قبل از اینکه کالدرون رو بکشید

پرسپولیس از نظر فنی شایسته بردن داربی نبود، اما استقلال را برد. به همین نسبت هم آنها سزاوار شکست در مقابل تراکتور، سپاهان و شهر خودرو نبودند، اما هر سه را باختند.

فوتبال همین است؛ روی خوش و ناخوش دارد، اما انگار فرشته شانس فعلا با مهمان آرژانتینی فوتبال ایران لج کرده است. پارسال در دقیقه اول بازی مشهد علی علیپور باید اخراج می شد، اما نشد و خودش چند دقیقه بعد پنالتی بادآورده را گل کرد. بعد از آن پدیده نود دقیقه با تمام قوا کوبید و به جایی نرسید. در عوض امسال پرسپولیس در خیلی از دقایق بازی سرتر از میزبانش بود، اما فرشاد فرجی که به خاطر خطا روی نادری باید اخطار دوم را می گرفت و اخراج می شد، در زمین ماند و ثانیه آخر گل برتری تیم یحیی را زد.

پارسال شجاع خلیل زاده تخلف می کرد و محروم نمی شد، امسال اما بدون تخلف محرومش کردند تا پرسپولیس با وجود ارایه یکی از بهترین نمایش های این سالیانش در مشهد، دست خالی به تهران برگردد. پارسال علی علیپور تک موقعیت ها را به تور می چسباند، امسال اما پانصدوچهل دقیقه است عالم و آدم را معطل یک ضربه داخل چارچوب گذاشته.

پارسال پرسپولیس هفته ها نمی برد و رقبایش هم رنگ پیروزی را نمی دیدند، امسال اما اگر پرسپولیس یک هفته برنده نباشد، رقبا هلهله کن از روی نعش اش رد می شوند.

 با همه اینها اما بدون توجه به اعداد و ارقام جدول و اسکوربرد، رشد فنی و مستمر تیم کالدرون غیرقابل انکار است. این تیم بازی به بازی در حال بهتر شدن است و مربی دارد تاکتیکش را جا می اندازد، البته گر عمرش به چیدن این میوه قد بدهد. فعلا که عمال کودتا، نفس اش را بریده اند؛ از خبرچین هایی که واو به واو، همه اخبار رختکن را بیرون می دهند و کار آنالیز تیم را برای مربیان حریف آسان می کنند تا کاپیتان و ستون تیم که رسما مربی شصت ساله را «بچه» فرض کرده و بعد از آگاهی از نیمکت نشینی، خودش را به مصدومیت می زند. حالا انتخاب با هوادار است؛ اینکه شریک کودتا باشد و مرد آرژانتینی را در فضای مجازی سلاخی کند، یا رفیق ناخوشی ها باشد و پشت مربی تیم بایستد، حتی اگر این اصول گرایی، به قیمت خیلی چیزها تمام شود.

فقط یادتان باشد هزار سال همراهی روزهای شادی، هم سنگ یک ثانیه همدلی در روزگار دشواری ها نیست.