كارلوس جاده صاف كن مربيان خارجي / ارث کی روش مهم تر از خود کی روش!

1- بدون ترديد روزهاي انتخاب مربي در فوتبال ايران دوراني سخت و پر از سرگيجه است. فقدان ساختار مديريتي قدرتمند و نيز دورانديشي و آينده نگري باعث مي شود هميشه فوتبال ما در چنين ايامي با مشكلات شديد مواجه شود. برخلاف خيلي از كشورهاي اسم و رسم دار و توسعه يافته جهان، ما هيچ وقت به روشني نمي دانيم چه مي خواهيم و همين مساله كار را براي مان دشوار مي كند. وقتي ژاپني ها فقط 72ساعت بعد از حذف از جام جهاني اسم خاوير آگيره را به عنوان مربي بعدي شان مطرح مي كنند، اين يعني آنكه يك گروه حرفه اي حتي قبل از اعزام تيم به ژاپن در حال مذاكره با مربي بعدي بوده؛ به ويژه كه جام ملت ها هم نزديك است و نبايد وقت را به بطالت گذراند. در ايران اما كماكان سردرگمي حرف اول را مي زند. ادامه مذاكره با كارلوس کی روش در حالي به روزهاي آينده موكول شده است كه كسي در تشكيلات فوتبال ايران نمي داند اگر با مرد پرتغالي به توافق نرسيم حداقل مليت مربي بعدي چه خواهد بود؟ دوستان گاهي در مورد مربي داخلي حرف مي زنند و گاهي پيرامون گزينه هاي خارجي؛ در اين شرايط آيا مي توان به آينده اميدوار بود؟

2- «سرعت» در انتخاب مربي به ويژه در برهه كنوني خيلي اهميت دارد اما مهم تر اين است كه حواس مان باشد «دقت» را فداي اين فاكتور نكنيم. عملكرد كارلوس کی روش در جام جهاني نه چنان كه شيفتگان سينه چاكش مدعي هستند عالي و بي عيب و نقص بوده و نه آنگونه كه مخالفان سوگندخورده اش مي گويند ناچيز و بي ارزش به شمار مي آمده است. امروز و 40ماه بعد از سپردن نيمكت تيم ملي به سينيور مي توانيم از اين انتخاب راضي باشيم. او استانداردهاي فوتبال ما را حداقل يك سطح بالاتر برد و يكي از درخشان ترين نمايش هاي تاريخ ايران را در برزيل برابر آرژانتين به معرض تماشاي جهانيان گذاشت؛ مسابقه اي كه از سوي سايت معتبر بليچرريپورت به عنوان ششمين بازي جذاب جام تا قبل از مرحله يك چهارم نهايي انتخاب شد. با اين همه قرار نيست به خاطر چنين دستاوردي براي كارلوس کی روش غش كنيم. امروز بايد فضا را آرام كرد و يك تصميم عاقلانه گرفت. همان قدر كه مربي پرتغالي حق دارد به پيشنهادهايش فكر كند، ما هم مجازيم به گزينه هاي مان بينديشيم. در مورد ادامه همكاري با کی روش خيلي از مسايل را بايد مورد بررسي قرار داد؛ از جمله اينكه نسل آينده فوتبال ايران پر از بازيكنان فانتزي و تهاجمي است كه بايد ديد سيستم تدافعي كارلوس جايي براي آنها دارد يا نه؟ مردي كه در پرريسك ترين تركيب هايش هم بيشتر از سه عنصر تهاجمي را مورد استفاده قرار نمي دهد با امثال صادقيان، كاوه رضايي، سردار آزمون، مهدي شريفي، محسن مسلمان، عليرضا جهانبخش، سروش رفيعي و ديگران چه خواهد كرد؟ آيا بيم آن نمي رود كه تعدادي از اين ستاره ها پشت سد افكار محافظه كارانه کی روش بسوزند و تباه شوند؟ آيا گزينه هايي از جنس پكرمن و بيلسا نمي توانند با ابزار موجود ما سازگارتر باشند؟ اگر قرار باشد تسليم هيجان موجود نشويم و مدبرانه كار كنيم قبل از هر تصميمي بايد همه اين مسايل را در نظر بگيريم.

3- در ميان اين همه معادله مجهول اما تنها يك حقيقت روشن وجود دارد؛ اينكه صاحب بعدي نيمكت تيم ملي هم بايد يك مربي بزرگ خارجي باشد. مردم و منتقدان امروز حتي بيشتر از گذشته به چنين گزينه اي راغب شده اند و از مربي داخلي هراسان هستند. گذشته از اين، فضاي كنوني اصلا براي يك مربي داخلي مناسب نيست و بعيد است كسي بتواند با اين همه فشار كنار بيايد. در زمينه جذب مربي سرشناس خارجي فدراسيون فوتبال نسبت به گذشته كار به مراتب راحت تري هم دارد. اگر زمستان 89 توافق با کی روش براي فوتبال مهجور و شكست خورده ايران پروژه اي دشوار و طاقت فرسا بود امروز و به لطف عملكرد نسبتا آبرومندانه تيم ملي در برزيل انجام عمليات مشابه آسان تر شده است. فارغ از صحت و سقم اخباري كه در مورد اعلام آمادگي برخي مربيان خارجي در زمينه پذيرفتن هدايت تيم ايران به گوش مي رسد، شكي نيست كه در شرايط فعلي ما مي توانيم مربيان باكيفيت را با هزينه اي كمتر و مذاكراتي راحت تر از گذشته به استخدام دربياوريم. آيا حيف نيست چنين فرصتي را مثلا با به كار گماردن يك مربي داخلي از دست بدهيم و به روزهاي تلخ گذشته برگرديم؟