لشگر 2 نفره

جدالی نابرابرتر از هر زمان دیگری را در پیش داریم. برای بازی های باقی مانده از این فصل و تمام فصل آینده که خدا می داند برای ما چه نقشه هایی را در سر پرورانده اند. پرسپولیس است و همه آن ‎هایی که از زمین خوردن قهرمان ها لذت می برند، حوصله شان از تکرار سر می رود یا از راه راست نیامده اند که بخواهند به راه راست بروند. گهگاه بالا می روند ولی تا ثریا هم که بروند، کج رفته اند.
پرسپولیس است و تمام خودش. روی هر جزیی از این تمام بی همتا حساب کرده ایم. از آن هواداری که قرار است روی صفحه موبایل خود فیو و لایک بزند تا هر آن کس که در این باشگاه و تیم حضور دارد.
امروز البته سخن از یحیی گل محمدی است. کسی که شاید قرار نبود این قدر بزرگ شود و جماعتی بزرگ، او را بزرگ بدارند. این چیزها، حال بعضی را بد می کند. خار درون چشم است که به قیمت بیرون آوردن خود چشم هم که شده می خواهند، آن را بیرون بکشند. بیاییم با هم یک قراری بگذاریم و حال بعضی را از این که هست بدتر کنیم. مثل آن روزی که در روز آخر به خاطر امتیازاتی که داوران از ما گرفته بودند، قهرمانی را با تفاضل گل ها دادیم. بسیار بودند آن هایی که بشکن می زدند از بدحال شدن ما و کمرنگ شدن ناتوانی خودشان. بسیارتر از ما نبودند و چه قدر آن روز با تشویق ها و حماسه گویی های خودمان از پرسپولیس و مردان و مربیانش، حال آنها را بد کردیم. پس این حرف همین جا بماند یادگاری برای روز مبادا.

*فرصتی برای ریکاوری قبل از خیز آخر
یحیی گل محمدی بالاخره فرصت پیدا کرد تا کمی به مردان خود استراحت بدهد. البته نه آن قدر که می خواست و نه به همه ایشان. خودش و همکاران پا در رکابش هم به این نیاز داشتند. برای یک خیز حساب شده دیگر. رقابت به شکلی عجیب تنگاتنگ شده است و البته ما را از این جدال، بیمی نبود، اگر اطمینان داشتیم، همه چیز جوانمردانه و شرافتمندانه پیش برود. حالا باید گام به گام را با احتیاط برداشت. فقط یحیی و مردانش را نمی گوییم. این شامل همه ما می شود. حتی وقتی که قصد حمایت داریم، چه رسد به این که در مقام نقد هستیم یا مساله ای ما را آزار می دهد با این که نگران می کند. در هیچ زمانی نباید از یاد ببریم که ما یک طرف هستیم و دیگران همه در طرف دیگر.
دیگر نمی توانیم با خیال راحت برای تمسخر بازیکن خودمان دنبال سوژه و راهکار و شوخی بگردیم. نمی توانیم برای یک تعویض یا هرچیز شبیه آن به کلی منکر وجود هر امتیازی در کاد فنی شویم.
حالا ما هم فرصتی برای ریکاوری داریم و اندیشه در این باره که برای این روزهای باقی مانده، از دست مان چه برمی آید و چه چیز نباید از این دست برآید.

*یحیای تعمیددهنده
برگ برنده پرسپولیس، کنار زمین حضور دارد. اگر رقیبان پرسپولیس برگ برنده خویش را در جایی خارج از زمین فوتبال و حوالی آن دنبال می کنند، حساب ما چیز دیگری است. برگ برنده پرسپولیس کنار زمین حضور دارد. از بازیکنی که می آید و مسیر توپ را به دروازه خودی سد می ‎کند تا آن که می آید و یگ گل به حریف می زند و یک گل به داور تا تیمش برنده باشد. برگ برنده پرسپولیس از نیمکتی می آید که این مردان را آماده می کند و به میدان می فرستد. یحیی از برگ های برنده پرسپولیس است که اطراف خود را پر از برگ های برنده کرده است. از مردانی که برانکو برایش به یادگار گذاشت تا برگ هایی که خود جمع کرد. برگ برنده او دستیارانی است که یا حفظ شان کرد یا این که همراه شان ساخت. از کریم باقری و پیروانی گرفته تا مطهری، منافی، مظاهری و دیگرانی که وجودشان صرف پرسپولیس و روح شان در تسخیر خواست قهرمانی است.
سرشت و گِل این تیم با درهم آمیختن بزرگی و افتخار شکل گرفته است. حالا برای گذر از دروازه های قهرمانی، غسل دیگری به دستان یحیای تعمیددهنده در رودخانه خروشان پرسپولیس نیاز است.

