قطبی :امیدوارم کی روش کاری که من نتوانستم را انجام بدهد

مربیگری شغلی نیست که بتوانی پیش بینی دقیقی از آینده داشته باشی. آینده مربی ها امروز است. من اهداف بزرگی دارم و می خواهم پیشرفت کنم و فضاهای جدیدی را تجربه کنم

بعد از سه سال، این اولین تماس است. اولین مکالمه، در اوج آماده سازی تیم شیمیزو، در سومین فصل. سه سال پیش وقتی در جلسه ای کوچک، خبر حضورش در این باشگاه ژاپنی را اعلام کرد؛ بعضی ها تردید داشتند به این که یک مربی ایرانی به مهم ترین لیگ قاره آسیا برود. بعد هم وقت اعلام خبر بود و سوءظن های همیشگی... تا جام ملت های آسیا و شکست و خداحافظی؛ بی کلام و واژه.

افشین قطبی در سومین سال حضور در ژاپن، به همان انرژی و همان صدایی برگشته که در اولین سال حضور در ایران به همراه داشت و در نهایت، با حداقلی از آن ایران را ترک کرد. او بعد از دو فصل متوسط در این باشگاه ژاپنی از چالشی می گوید که هنوز بسیاری از روزنامه نگاران ورزشی به آن باور ندارند.

- سال اولی که به شیمیزو آمدم، همه چیز باید تغییر می کرد. مربی قدیمی این تیم بعد از سال ها تیم را ترک کرده بود و حدود 6 بازیکن هم از تیم جدا شده بودند. چیزی که من باید انجام می دادم جوان کردن تیم و استخدام استعدادهای تازه بود و البته حضور یکی دو بازیکن باتجربه برای ایجاد تعادل. ما کارمان را خیلی سریع آغاز کردیم و پیش رفتیم.

قطبی که تجربه حضور در شرق آسیا را برای سال های طولانی دارد، در ژاپن با چیزهای تازه ای مواجه شده است...
- ساختار فوتبال ژاپن ، چیزهای تازه ای را به معلومات من اضافه کرد. ساختار خود باشگاه ها، استعدادیابی و البته نحوه قرارداد با بازیکن ها. من در این دو سال باید خیلی حساب شده حرکت می کردم. ما باشگاه ثروتمندی نداریم، ضمن این که باشگاه در این دوسال در محدوده قرمز مالی قرار داشت و این ترس بود که امسال لایسنس باشگاه را برای حضور در جی لیگ باطل کنند. برنامه ما، شناسایی استعدادهای جوان و کم خرج تر برای باشگاه بود و البته صبر برای اتمام قرارداد بازیکنانی که حضورشان در تیم کمک زیادی به ما نمی کرد. ما فصل پیش در صدر کم خرج ها و وان ها بوده ایم؛ در هر دو دسته جی لیگ یک و دو. که البته کار را سخت تر می کند. اگرچه این برای من چلنجی بود که دوستش داشتم.

افشین قطبی ناگهان یاد بازیکن باتجربه تیمش آلکس یروسک می افتد که از ژاپن به امارت رفت.
-پارسال در قسمت مهمی از فصل ناگهان با این مسئله روبه رو شدیم که شرایط مالی باشگاه را بالانس کنیم. آلکس که یکی از باتجربه های تیم ما بود پیشنهادی از العین داشت و حقوق خوبی هم به او می دادند. ما در یک نقطه کلیدی در فصل بودیم ولی چاره ای نبود او را آزاد کردیم و باشگاه به منطقه سبز مالی بازگشت. اما در عین حال روند تیم مان به مشکل خورد. این جدایی مصادف شد با مصدومیت شدید چند بازیکن و ما در فینال نابیسکو کاپ با وجود این که بازی خوبی انجام دادیم 1-2باختیم. روزهای خیلی سختی بود. بعد در حالی که با شیمیزو می توانستیم به صدر جی لیگ برسیم، شکست بدی داشتیم و تیم از نظر روحی افت کرد. در حالی که ما مدعی دو جام بودیم تیم جوان ما نتوانست از این اوضاع بیرون بیاید. بعد هم یکی دو شکست بد مقابل ته جدولی ها در حالی که ما همه تیم های صدر جدول را برده بودیم... حیف شد واقعا.

