لذت اقتدار بدون مهره خارجی تعیین کننده

قبل از شروع بازی ها حتی اگر الوحده، الریان و گوا را تا حدودی می شناختید و از توانایی ها و پتانسیل پرسپولیس آگاهی داشتید، چند درصدتان پیش بینی کرده بودید که تیم یحیی از دور رفت صد درصد امتیازها را می گیرد و80،70 درصد خیالش را برای صعود بی دغدغه راحت خواهد کرد؟

روز قرعه کشی همه تصور می کردیم رقبای پرسپولیس در قواره ای نیستند که در روند صعود این تیم دغدغه ای ایجاد کنند اما حتی گوای هند هم فراتر از آن چیزی بود که قبل از شروع تورنمنت در ذهن داشتیم. مضاف بر آن از دست دادن مدافع چپ اصلی تیم و نفر رزرو خط دفاع پای پلکان هواپیما، شرایط عجیب آب و هوایی هند و کمبود امکانات هم مانع از موفقیت پرسپولیس در دور رفت مرحله گروهی لیگ قهرمانان 2021 نشد.
اگر ای اف سی دوست نداشت که تیم ها را بیهوده خسته کند حالا پرسپولیس با بهترین عملکرد راهی دور بعد شده و نیازی نبود تا تیم با سه بازی دیگر طی یک هفته خودش را فرسوده کند اما باید به این قوانین عجیب تن داد و منتظر قطعی شدن صعود و البته صدرنشینی پس از بازی های چهارم یا پنجم ماند.

پرسپولیس با وجود مشکلات پیشگفته 9 امتیاز از مرحله رفت گرفت و از حیث امتیاز همه چیز بسیار خوب پیش رفته اما نمی توان روی مشکلات سرپوش گذاشت. مسأله مهم و مشکل آزاردهنده همان چیزی است که در لیگ برتر این فصل هم بشدت در تیم یحیی ملموس بود و آن چیزی نیست جز نکته ای که خود گل محمدی بعد از برد مقابل گوا به آن اعتراف کرد؛ اینکه پرسپولیس قادر به راحت کردن بازی برای خودش نیست.

اگر داستان پنالتی کنعانی و اصرارش برای نواختن آن ضربه را کنار بگذاریم، سؤال اینجاست که تیم یحیی چرا نمی تواند با بیشتر کردن اختلاف گل، با آرامش بازی را ادامه دهد و به جای بردهایی با کمترین اختلاف گل به پیروزی هایی خردکننده دست یابد؟ چرا بازیکنان همچنان دقت شوت پایینی دارند و با استرس ضربه آخر را می زنند تا تیم برای ثبت پیروزی تا سوت پایان استرس داشته باشد؟

بی شک بسیاری از اهالی فوتبال، خود مربیان و بازیکنان پرسپولیس معتقدند اگر این تیم می توانست یکی از موقعیت های نیمه نخست را تبدیل به گل کند یا از آن پنالتی گل بسازد، با آرامش نسبی و کنترل بازی در نیمه دوم می توانست به گل های چهارم و پنجم هم برسد اما نه در خصوص پنالتی تصمیم درستی گرفته شد نه دقت و هوش بازیکنان در نواختن ضربات نهایی در حد استاندارد بود.

البته پرسپولیس در مصاف با گوا یک مشکل دیگر هم داشت و اینکه تغییرات نیمه دوم کادر فنی برخلاف بازی با الریان نتیجه نداد و شکل کار تیم برخلاف آن مسابقه تحلیل رفت تا جایی که نمایش نیمه نخست را نمی توان با روند حرکتی تیم در نیمه دوم مقایسه کرد. در واقع حضور عالیشاه، مهدی خانی و عبدی در یک سوم دفاعی حریف شرایط تیم را بهتر نکرد و با خسته شدن و انفعال ترابی بار تهاجمی تیم روی دوش حرکات نعمتی و پهلوان افتاد که برای موقعیت سازی کافی نبود.

مشکل دوم و نگران کننده تیم یحیی به فاز دفاعی مربوط می شود. به دریافت دو گل با یک شکل و یک روش. این مشکل البته در تیم یحیی جدید نیست و ریشه در یکی دو فصل اخیر دارد و حتی در زمان برانکو هم بعضاً مشکل ساز می شد. مسأله مهم در ایجاد چنین مشکلی عدم مسئولیت پذیری بازیکنان در نحوه قرار گرفتن شان هنگام نواختن ضربات ایستگاهی است و نوعی سردرگمی و بی خیالی در این زمان ها بین بازیکنان پرسپولیس وجود دارد که چاره اش تنها تمرین و تمرین بیشتر و البته تأکید روی مسئولیت پذیری تک تک بازیکنان در هنگام نواختن ضربات ایستگاهی حریف است.

اما چنانچه نخواهیم فقط نیمه خالی لیوان را ببینیم، پرسپولیس در پیدا کردن ریتم و آهنگ تهاجمی و دیکته کردن مدل بازی اش بر حریف همچنان جذاب ترین و کامل ترین نماینده فوتبال ایران است که در همین بازی با گوا می شد فوتبالش را تماشا کرد و لذت برد. نکته مهم در خصوص این شکل هیجان انگیز از بازی و البته کسب تمام امتیازهای دور رفت، عدم استفاده از بازیکن خارجی در ترکیب اصلی و حتی نفرات ذخیره تیم است. اینجا در لیگ قهرمانان آسیا تمام تیم های غرب و حتی دیگر نمایندگان فوتبال ایران تا حدود زیادی به مهره های خارجی و سرنوشت ساز خود تکیه دارند و در واقع بعضاً آنها هستند که کار را برای تیم شان درمی آورند اما پرسپولیس بدون مربی و بازیکن خارجی (تنها یک گلر نیمکت نشین صرف) چنین عملکردی ارائه داده و با در نظر گرفتن این تفاوت می توان برای این پرسپولیس و این میزان کیفیت از فوتبالش ایستاده کف زد.