*رویای بزرگ یحیی
می گویند با چنین تیم و مردانی چگونه می توان قهرمان شد و عجیب که ندیده اند در این 2 هفته و اندی اخیر چه ها شد و چه ها کردند که کوس رسوایی آن از تشتی که به زمین افتاد بلند شد.
حالا زمان آن است تا یحیی و مردان همراهش، پختگی خود در این جدال ناموزون را به رخ بکشند که اثباتش را پیش از این انجام داده اند. بگذار بگویند، قهرمانی گرفتن از چنین تیمی کار هر از خانه قهرکرده ای است بی آنکه بگویند این ترکیب موزون با آن حرکات چشم نواز را به این هماهنگی چه کسی در کنار هم آراسته است. پازلی که کمی آن را به هم ریختند ولی ما شوریده سران را دغدغه بی خبران نیست.
باید حواس مان باشد در این تنگاتنگی رقابت، یعنی دیگران به هر ترفندی دست خواهند زد علیه پرسپولیس، ترفندی بزرگ تر از آن نیست که خودش را علیه خودش بشورانند و تردیدی نیست تا آن جا که به زمین فوتبال مربوط باشد، ما تمام آن چه برای قهرمانی نیاز است در اختیار داریم و درصدر آن تمام شکست ها، پیروزی ها، دانش و توانایی هایی است که در زمین و کنار زمین همراه خواهیم داشت. پرسپولیس حالا به چیزی بیش از تیم و رک بودن فکر نیاز دارد. آن چه به دنبالش هستیم تبدیل شدن به یک کالبد است. رسیدن به یگانگی درونی که همه تیم را در ضمیر ناخودآگاه خود هدایت کند و این نقطه اوجی است که در آستانه رسیدن به آن هستیم اگر اجازه ندهیم بین ما رخنه کنند و تمرکز و روح واحد ما را برهم بریزند. این همان چیزی است که هر مربی، آرزوی رسیدن به آن را دارد.
این همان اتفاقی است که همشه در حماسه های بزرگ فوتبال روی داده است و فلسفه و تاثیر آن سال ها جاری می ماند و کعبه آمال دیگران می شود.
ارتش سرخ، یکی از القاب پرسپولیس است. ارتش تعریف خودش را دارد. سرباز و افسر و فرمانده دارد. ستاد کل و مقر فرماندهی دارد. جنگ که به پا می شود. پشت جبهه، خط مقدم، تدارکات و پیش قراول دارد. با این اوصاف این روزها یک چیزهایی در ارتش پرسپولیس لَنگ می زند. تیم مان جور است ولی جنس مان جور نیست. نیروها را به میدان نبرد می فرستیم و بعد دنبال کارمان می رویم. شهرام و بهرام هم ندارد. فرقی نمی کند که مدیر باشگاه را به خاطر رفقای خودشان به این کمیته و آن کمیته بکشند یا مدیر تیم را.
پشت خط دشمن، همین طور به امان خدا رهای شان می کنیم. چه مدیرعامل در جدال با آن ها باشد که راه تدارکات نیروهای خودی را بسته اند، چه هوادارانی معترض برابر فدراسیون و چه افشین پیروانی که در محاصره افتاده است.

بسیاری از پیشکسوتان پرسپولیس این روزها کجا هستند؟ آیا می دانیم نتیجه سکوت چه خواهد بود؟
فکر می کنیم همه چیز به همان زمین فوتبال ختم می شود ولی برای رقبای ما این طور نیست، پس برای ما هم چاره ای نمی ماند. مثل زمانی که جنگ به بمباران شهرها و تاسیسات کلیدی می کشید. این اتفاقی است که برای پرسپولیس روی می دهد و بسیاری از ما خطر را به درستی احساس نکردیم. این روزها با این رخوتی که به جان ما از هواداران تا پیشکسوتان افتاده است، کم نیستند آن ها که دور برداشته اند. نقاط کلیدی پرسپولیس را یکی یکی می زنند و بدون تعارف حواس بسیاری از ما نیست.

