قهرمانی های بدهی زای پرسپولیس!

پرسپولیس در چهار سال گذشته، تنها تیم قاره آسیا است که توانسته سه مرتبه به نیمه نهایی لیگ قهرمانان برسد اما آنچه مسلم تر است، آن است که تا ده ها سال دیگر هم، تنها باشگاهی خواهد بود که توانسته چنین رکورد بزرگی در قاره کهن رقم بزند؛ ولی حتی جایگاه بلندش در آسیا هم نتوانسته به آورده مالی منجرشود و کمر باشگاه را از خم شدن زیر آوار بدهی های داخلی و خارجی برهاند.

قرمزهای پایتخت تا همین جای کار 460 هزار دلار از کنفدراسیون آسیا پاداش طلب دارند که پس از فینال آسیا، بیش از 2 میلیون دلار به حساب آنان افزوده خواهدشد. اینکه تحریم ها مانع برداشت این مبلغ هنگفت هستند یا خیر، بحثی دیگر است که پاسخش به توانایی مدیریت باشگاه در حوزه ارتباطات بین المللی بستگی دارد اما سؤال اصلی اینجاست که چرا تنها راه درآمدزایی پرسپولیس از این همه مقام و عنوان، تنها پاداش مستقیمی است که از طریق AFC به آنان تعلق می گیرد؟

همان سال 2018 را در نظر بگیرید و به لیست اسپانسرهای کاشیما آنتلرز نگاهی بیندازید: از کارخانه آهن و استیل، تا شرکت هواپیمایی، مؤسسه بانکی و تولیدی البسه نایکی در لیست اسپانسرهای رقیب پرسپولیس در فینال دو سال قبل قرار داشتند. مانند بسیاری از غول های دیگر آسیا، کاشیما نه نیازی به تبدیل صفحه اینستاگرام خود به بنگاه تبلیغاتی پیج و اپلیکیشن و مسابقه پیش بینی دارد و نه محتاج اجاره انحصاری برند خود به یک کارگزار است اما با انتخاب اصولی اسپانسر از داخل و خارج، به چنان درآمدی از یک تورنمنت بین المللی می رسد که به پاداش قهرمانی خود نیز نگاه هم نمی کند.

پرسپولیس از اسپانسرشیپ چنین شرکت های بین المللی و سرشناسی محروم است اما جالب تر اینجاست که از حتی اسپانسرهای سازمان لیگ هم نصیب آنان نمی شود. پس از شیوع کرونا، حتی سکوهای ورزشگاه آزادی جای خود را به پرچم های سبز بزرگ تبلیغاتی داده اند اما هیچ بخشی از درآمد سرشار این پرچم ها به باشگاه های لیگ برتری نرسید. در لیگی که پاداش قهرمانی نامشخص و صفر است، هر قهرمانی پرسپولیس آنها را نه متمول تر، بلکه حتی بدهکارتر هم می سازد. هیچ کس نمی داند درآمد سازمان لیگ از تبلیغات محیطی چقدر است و صرف چه می شود که آنها همچنان ناله نداری سر می دهند و قهرمان تورنمنتشان هم هر شب با کابوس بدهی های مالی اش به خواب می رود.

شاید اگر ساختار فوتبال باشگاهی ایران و البته مدیریت سرخابی ها اندکی با ساختار مدرن و اصولی کشورهای رقیبمان مطابقت داشت، هیچ گاه هواداران سرخ نه استرس کشنده محرومیت پرسپولیس در ماجرای شکایت النصر را داشتند؛ نه از فسخ قرارداد مهدی ترابی بابت پرداخت نشدن 7درصد از مطالباتش حسرت می خوردند و نه درخواست جدایی بشار و ساز ناکوک شجاع خلیل زاده برای ماندن سوهان روحشان می شد. بزرگترین دغدغه پرسپولیسی ها می توانست بخشش عیسی آل کثیر برای حضورش در فینال باشد؛ اگر یک آجر از چنین بنای ساختاری وجود داشت. آنچه این روزها بر ارتش سرخ می گذرد، جز یک حسرت نومیدانه در دل ما دوست داران فوتبال باشگاهی ایران نمی کارد.