كيا و كريمي؛ نابغه هاي گناهكار / جامعه شناسي نفله پروري!

1- دقيقا 12 سال پيش بود كه طمع و بي كفايتي مسوولان برگزاركننده مسابقات جام حذفي در ساري، منجر به حضور بيش از حد جمعيت در ورزشگاه متقي شد تا در اواسط مسابقه پرسپوليس و شموشك بخشي از اين سازه فرسوده سقوط كند و جان و سلامتي چند تماشاگر بي گناه را بگيرد. بعد از آن حادثه، در تقويم فوتبالي ايران 16 ارديبهشت به عنوان روز «هوادار» نامگذاري شد تا بلكه آقايان بخشي از آلام اين سانحه دردناك را تسكين بدهند. امسال اما، باشگاه پرسپوليس تصميم گرفت در آستانه روز هوادار هديه اي ماندگار به ميليون ها طرفدارش در ايران بدهد و يكشنبه اي فراموش نشدني براي آنها بسازد. از دست رفتن قهرماني جام حذفي در يكي از پرتماشاگرترين بازي هاي تاريخ استاديوم آزادي، تحقير به تمام معناي مهدي مهدوي كيا و از همه بدتر وداع ناگهاني علي كريمي از ميادين، ساعاتي كابوس وار و جهنمي ساخت براي همه آنهايي كه سال هاست مصايب تيم محبوب شان را  تحمل مي كنند و همچنان به عشق سرخ شان وفادار مانده اند.

2- دقايقي پس از پايان ديدار با سپاهان، علي كريمي هم در شرايطي شبيه به مهدي مهدوي كيا اعلام بازنشستگي كرد. بلافاصله بعد از انتشار اين خبر، تلاش ها براي منصرف كردن جادوگر آغاز شد و همچنان روشن نيست كه آيا شماره هشت سرخپوشان به ميادين باز خواهد گشت يا نه؟ هرچه باشد اما، ادبيات اعتراضي مشترك او و كيا در شامگاه سياه آزادي، گوياي بسياري از حقايق تلخ فوتبال ايران است؛ آنجا كه هر دو ستاره نامدار سرخپوشان، داستان دل آزردگي هاي شان از باشگاه را روايت كردند و از شرايط تلخي سخن گفتند كه باعث شده حتي به بازگشتي نمادين هم رضايت ندهند. يكي مثل مهدي مهدوي كيا چرا بايد براي بازي خداحافظي با هامبورگ رغبت نشان بدهد، وقتي چنين نامهرباني هاي عذاب آوري متوجه او شده است؟ بهترين بازيكن نيم فصل اول پرسپوليس، تمام اين چند ماه را خون دل خورد تا آرامش باشگاه را به هم نزند، اما همه ايران ديدند در همان چهار دقيقه به اصطلاح تشريفاتي(!) چطور دو موقعيت خوب گلزني براي همبازيانش ساخت. اينجا جاي امثال مهدوي كيا نيست، وقتي تازه كاري مثل گل محمدي فكر مي كند راز بزرگ شدن، در به زير كشيدن ستاره اي همچون اوست. شيشه عمر كيا را به يحيي داده اند و آبروي علي كريمي را به عنصري مثل شيريني سپرده اند. هركجا كهتري براي مهتري تصميم بگيرد، آخر قصه بهتر از اين نخواهد بود.

3-  مي گويند خداحافظي با هاله اي از غم و دلخوري در شأن كيا و كريمي نبود، اما جغرافياي اجتماعي ايران نشان مي دهد چنين فرجام ناگواري دقيقا «سهم» اين اسطوره هاست. چرا بايد انتظار داشته باشيم آنها يا حتي ستارگاني مثل دايي و باقري در اوج عزت و احترام به دنياي بازنشستگي سلام كنند، وقتي «نخبه كشي» بخشي از سرشت ماست؟ جايي كه كارهاي بزرگ را به آدم هاي كوچك مي سپارند، «مهارت» جرم عظيمي است كه پايه هاي ميز صاحب منصبان كم مقدار را مي لرزاند. ستاره ها بايد هرچه غريبانه تر بروند تا بلكه سوسو زدن هاي فانوس ناقابل به چشم بيايد. چه فرقي مي كند؛ كيا و كريمي هم مثل هزاران جواني كه هرسال بار گناه استعدادشان را به دوش مي كشند و مرز به مرز از خاك پدري شان دور مي شوند؛ شايد به جايي برسند كه در آن «توانايي» گناه نيست. جايي كه صداي خوب شان، دست پرزورشان، طبع هنرمند و ذهن خلاق شان عرصه را بر هيچ مدير ناتواني تنگ نمي كند. جايي كه در آن كيفيت بالاتر به معناي خطر بيشتر نيست. جايي كه در آن استعدادها تباه نمي شوند، مديريت مي شوند. كريمي و كيا، تازه خوش شانس ترند كه وداع توأم با اندوه شان از طرف ميليون ها هموطن پاس داشته مي شود، وگرنه هيچكس براي جوانان پرشماري كه غريبانه هجرت كردند دل نسوزاند؛ همان ها كه اگر دانشمند بودند يا موسيقي دان، اگر نويسنده بودند يا شاعر، همه اتهام شان اين بود كه سليقه نازل مديريت حاكم را ارضا نمي كردند.

4-  دو ستاره استثنايي ديگر به دلگيرترين شكل ممكن از صحنه افتخار به كنج انزوا خزيدند. بدون كريمي و مهدوي كيا، حالا تماشاگران حريف هم ديگر بهانه اي براي سرپا ايستادن و كف زدن به افتخار ستارگان ملي سرخپوش ندارند. حالا مردم راحت تر مي توانند به هم فحش بدهند و پولش را به حساب فدراسيون بريزند. حالا چراغ زنبوري، آسان تر رل خورشيد را بازي خواهد كرد. آخرين رگه هاي آفتاب هم از اين بام پر مي كشند. حالا ماييم و سرما؛ در نبردي ناعادلانه تر.