لعنت به اسكوربورد! / پرسپوليس و شلاق شبانه بي انصافي

فوتبال ورزش «نتيجه» است و هر چقدر هم كه از اين مساله خوش مان نيايد، باز همه مردم دنيا، منتقدان و كارشناسان در پايان هر بازي به اسكوربورد خيره مي شوند و اتفاقات مسابقه را با توجه به اعداد ثبت شده روي آن تحليل مي كنند. اين البته فقط عادت ايراني ها هم نيست و با ذات فوتبال در سراسر دنيا گره خورده. در طول يك هفته گذشته بسياري از مردمان جهان در حالي مشغول حماسه سرايي پيرامون بازگشت تاريخي بارسلونا برابر پاري سن ژرمن بوده اند كه شايد تيم اسپانيايي در اين مسابقه يكي از بدترين نمايش هاي چند سال اخيرش را ارايه داد. بارسا به عنوان نماد ارايه فوتبال زيبا حداقل در يك دهه گذشته، خيلي از سال ها سزاوار صعود به فينال ليگ قهرمانان بوده و در كمال بي عدالتي حذف شده، اين بار اما آنها در شبي كه از نظر كيفي از انجام ساده ترين كارهاي تركيبي هم عاجز بودند صرفا با دو حمله شش گل زدند و اسم شان را در تاريخ بازگشت ها جاودانه كردند! در نهايت اين بخشي از سرشت فوتبال است؛ اينكه اگر بهترين باشي و ببازي كسي برايت هورا نخواهد كشيد، اما اگر بدترين باشي و ببري، منتقدان هر طور شده راهي براي تحسين ات پيدا خواهند كرد و سعي مي كنند با انواع و اقسام تحليل هاي فضايي، بالاخره يك جوري برتري ات را «تئوريزه» كنند.

فوتبال هميشه به كام برنده هاست و از اين تقدير، گريزي نيست. سه شنبه شب هم پرسپوليس قرباني همين جبر تاريخي شد. شاگردان برانكو در مصاف با الريان قطر بي گمان يكي از بهترين بازي هاي شان در تمام طول سال95 را ارايه دادند. رد و بدل شدن 450پاس با دقت بيش از 80درصد و مالكيت 57درصدي در خانه حريف قدرتمند، تنها بخش آماري عملكرد قرمزها بود. آنچه در زمين مي ديدم اما يك «باله» واقعي از تيم ايراني بود كه مي توانست با انواع و اقسام پاس هاي كوتاه و بلند از همه فضاي زمين استفاده كند، بارها مدافعان حريف را دور بزند و موقعيت هاي متعدد گلزني بسازد. حوالي دقيقه40 بازي و مصادف با همان زماني كه صحنه مشكوك به هند پنالتي در محوطه الريان اتفاق افتاد، پرسپوليسي ها شايد بالغ بر 20پاس متوالي در زمين حريف به هم دادند و سه موقعيت عالي گلزني ساختند، اما اين همه براي تحسين شدن در فوتبال كافي نيست. هر چقدر هم كه روشنفكر باشيم، آخرش توپ بايد از آن خط لعنتي دروازه عبور كند؛ تنها در اين صورت است كه ناگهان نور به دنيا مي تابد و همه مشكلات حل مي شود!

تيم برانكو قطعا مشكلاتي دارد كه بارها در موردشان صحبت شده. در اين بازي هم همان معضلات قديمي نظير فقدان مدافعان مطمئن جايگزين گريبان پرسپوليس را گرفت. با اين وجود كمال بي انصافي است كه نمايش ناب آنها را ناديده بگيريم و هارموني شگفت انگيزي را كه به مراتب جلوتر از استانداردهاي فوتبال ايران است به هيچ بينگاريم. به راستي با كدام منطق و تفكر مي توان كيفت بالاي پرسپوليس را نديد و صرفا به اتكاي اين شكست غيرمنصفانه، تيم برانكو را متهم كرد كه در ايران هم به لطف داوران و فدراسيون فوتبال به موفقيت دست يافته؟ آيا واقعا تبليغ كنندگان اين فرضيه، خودشان قلبا به چنين مساله اي ايمان دارند؟ لازم نيست حتما همه مردم دنيا هوادار نماينده هاي كشورشان در مسابقات قاره اي باشند، اما لازم است كه حداقل از «كف انصاف» برخوردار باشند و همه چيز را به سرمستي چند لحظه كري خواني و كل كل نفروشند. گاهي چند متر دورتر از آن اسكوربورد نامهربان، تيمي روي زمين زانو زده كه همه فاكتورهاي لازم براي موفقيت را داشته، اما قرباني بي رحمي فوتبال شده؛ همان خصلتي كه بخش زيادي از جذابيت اين رشته ورزشي را مي سازد. در فوتبال هميشه تيم هاي بهتر برنده نمي شوند و اصولا زيبايي اين پديده، در همين قانون زشت ريشه دارد!