باشگاه کارش این است که دفاع حقوقی کند. رایزنی کند، بیانیه بدهد و اگر این ها نبود اصلا شکی نیست که الان سیدجلال برای چند ماه محروم شده بود و فرجی هم محرومیتش سنگین تر. اما این ها کفاف کار پرسپولیس را می دهد. پرسپولیس خیلی ضربه ها را می خورد چون هوادار دارد، چون ریشه و سابقه و افتخار دارد. چون قدمت و اصالت و نامدارانی دارد که نام بسیاری از آن ها روی دل بسیاری سنگینی می کند، پس باید بهره این ها را هم ببرد. همین حالا اگر در کنار اقدامات باشگاه فعالیت بخشی از جامعه هواداری و ترس از آن ها و ولوله پیشکسوتان نبود، شرایط سخت تر بود، پس این چه پیامی است که به دیگران می دهیم و به آن ها می گوییم که نگران ما نباشند؟!

تعجب نکنید! این اتفاق در حال روی دادن است. ترس آن ها را گویا ریخته ایم. راحت بگوییم ابهت خانواده پرسپولیس است که در حال ریختن است. آیا با خودمان فکر کرده ایم که چرا بعد از این همه حرف و حدیث تازه سراغ شکایت از پیروانی آمده اند. این اجازه را ما به آن ها داده ام. دوای آن هم این نیست که سر باشگاه بریزیم و بگوییم تو هم یک شکایت دیگر انجام بده. بعد از افشین هم به قلب پرسپولیس خواهند زد. دوباره سراغ سیدجلال خواهند آمد و البته یحیی را هدف خواهند گرفت. اگر باور ندارید، کافی است همین طور بنشینید و نگاه کنید.

در روزهایی که افشین پیروانی را یک جورهایی تنها گیرآوردند، تمام زور ارتش سرخ برای بیرون کشیدن سربازش از پشت خط دشمن چه قدر بود؟ حالا بگوییم دست هواداران به جایی بند نیست. دست پیشکسوتان که تریبو ندارند هم به جایی بند نبود و نیست؟ بعد آن طرف را می بینی که حقی هم آن چنان به جانب شان نیست و بعد بیا و ببین که چه می کنند. حالا از ته دل است یا به زور هوادار یک بحث دیگر است.
تعارف را کنار بگذاریم. اصلا فرض کنیم، شما به عنوان یک پیشکسوت از افشین پیروانی خوشت نمی آید. خب اصلا دخلی به موضوع ندارد. این جا صحبت از مدیر و سرپرست پرسپولیس است. صحبت از خود پرسپولیس است. صحبت از این که دیگران با هر چه که دارند و ندارند به نبرد پرسپولیس آمده اند. می خواهند اول خفه اش کنند تا هر بلایی سرش آمد صدایی درنیاید که کسی با خبر شود. یکی را برای یک توئیت سرکوب می کنند و دیگیری را با زور تلویزیون و شکایت.

یک مجری و یک برنامه که مسوولیت شان با صدا و سیماست، برای سومین هفته متوالی به افشین پیروانی تاخت و بخشی از جامعه پرسپولیس و پیشکسوتان، خوش و خرم نشسته اند و تماشا می کنند و صدا از کسی در نمی آید. به نظر که مایه شرمندگی باشد. اگر قهرمانی می خواهیم، قطعا راهش این نیست. ما همین طور عقب نشسته ایم و دیگران پابرچین، پابرچین پیش می آیند تا دار و ندار پرسپولیس را بردارند و بروند. اگر حالا شاهد جسارت بیشتر هستیم، فقط برای حمایت هایی نیست که می شوند. بخشی از حاشیه امنی که دارند را ما به آن ها داده ایم. ما با سکوت خودمان در قبال کاری که با کسی مثل پیروانی کردند، اجاره می دهیم که درباره فاجعه ای که در حمله به تیم رخ داد به اندازه کارشناسی یک صحنه پنالتی هم صحبت نشود و بعد انتظار داریم این پرسپولیس برای ما جام پیاپی پنجم را بیاورد. به نظر که کمی خیال بافی باشد.
پرسپولیس الان به تمجید و ستایش درباره بازی های خوبش نیاز ندارد. آن سچه که عیان است، حاجت به بیان ندارد. پرسپولیس الان کسانی را می خواهد که با تمام آن چه که در اختیار دارند، حمایتش کنند.