قطبی سپس از همین نکته به شرایط فنی لیگ ژاپن می رسد، لیگی که از نظر سرعت، کیفیت و بازیکن سازی در آسیا بهترین است.
-بازی کردن در لیگ ژاپن کار ساده ای نیست. به خصوص که تیم ها علاقه ویژه ای به بازی فشرده و  دفاع- ضدحمله دارند. اگر شما روحیه تهاجمی داشته باشید جلوی تیم هایی که اکثرشان 5 دفاع دارند سخت پیش می روید. این همان مشکلی بود که ما مقابل ته جدولی های جی لیگ داشتیم. با این حال به دلیل طراوتی که در تیم ما هست، شیمیزو بسیار مورد توجه روزنامه نگارها بوده و از سبک بازی تیم ما بسیار نوشته اند.

از قطبی درباره نتایج نه چندان درخشانش و حضور در میانه های جدول می پرسیم. او از ما می خواهد حتما به این نکته توجه کنیم که شیمیزو هرگز مدعی لیگ ژاپن نیست.
- در سال اول متوسط بازی کردیم اما در سال بعد در دو پریود زمانی نتایج خوبی گرفتیم اما نیمکت قدرتمندی نداشتیم و با جدایی آلکس و بازیکن دیگر تیم مان که به دوسلدورف آلمان رفت، افت کردیم. طبیعتا امسال شرایط مان بهتر است. بازیکن ها باتجربه تر هستند و یک مهاجم برزیلی به اسم باره هم گرفته ایم که اگر توپ ها را توی گل بزند، ما موفق تر خواهیم بود. ضمنا ما همچنان جوان ترین جي ليگ خواهیم بود. بازیکنان 17 ساله، 18 ساله جدیدی داریم که به نظر من می توانند ستاره های آینده فوتبال ژاپن باشند. از نظر کیفی، ما به تازگی یک تورنمنت چهارجانبه را پشت سر گذاشته ایم که برای من راضی کننده بوده است. من امیدوارم که امسال برای من و شیمیزو سال بهتری باشد.

سرمربی شیمیزو که به تازگی 49 ساله شده است علاقه ای ندارد درباره فوتبال ایران حرف بزند اما یاد بازیکنان خوب تیمش در پرسپولیس و تیم ملی می افتد.
من تمرکزم روی فوتبال ژاپن است و شرایط پرسپولیس و تیم ملی را در نتایج تعقیب می کنم. در این دو شغل روزهای خوبی داشتم و روزهای تلخ که این با فوتبال هست. دلم برای تماشاچی های  خوب ایرانی تنگ شده که خیلی به من انرژی دادند و محبت کردند. من همیشه دوست داشتم با پیروزی ایران را ترک کنم اما خواست قلبی ما رقم نخورد. با این حال فکر مي کنم تیم خیلی خوبی از جام ملت های آسیا باقی ماند با بچه های خوب و باشخصیتی که من همیشه دوست دارم در رل های بزرگ و تیم های خوب ببینم شان. این ها نسلی هستند که می توانند به فوتبال ایران کمک کنند. پژمان( نوری)، آندو( تیموریان)، (کریم) انصاری فر، خسرو حیدری، محمدرضا (خلعتبری)، آرش افشین، سیدجلال(حسینی)، غلامرضا (رضایی)، (سیدمهدی)رحمتی، هادی عقیلی، (محمد) غلامی، مسعود و جواد، قاسم (حدادی فر) و همه شان. همه آن تیم که شایستگی قهرمانی داشت. البته ایران شرایط سختی برای حضور در جام جهانی دارد اما امیدوارم کاری که با من انجام نشد با آقای کی روش انجام بشود. همه باید کمک کنند تا فوتبال ایران رشد کند و از این همه استعداد استفاده درستی بشود.

از قطبی درباره احتمال بازگشت به ایران سوال می کنیم. او می گوید: مربیگری شغلی نیست که بتوانی پیش بینی دقیقی از آینده داشته باشی. آینده مربی ها امروز است. من اهداف بزرگی دارم و می خواهم پیشرفت کنم و فضاهای جدیدی را تجربه کنم. این طوری شاید کمک بیشتری به فوتبال ایران بشود. این که بیایم ایران یا برگردم پرسپولیس مسئله ای است که من را به فکر فرو می برد اما فعلا موفقیت شیمیزو مهم است. کاری که امسال قصد انجامش را داریم. آینده مربی گری هم بالاخره در جایی ادامه خواهد یافت. من خیلی امیدوارم که به آرزوهایم برسم.

گفت وگو را همین جا تمام می کنیم. یک جای مثبت؛ همان طور که قطبی می خواهد. او خداحافظی می کند  و می رود به اورنج روولوشن اش برسد. ما هم برمی گردیم به جایی که به آن تعلق داریم. جایی که به نظر امثال قطبی ربطی به آن ندارند.

منبع : گل