لباس بعدي ات كدام است حاجي؟

غائله زنداني شدن محمد مايلي‌كهن، زودتر از آنچه تصور مي‌شد به پايان رسيد تا تنها 24 ساعت بعد از انتقال به اوين، سرمربي اسبق تيم‌ملي كشورمان به واسطه اعلام رضايت علي دايي منعي براي آزادي نداشته باشد. محمد مايلي‌كهن با عادت موكدش براي واكاوي رسانه‌ها، احتمالا بلافاصله بعد از خروج از زندان روي مبل راحتي خانه‌اش خواهد نشست تا با لذت تمام، تصويرش با دستبند را روي جلد مطبوعات ورزشي و سياسي تماشا كند. اين همان قابي است كه حاجي هميشه انتظارش را مي‌كشيد؛ از همان چند سال پيش كه در جريان دعوا با شفيع‌زاده به قاضي دادگاه گفت حاضر به عذرخواهي نيست و از تحمل حبس استقبال مي‌كند. حالا مايلي‌كهن به يكي از آرزوهايش رسيده است، اما در گرماگرم اين لذت، شايد لازم باشد حاجي به يك سوال اساسي جواب بدهد؛ اينكه دفعه بعدي براي در بورس ماندن و حاشيه ساختن چه لباسي را به تن خواهد كرد؟

دو، سه سال پيش وقتي يك معلم روستايي در اقدامي ارزنده براي همدردي با دانش‌آموز بيمار كلاس موهايش را كوتاه كرد، سر تراشيدن به يك موج کم‌عمق و سطحی دیگر بين بخشي از ملت هميشه در صحنه ايران تبديل شد؛ همان‌ها كه يك روز عكس‌شان با شلوار جين را پروفايل فيس‌بوك‌شان مي‌كنند و يك روز ديگر نیز همه با هم كلاه كاسكت‌ سرشان مي‌گذارند. در اين كشاكش، محمد مايلي‌كهن هم خودش را قاطي بازي «تين‌ايجرها» كرد و موهايش را از ته زد تا به تيتر خبرگزاري‌ها تبديل شود؛ آنچه هميشه در پي‌اش بوده است. كمي بعدتر در غائله سوءبرداشت از سخنان علي دايي در مورد كارگران شهرداري، باز هم حاجي مايلي به صحنه آمد و با لباس رفتگري روي سكوهاي استاديوم نشست تا «توجه» بخرد. داستان اين آخري و شتاب او به سمت محبس اما واقعا نوبر بود. مايلي‌كهن كه مي‌دانست كسي نمي‌تواند داخل زندان از او عكس بگيرد، همه زورش را زد تا در همان خيابان دستبند به دستش بزنند و سه‌گانه شگفت‌انگيزش را تكميل كند. حالا او هت‌تريك كرده و البته هر بار با همدلي كمتري در ميان افكار عمومي مواجه شده است؛ تا جايي كه در اين مورد اخير، سماجت وی در زمینه حضور در زندان با اعتراض هزاران هوادار فوتبال در فضاي مجازي مواجه شد. امروز مايلي‌كهن 60 ساله بايد در خلوت خودش به فكر فرو برود و ببيند تا چه زماني مي‌تواند به اين بازي ادامه بدهد؟ او  در مسير خلق اين حوادث چه چيزي به دست آورده و چقدر هزينه داده است؟ و آيا واقعا اين معامله به سود وي بوده يا نه؟

علي دايي در برنامه نود و در خلال جدالش با وزارت ورزش گفت: «طرف حساب من وزير است، نمي‌دانم چرا فيل و اسب و سرباز را جلو مي‌فرستند.» آنچه دايي نمي‌داند اما شايد اين است كه خيلي اوقات همين سربازها بازي بزرگان را بهم مي‌ريزند؛ يكي مثل مازيار ناظمي كه روزي با انتشار فايل خصوصي سخنان او عليه مايلي‌كهن سهمي بسزا در به گند كشيده شدن اين رابطه ايفا كرد يا يكي مثل نادر فريادشيران كه پي در پي هيزم در آتش اختلاف مي‌افكند و در ستيز با دايي، از پاپ كاتوليك‌تر شده است. اين قانون غيرقابل تغيير طبيعت است كه هر كجا بزرگ‌ترها اختيارشان را دست آدم‌هاي كوچك بدهند، فرجامي غير از خسران و تباهي باقي نمي‌ماند. كاش درس بگيريم...