لطفا آرزوهای بزرگ نکنید

آرزو های بزرگ داریم و می خواهیم همه این آرزوهای یک شبه به حقیقت برسد. آرزو داریم که تیمهای پایه ما موفق باشند. آرزو داریم که تیمهای باشگاهی ما قهرمان آسیا شوند. آرزو داریم که تیم ما بعد از چند دهه قهرمان جام ملتهای آسیا شود تا در مسابقات کنفدراسیون ها شرکت کند و اینقدر حسرت بازی تدارکاتی نداشته باشد. آرزو داریم در جام جهانی پنجم خود به یک باره از گروه خود صعود کنیم و ...

براستی رسیدن به این آرزوها چگونه میسر است؟ آیا کسی چراغ جادوئی دارد که علاالدین فوتبال ما دست به آن بکشد و غولی برون آید و مثلا سه آرزو صعود از گروه مان از جام جهانی و قهرمان در باشگاه های آسیا و قهرمانی در جام ملتهای آسیا را بر آورده کند؟ آیا چنین غولی وجود دارد و یا این که تیمی چون آلمان که قهرمان جام جهانی پیشین است و در جام کنفدراسیون ها با تیمی از چهره های که از مشاهیر فعلی آنها در فوتبال چون نوئر و کروز و مسوت اوزیل و خدیرا و ... نیستند موفقیتهای زیاد دارد و حالا قرار است در رقابتهای زیر 21 سال اروپا برای قهرمانی با اسپانیا رقابت کند و ...

چنین چراغ جادوئی دارد؟ باید بگوئیم پاسخ به این سوال آری است. آلمانی ها و تیمهای موفق در جهان غول چراغ جادوئی منطق و اصول و برنامه ریزی و سرمایه گزاری و مدیریت بر پایه این دو اصل مهم موفقت را دارند پس موفق می شوند و می توانند آرزوهای بزرگ کنند. ما در این وادی چه می کنیم؟ نگاهی به انتخاب سرمربیان تیمهای پایه بکنیم. سرمربی شکست خورده و فاقد برنامه در رده سنی جوانان را به رده امید می بریم و آرزوی موفقیت داریم و در فوتبال باشگاهی اخبار جالبتری می شنویم. علی کریمی که تجربه مربیگری را با کمک مربیگری در تیم ملی شروع کرد! ( اتفاقی که فقط در فوتبال ما می افتد ) حالا به یک باره قرار است تیمی که نماینده قطعی فوتبال ما در
رقابتهای لیگ قهرمانان آسیا سال آینده است را در زمان کم و با مدیریتی که همه می دانند چه فاجعه ای است با آن تجربه و شرایط روحی انفجاری یعنی در لحظه تصمیم گیری کردن را هدایت کند. آیا این روش جواب می دهد؟

جلوتر می رویم کمال کامیابی نیا در حالی که ملی پوش نبود قرارداد خودش را تمدید نمی کرد و تیم را معطل خودش نگاه داشت. موضوع مهدی طارمی از همه مضحک تر است. مهدی طارمی با پرسپولیس قرارداد دارد اما به سر تمرین نمی آید و برانکو می گوید او مشغول مذاکره برای انتقال است. می پرسیم مگر خود بازیکن با تیمهای دیگر مذاکره می کند؟ آیا در همه دنیا بازیکنان سر جلسات تمرین باشگاهی که با آن قرارداد دارند نمی آیند؟ این روزها که همه این آقایان مدیربرنامه و وکیل و اجنت و ... دارند پس به چه مناسبت بازیکن به سر تمرین نمی آید و این گونه دست تیم را در پوست گردو می گذارد؟ چرا باید بازیکنی چون طارمی هر سال بی انضباطی کند و مربی و مدیر و باشگاه ( بخوانید تیم !! ) با او همکاری کند؟ آقایان نگاهی به وضعیت وراتی در پاری سن ژرمن و برخورد این تیم با مذاکره کنندگان بارسا بیاندازید؟ به موناکو و مذاکرات رئال مادرید در مورد ام باپه و یا کوتینو در لیورپول و علاقمندی های بارسا به او و ...

ما حرفه ای نیستیم پس لطفا آرزوهای بزرگ نکنید.