قهرمان تنها

گاهی در فوتبال ممکن است به انتهای خط نرسی و جامی بر بالای سر نبری اما به گونه ای ناهمواری های راه را پشت سر گذاشته باشی که در قلب بسیاری یک قهرمان باشی. برای ما فوتبال دوستان ایرانی، ارتش سرخ پایتخت کشورمان، به همین شکل قهرمان است؛ تیمی که طی دو سال، دو بار با مشکلات خودساخته اش، با نداری خودش و دارایی رقبای تا دندان مسلح اش جنگید؛ به ازای هر بازیکنی که از دست می داد، بر غیرت و تلاش بازیکنان دیگرش افزوده می شد اما پای سربازانش در گام آخر یاری نمی کرد تا روی کاغذ قهرمان لقب نگیرد. افسوس که نایب قهرمان ها فراموش شدنی هستند و ایستادگی های قهرمانانه آنها همیشه زود از یادها می رود

پرسپولیس بی شک مظلوم ترین نایب قهرمان تاریخ فوتبال باشگاهی آسیا است. تیمی که یکه تازی اش در غرب آسیا را دو بار تکرار می کند اما برای میزبانی گروه خود در لیگ قهرمانان، حتی به اندازه هند که پای نمایندگانش به لطف افزایش تعداد تیم های شرکت کننده از 32 به 40 به این تورنمنت باز شده، اولویت ندارد. همین پرسپولیس، برای بازی فوتبال در زمین های کریکت شهر گوآ، در مسیر سفر به این شهر نیز باید کارشکنی ها را به جان بخرد. همین پرسپولیس، ستاره عراقی اش را فردای فینال دوره قبلی لیگ قهرمانان به القطر می دهد؛ ولی اجازه پر کردن جای خالی وی با خارجی های باکیفیت دیگر را حتی با پاداش 2 میلیون دلاری که از سال گذشته دشت کرده، ندارد.

بازستاندن مهدی ترابی با لطف باشگاه العربی قطر، خبر خوش قرمزها در پنجره نقل وانتقالاتی گذشته بود. با همین شرایط، آنها باید به مصاف الریان بروند؛ تیم سوم فوتبال قطر که از پیش گابریل مرکادو (مدافع سابق تیم ملی آرژانتین) و یاسین براهیمی (وینگر سابق پورتو) را در اختیار داشته؛ ولی برای گذر از کابوسی که استقلال سال گذشته برایشان رقم زد، شجاع خلیل زاده را از چنگ سرخ ها ربودند و دلارهای نفتی که به قول جواد خیابانی «صحیح خرج می شوند» را به پای سرمربی نام آشنایی همچون لورن بلان ریختند.

پرسپولیس به قدری تیم باشخصیتی است که جدایی شجاع به آن شکل به آنها ضربه نزده باشد اما اینکه همان شجاع با پیراهنی که بدون عشق بر لوگوی روی آن بوسه می زند و برابر رؤیای قهرمانی آنها بایستد، نه برای پرسپولیس، بلکه برای فوتبال باشگاهی ایران که توان نگاه داشتن ستاره هایش را ندارد، دردناک است. متأسفانه هیچ تضمینی نیست که همین اتفاقی که سال گذشته نه تنها برای شجاع، بلکه برای ترابی، علیپور و علی رضا بیرانوند افتاد، در سال جدید برای کنعانی زادگان، نوراللهی، یا دوباره خود ترابی رخ ندهد تا دست یحیی گل محمدی در کوران بازی های تأثیرگذار آسیایی در پوست گردو بماند.

به هر ترتیب، غیرت ایرانی همین کادر فعلی سرخ پوشان، خطرناک ترین سلاح برای هندی های تازه وارد، قطری های متمول و یاران اماراتی عمر خریبین است؛ غیرتی که نه تنها بسته های دلار و یورو، بلکه حتی سوءمدیریت هایی که ساختمان شیخ بهایی در این چند سال به خود دیده، جلودار آن نیست. یحیی گل محمدی نشان داده که استاد تقویت روحی تیم در بزنگاه های سرنوشت ساز و مهار ماشین های گلزنی خوش اسم و رسم فوتبال آسیا در جریان بازی است. موقعیت شناسی مهاجمین، تنها نقطه نگرانی بزرگ هواداران سرخ دل است؛ نقطه ضعفی که همه چشم انتظاری تا با بازگشت عیسی آل کثیر مرتفع شود تا وی بابت محرومیت ناعادلانه اش، قوی ترین تلافی را بر سر فوتبال آسیا در آورده باشد.