لذتبخش ترین صعود

8 آذر 76 را یادتان هست؟ صعود رویایی ما به جام جهانی در ملبورن با گل خداداد عزیزی؛ همان گل که تا سال ها در پیش نمایش تمام برنامه های ورزشی دیده می شد. شاید برای نخستین بار بود که فوتبال اینچنین شور و شادی را به مردم هدیه می کرد تا به خیابان ها بیایند و تا پاسی از شب با پرچم ایران شادی کنند.

 از آن مسابقه و آن صعود، تا سال ها با عنوان حماسه ملبورن یاد می شد و سال ها روزنامه ها در سالگرد آن بازی به سراغ حماسه ساز آن روز می رفتند و با خداداد عزیزی گفت وگو می کردند. مصاحبه با جواد خیابانی به عنوان اولین گزارشگری که صعود به جام جهانی را پس از انقلاب گزارش کرده بود یا وقایع نگاری بازی ملبورن، از تعویض ابراهیم تهامی تا اضطراب و استرس ویرا و آن سیگار معروف، همه و همه یادآور یک اتفاق بزرگ و ویژه بود که در فقر موفقیت های ورزشی، حادثه ای بزرگ و به یادماندنی را برای ما تداعی می کرد.

صعود به جام جهانی برای ما پروژه ای دشوار و دست نیافتنی به نظر می رسید و شاید به همین دلیل ماجراهای دراماتیک ملبورن تا سال ها فراموش نمی شد و برایش هر سال جشن تولد می گرفتیم.

8 سال بعد، ما به جام جهانی آلمان رفتیم اما چون 4 سال قبل در رسیدن به جام جهانی 2002 ناکام مانده بودیم، رسیدن به آلمان برایمان فتح الفتوحی بزرگ محسوب می شد  و رییس وقت فدراسیون که بعدها با سیاسی کاری برکنار شد، قهرمان فوتبالی ها بود، چرا که خیال می کردیم شاید در غیاب او و مجموعه مدیریتی اش هرگز فوتبال ملی ما به موفقیت بزرگی نرسد. ناکامی در صعود به جام جهانی 2010 با مربیانی ایرانی مزید بر علت شد تا این ذهنیت نزد اهالی فوتبال تقویت شود که رسیدن به جام جهانی اگر نگوییم دست نیافتنی است، به این سادگی ها هم به دست نمی آید. برای رسیدن فوتبال ملی ایران به جمع 32 تیم برتر دنیا، مسوولان فدراسیون به این نتیجه رسیدند که باید سراغ یک مربی بزرگ رفت و شاید با این کار ناکامی های گذشته جبران شود.

تا حدودی تصمیم درستی هم بود و با آمدن کارلوس کی روش، پس از یک دوره وقفه تیم ملی ایران به جام جهانی 2014 برزیل صعود کرد؛ با سختی و مشقت فراوان در 3 بازی پایانی و پیروزی خارق العاده در اولسان برابر کره جنوبی که همواره در این سال ها به یک رقیب جدی و سرسخت برای ما تبدیل شده بود.

اما دیشب، فارغ از همه صعودهای قبلی، یک اتفاق ویژه و بزرگ رقم خورد، صعود ما به جام جهانی روسیه طعم و مزه دیگری داشت. متفاوت از تمام صعودهای قبلی؛ نخستین اتفاق، شکستن نوار سینوسی صعودها بود که یک دوره در میان شکل می گرفت و ما را آزرده خاطر کرده بود.

اما مهم تر از اتفاق اول، صعود بی دردسر، 2 هفته مانده به پایان رقابت های مقدماتی، حس غرور خاصی داشت. اینکه ما بعد از برزیل، دومین تیم صعود کرده به جام جهانی روسیه هستیم، اینکه نخستین تیم آسیایی باشیم که خودمان را در جام جهانی می بینیم و در کنار اینها، تیم ایران بدون گل خورده و با اقتدار جشن صعود گرفت.

دیشب صدای بوق ماشین ها، حکایت از جشن و پایکوبی قشنگی داشت، شبی زیبا به گستردگی تمام ایران که تا پاسی از شب مردم را شادمان و خرسند نشان می داد.

صعود دیشب ایران به جام جهانی با این اقتدار، با تمام صعودهای قبلی فرق داشت. شاید این نقطه عطفی در فوتبال ایران باشد که نشان می دهد با صرف زمان و استفاده درست از یک مربی کارکشته و حرفه ای، دوران وقفه های قبلی در رسیدن به جام جهانی پایان یافته است.

ما حالا نسلی جوان و با استعداد در اختیار داریم که محصول کار و تجربه مردی با تجربه و حرفه ای به نام کارلوس کی روش است.

با همین روال و به قول عامیانه با همین دست فرمان، می توان قله های بزرگتری را فتح کرد. حالا که دیگر صعود به جام جهانی و قرار گرفتن در رتبه نخست رده بندی تیم های آسیا دیگر رویا نیست، باید برای صعود از مرحله گروهی نقشه کشید یا به قهرمانی در جام ملت های آسیا فکر کرد.

آیا این تیم با نتایج دو سال اخیر، ظرفیت رسیدن به چنین دستاوردهایی را ندارد؟ چرا که نه؛ اگر کمی حرفه ای باشیم و اعتماد به نفس خود را بالا ببریم.

دیشب صعود ایران به جام جهانی، متفاوت از تمام صعودهای قبلی، پیام های روشن و آشکاری داشت که پس از فرو نشستن تب و تاب صعود و اتمام جشن و شادمانی ها، باید به دقت بررسی و تحلیل شود و اگر این اتفاق رخ دهد، از این پس نه فقط 4 سال یک بار که هر وقت تیم ملی ایران در یک آوردگاه بزرگ قرار می گیرد، می توانیم خودمان را برای جشن و سرور آماده کنیم. از این پس باید منتظر جشن هایی برای اتفاق هایی بزرگتر باشیم، وقتی صعود به جام جهانی برای فوتبال ملی ما دیگر یک رویا نیست.

نویسنده: سعید زاهدیان