قیاس مع الفارق

یک سوال؛ اگر شما جای برانکو ایوانکوویچ بودید، با مهدی طارمی چگونه رفتار می کردید؟ این روزها یک مقایسه غلط میان کی روش و برانکو شکل گرفته با این مضمون که وقتی مهدی رحمتی از تیم ملی خداحافظی کرد، سرمربی تیم ملی برای همیشه با او وداع نمود و حتی پس از پشیمانی رحمتی، حاضر نشد او را به تیم ملی بازگرداند. البته که در همین مورد یک مساله نادیده گرفته شده. کی روش اعلام کرد رحمتی از مردم عذرخواهی کند تا به تیم ملی بازگردد.

حالا نه بحث کی روش و رحمتی است و نه ماجرای عذرخواهی کردن و پذیرفته نشدن بلکه می خواهیم به این مساله بپردازیم که بازگشت طارمی به پرسپولیس از بنیان غلط بوده یا پرسپولیس و برانکو تصمیمی منطقی و فارغ از احساس اتخاذ کرده اند.

سوال اول را دوباره می پرسیم؛ اگر شما جای برانکو ایوانکوویچ بودید، با مهدی طارمی چگونه رفتار می کردید؟

اگر من سرمربی پرسپولیس بودم، همان روزی که طارمی به عنوان بازیکن آزاد از حق قانونی اش استفاده کرد و به لیگ ترکیه رفت، مصاحبه ای انجام می دادم با این محتوا که پرسپولیس به طارمی احتیاج ندارد. کما اینکه برانکو به عنوان یک مربی حرفه ای این کار را انجام داد تا شأن و شخصیت تیم پرسپولیس را حفظ کند. از سوی دیگر برانکو برای احترام به بازیکنان پرسپولیس، جوری وانمود کرد که پرسپولیس با همین نفرات بهترین تیم لیگ است و این حرفه ای ترین رفتار ممکن بود.

بعد از گذشت چند روز، مهدی طارمی از انتقال به ترکیه پشیمان است؛ حالا باشگاه پرسپولیس و برانکو در یک بزنگاه حساس قرار گرفته اند. از یک سو هواداران به شدت خواهان بازگشت طارمی هستند و از سوی دیگر نمی توان کیفیت فنی آقای گل فصل گذشته لیگ را منکر شد. نگاه ها به سرمربی پرسپولیس دوخته شده که آیا برای شماره 9 فصل قبل آغوش می گشاید یا همچنان روی موضع قبلی سفت و محکم ایستاده است؟

برانکو باز هم حرفه ای گری نشان می دهد و در حالی که ته دلش راضی به بازگشت آقای گل است، برای حفظ شأن باشگاه و نشان دادن مدیریت خود به بازیکنان به صراحت اعلام می کند: «در پرسپولیس جایی برای طارمی نداریم!»

این واکنش برانکو چند ساعت بعد با مصاحبه ای دیگر تغییر کرد؛ وقتی سرمربی پرسپولیس اعلام نمود که به خاطر هواداران طارمی را بخشیدم. این شاید حرفه ای ترین واکنشی بود که یک مربی می توانست از خود نشان دهد. برانکو هم شأن باشگاه و بازیکنان را حفظ کرد و هم توپ را به زمین هواداران انداخت تا از موضع سرسختانه خود پایین نیامده باشد. حالا مهدی طارمی هم می داند که برانکو همان مرد منضبط و اصولگرای سابق است و اگر او را پذیرفته، دلایل دیگری داشته و به خاطر گل های احتمالی او در فصل جدید عقل و هوش از سر نبرده است.

برخلاف انتقادهایی که این روزها به برانکو و باشگاه پرسپولیس وارد می شود که چرا طارمی را پذیرفتند، اگر من هم سرمربی پرسپولیس بودم، همین واکنش ها را نشان می دادم. البته ناگفته نماند که در ماجرای برانکو – طارمی، هرگز شاهد اتفاقاتی نبودیم که در چالش رحمتی – کی روش رخ داد. طارمی در پرسپولیس صاحب باند و گروه خاصی نبود، در تصمیمات فنی دخالتی نداشت و برای خود این جایگاه را قایل نبود که چه کسی باشد و چه کسی نباشد.

طارمی بی آنکه علیه سرمربی تیم مصاحبه ای کرده باشد، به عنوان یک بازیکن آزاد از حق خود استفاده کرد و راهی ترکیه شد و حالا پشیمان از تصمیم قبلی، به پرسپولیس بازگشته و تاوان پشیمانی اش، قراردادی است که حالا به شدت کاهش یافته و این بازیکن باید تابع اعداد و ارقامی باشد که مدیران باشگاه پیش رویش می گذارند.

شاید اگر طارمی با دوز و کلک از پرسپولیس جدا می شد و برای این کار عوامفریبی می کرد و احساسات هواداران را به سخره می گرفت، اکنون تمام انتقادات به بازگشت او صحیح و درست بود اما قصه طارمی با رحمتی و حتی رامین رضاییان متفاوت است و این تفاوت باعث می شود تا هم برانکو و باشگاه و هم هواداران استقبال گرمی از این بازیکن داشته باشند. اگر شما جای برانکو بودید، آیا منافع تیمی را قربانی یک لج و لجبازی بیهوده می کردید؟ پاسخ روشن است.

نویسنده: سعید زاهدیان