كي روش؛ متهمي كه دادستان شد

بعد از توقف ناباورانه تيم ملي برابر فلسطين در يك بازي دوستانه، كارلوس كي روش گفته: «حالا ديديد فتح جام ملتها به آساني خوردن چيز كيك نيست؟» اتفاقي كه رخ داده باورنكردني است، اما كي روش اين پتانسيل را دارد كه حتي از نبردن فلسطين هم ابزاري براي اثبات حقانيت و مظلوميت خودش بسازد. اگرچه نتايج مسابقات دوستانه اهميت چنداني ندارد، اما اگر يك مربي ديگر برابر تيمي همچون فلسطين متوقف شده بود، قطعا رسانه ها و منتقدان طرف را بيخ ديوار مي گذاشتند و به رگبار مي بستند. قصه كي روش اما فرق دارد. او اگر توگو و سيرالئون را هم ببرد، پز آمار بالاي بردهايش را مي دهد و به افتخار صد و اندي پيروزي اش در مسابقات ملي تي شرت يادبود تهيه مي كند، اگر هم مقابل همين تيم ها برنده نباشد، از اين در وارد مي شود كه: «ديديد من راست مي گفتم و ديگر هيج حريف آساني در فوتبال وجود ندارد؟ ديديد آن همه فرياد كشيدن من براي كسب حمايت بيشتر بيهوده نبود؟ ديديد من كجا را مي بينيم؟ بفرماييد، حتي فلسطين را هم نمي توانيم ببريم. حالا به من ايمان آورديد؟» به احتمال فراوان اين قصه در جام ملتهاي آسيا هم تكرار خواهد شد. اگر نتايچ تيم كي روش خوب باشد كه تكليف روشن است و او ناجي و سوپرمن اين فوتبال ورشكسته لقب خواهد گرفت، اما اگر نتايج لازم كسب نشود باز اين خود كارلوس است كه عالم و آدم را به كارشكني عليه تيم ملي متهم مي كند؛ مخصوصا كه مربي پرتغالي مدتهاست فرار به جلو را شروع كرده.

طبعا الان وقت انتقاد كردن نيست و چنين كاري در فاصله دو هفته تا آغاز جام ملتها فايده چنداني هم ندارد، اما دردناك است وقتي مي بيني به همين سادگي جاي متهم و دادستان عوض مي شود. كارلوس كي روش در شوي شبانگاهي دوست صميمي ‎اش از لزوم همدلي سخن مي گويد و منتقدانش را به خاطر نقض اين مهم زير سوال مي برد، اما نه خودش و نه عادل فردوسي پور كوچكترين اشاره اي به اين واقعيت مهم نمي كنند كه تحركات زشت و خودخواهانه كادرفني تيم ملي طي ماه هاي گذشته مهم ترين نقش را در گل آلود شدن آب داشته است. بد است كه كي روش كمر به اختلاف افكني در فوتبال ايران ببندد و بعد كه قافيه به تنگ آمد، خودش به خونخواهي اتحاد از دست رفته قيام كند. چگونه مي توان از دوستي ها سخن گفت، وقتي زبان تحقيركننده او يك دم از حركت باز نمي ماند؟ بعد از همين بازي با فلسطين كي روش با لحن تمسخرآميز گفته: «40 سال است داريد قهرمان آسيا مي شويد، چرا امسال نبايد اين عنوان را تكرار كنيد.» 40 هزار بار داستان اين حسرت را گفتي، آيا ديگر كافي نيست؟ اين همه طعن و كنايه و تحقير و تخفيف را كجاي دل مان بگذاريم واقعا؟

فوتبال ايران طي هفت سال گذشته، در حد بضاعتش هر چه امكانات داشته در اختيار كي روش قرار داده؛ از ثبات جايگاه و مرخصي نامحدود و حقوق ساعتي پنج ميليون توماني تا تغيير قانون خدمت سربازي ورزشكاران و تعطيلي 55 روزه ليگ به خاطر تيم ملي و البته پاداش نقدي پيروزي هاي حماسي برابر بوليوي و ترينداد و توباگو! ديگر چه بايد بكنيم كه حداقل سرمربي خودمان، گران ترين مربي حاضر در جام ملتهاي آسيا اينقدر تحقيرمان نكند و نمك بر زخم نپاشد؟ چطور مي شود از همدلي و صميميت صحبت كرد، وقتي يك طرف ماجرا شمشيرش را پر شالش بسته و دهانش را جز براي طعنه و ناله و شكوه باز نمي كند؟ آفتاب اين همكاري غروب كرد و حسرت اينكه فدراسيون پنج ستاره فوتبال يك بار يك تذكر خشك و خالي به كارمند پرتغالي اش بدهد بر دل مان ماند. كاش اين دم آخري را با هم مي ساختيم.