لحظه به یادماندنی از هادی نوروزی

برای مرگ بازیکنی که هنوز تبدیل به نوستالژی و خاطره نشده بود و تا دیروز حی و حاضر شاهد دویدنش در میدان فوتبال بودیم، چگونه می توان مرثیه سرایی کرد؟

در روز میلیونها انسان روی این کره خاکی می میرند و میلیونها نوزاد به دنیا می آیند. همانقدر که زندگی در هستی آدمیان جریان دارد، مرگ نیز. پس چرا مرگ همیشه نامنتظره و عجیب است و تولد واقعه ای عادی؟

جوان مرگ شدن ورزشکاران همیشه عجیب است و شوکه کننده. هنوز در بهت شنیدن خبر جوان مرگ شدن هادی نوروزی هستیم. کسی که طی امروز و روزهای آینده با عنوان کاپیتان پرسپولیس، کلی تحسین و دلسوزی نصیبش خواهد شد. اماهادی نوروزی قبل از کاپیتان پرسپولیس بودن، هادی نوروزی است و اوست که مرده و اوست که به تنهایی مرگ را تجربه کرده است. تجربه ای که به سراغ همه آدمیان خواهد آمد. شاید او اکنون از تونلی پر از نور گذشته باشد و رهایی به معنای واقعی را دیده است.با پوزخندی به لب به ما می نگرد که ای بیخبران چرا این همه زندگی را جدی گرفته اید؟ ارزشش را داشت که به خاطر نتیجه یک بازی به من و همبازیانم توهین کنید؟ ارزشش را داشت که به هم به خاطر یک بازی توهین کنیم؟ حال همه ما ریاکارانه از خوبی ها و شخصیت و فوتبال هادی نوروزی خواهیم نوشت. اما در خلوت خود از خود خواهیم پرسید: ارزشش را داشت؟مرگ و زندگی با هم و در هم تنیده اند و هر دو یکی اند. این ما هستیم که هستی را دو قسمت کرده ایم. مرگ همان زندگی است.