك نگاه كوتاه و ساده به معتبرترين ليگ هاي جهان نيز مهر باطل روي اين فرضيه مي زند. سه فصل پيش وقتي در ميانه هاي ديدار بارسا و راسينگ سانتاندر تابلوي تعويض بالا رفت و سرخيو كانالس جوان و نه چندان مشهور آماده ورود به زمين شد، واكنش يكپارچه و پر از خشم نوكمپ خيلي از بينندگان تلويزيوني را شوكه كرد. لحظاتي بعد گزارشگر بازي دليل اين عكس العمل وحشتناك را توضيح داد: «كانالس چند روز پيش براي انتقال به رئال مادريد با مسوولان اين باشگاه به توافق رسيده است!»

3- نزول فني استعدادها در فوتبال ايران از يك سو و ساختار غلط باشگاهداري در كشورمان از سوي ديگر باعث شده است تا به تدريج نسل ستارگان مهم و آنهايي كه نقش «شناسنامه» تيم را بازي مي كنند، رو به انقراض برود. در حال حاضر شايد در استقلال تنها دو يا سه بازيكن حضور داشته باشند كه انتقال شان به تيم رقيب جنجالي از كار دربيايد و جالب اين كه تعداد چنين مهره هايي در پرسپوليس كنوني نزديك به «صفر» است! وقتي آكادمي ها تعطيل اند و وقتي بازيكنان متوسط پول پرست با قراردادهاي «يكساله» عملا باشگاه ها را تبديل به برده خودشان مي كنند، طبيعي است كه جابه جايي آنها هم هيچ حساسيتي به وجود نياورد. اصولا ماركوپولوها متعلق به هيچ سرزميني نيستند كه كوچ شان كسي را غمگين كند. اينجا خيلي از بازيكنان قبل از آنكه 30سال شان تمام شود، حداقل 5 يا 6 باشگاه عوض كرده اند و كاملا واضح است كه به هيچ كدام از آنها حتي مختصر تعصبي هم نداشته باشند. در چنين شرايطي هوادار اصلا فرصت برقراري ا رتباط با بازيكن را پيدا نمي كند كه بخواهد دلبسته  او شود و براي جابه جايي اش تاسف بخورد؛ گو اين كه اغلب فوتباليست هاي امروزي از نقطه نظر فني اصلا در سطحي نيستند كه جذب شان به سمت اردوگاه رقيب باعث نگراني و رنجش خاطر شود.

4- ديگر خبري از ياغي ها و بمب هاي خبري مربوط به انتقال شان نيست، مگر اين كه روزي نظام صحيح و حرفه اي باشگاه داري در ايران شكل بگيرد و تيم هاي كشورمان دست به ترتيب بازيكنان متعصب و توانمند بزنند؛ ستارگاني كه عرق به باشگاه در تار و پود وجودشان جا خوش كرده باشد و حتي شايعه جابه جا شدن شان، عيمق ترين سطح از عشق و عاطفه هواداران را به چالش بكشد.