قصه گل و تگرگ... / غروب نام کوچکش شده است!

همه موهایش برفی شده است.پیری در پهنای صورتش موج می زند اما خیالش هنوز گرم است.وقتی یاد سال های دور می افتد و آن پیراهن خیس قرمز را به خاطر می آورد به ابری باران زا بدل می شود که روزی هزار بار کشتزار خشک را سیراب می کند.سال ها گذشته اما هنوز هیچ شکارچی قهاری نتوانسته جاپای او بگذارد.او که نود دقیقه بوی گل می داد و پاییز و زمستان را سرشار از زنبق می کرد.حالا سال ها گذشته و مردی که به سادگی نوشیدن یک فنجان قهوه قفس های توری را آتش می زد گیج و گیج و گیج در دفترچه های کهنه خاطرات سراغ گذشته را می گیرد تا از فضیلت همه آن گل های دلربا سرشار شود.

سال تولد آقای گل دهه 60 در شناسنامه این فوتبال بی در و پیکر خوانا نیست.انگار بر شناسنامه اش تگرگ پاییزی باریده که کسی به خاطر نمی آورد او روزی روزگاری در خط آتش تیم ملی قیامت می کرد و فرشته نجات صدهزار انگور یاقوتی می شد.روزی که کفش ها را آویخت پیراهنش از شور و شبنم مملو شد .او روی شانه ها فهمید که فصل نسیان از راه رسیده و گریزی ندارد جز اینکه آرام و خموش زیر باران فراموشی قدم بزند و غروب نام کوچکش شود.

فرشاد پیوس برعکس مهاجمان امروزی که حساب های مالی خود را پر می کنند اما هنر فتح سنگرها را ندارند بی پول و بی خانه و بی ماشین و بی موبایل آشیانه ها را شعله ور می کرد و آشیانه بان ها را انگشت به دهان می گذاشت تا شگفتی بزرگ دهه 60 لقب بگیرد و عطر ماندگار ساق هایش هزار شاخه گل را به یادها بیاورد.در این سال ها اما تنهایی و عزلت رویاهایش را بیات کرد تا در سیاره فراموشی دریا و کوه و آسمان را که نه, تنها جای خالی خودش را در خطوط آتش تماشا کند و زوزه دهشتناک تقدیر را بشنود.شاگرد با فراست علی زاغی این روزها روی نیمکت یک تیم گمنام در شمال کمی تا قسمتی سرشوق می آید و با سربازان خود مشق عبور از خاکریزها و شعله ور کردن قلعه ها را مرور می کند.انگار زیر خیمه بزرگ سکوت, فرشاد آقای گل چاره ای ندارد جز آنکه با یک مشت اتفاق نوستالژیک نفس بکشد و در متروک ترین جزیره ها سر بر بالش خیال بگذارد.

در چمنزار چیزهای زیادی قسمت می شود.شادی,غم,حرمان و هیجان.سهم او از چمنزار همین خاطرات نم گرفته است.

نویسنده: امید مافی